Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Falling Star


Το μέσα σου χωρίζεται στα δυο. Δυο αντίπαλες πλευρές, που βαδίζουν κατ’ ευθείαν στην καταστροφή. Σύγκρουση αναπόφευκτη. Σύγκρουση μετωπική. Κι αλίμονο σ’ αυτούς που θα τη δουν κι ύστερα θα ζήσουν. Κι ο άνθρωπος που θα ταιριάξει αυτά που τραγουδάει η καρδιά, μ’ αυτά που προστάζει το μυαλό, θα ξέρει ότι είναι ευτυχισμένος. γιατί δεν φτάνει μόνο να είσαι, αλλά πρέπει και να το ξέρεις. Κι ένα βράδυ όπως κοιτούσαμε τ’ αστέρια, σου είπα πως θέλω μια μέρα, κάποιος, να μου χαρίσει ένα μαύρο τριαντάφυλλο. Να το μυρίσω, να βυθιστώ στο απόλυτο σκοτάδι του κι ύστερα να το κρύβω ανάμεσα στα βιβλία μου για να μην μπορώ να το βρω ούτε κι εγώ. Φλυαρώ, όμως. Σου είπα απλώς, πως μια μέρα, κάποιος, θέλω να μου χαρίσει ένα μαύρο τριαντάφυλλο. Κι όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, ήταν εκεί. Δίπλα απ’ το ανοιχτό παράθυρο, λες και το ‘φερε ο άνεμος. Κι από τότε, κάθε πρωί βρισκόταν εκεί. Δεν ξέρω πως, μα ποτέ δεν μ’ ένοιαξε να μάθω. Δεν είχε σημασία. Και περνούσαν οι μέρες κι οι μήνες, κι έτσι πέρασαν και τα χρόνια, κι όλα άλλαξαν, μα το τριαντάφυλλο δεν έλειπε ποτέ. Το μύριζα, λοιπόν, κάθε μέρα και έχανα το βλέμμα μου στο χρώμα του. Μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί κι η μυρωδιά του δεν μου έκανε καμία αίσθηση. Το χρώμα του δεν μ’ ενθουσίαζε. Κι ήταν τότε που οι μέρες μου γίνανε νύχτες και δεν ξημέρωνε φως και τριαντάφυλλα πια. Κι ήταν τότε που άρχισα να κοιτάζω χαμηλά και δεν μπορούσα να σε δω. Το παράθυρο φαινόταν άδειο, έτσι έστησα από δίπλα ένα βάζο με πλαστικά λουλούδια. Έπεσε το βλέμμα μου κατά λάθος στον ουρανό – και θέλω να το πιστέψεις πως έγινε κατά λάθος. Άφησα τον εαυτό μου να ξεχαστεί για λίγο κοιτάζοντας τον. Τι ξαστεριά κι απόψε; Ντρέπομαι…