Περαστικοί

Κι είναι κι αυτοί οι άνθρωποι, που έρχονται στην ζωή σου κι είναι απλά περαστικοί. Τους συναντάς μετά από χρόνια κι όλα έχουν αλλάξει. Βάζεις κάτω το κεφάλι και φεύγεις τρέχοντας, να σωθείς απ’ την αλήθεια. Κλείνεις την πόρτα πίσω σου, στέκεσαι στην άκρη κι ύστερα βάζεις τα κλάματα. Κλαις γι’ αυτά που λησμόνησες, κι ύστερα κλαις γι’ αυτά που δεν θα μπορέσεις ποτέ να λησμονήσεις. Θρηνείς. Θρηνείς για τον άνθρωπο που έχασες. Θρηνείς, γιατί ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ πια να τον έχεις. Γιατί μερικοί άνθρωποι στην ζωή σου και είναι απλά περαστικοί, κι αν ποτέ προσπαθήσεις να τους κρατήσεις παραπάνω, χάνουν το νόημά τους κι είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ...

Εκμηδένιση

Περίεργο παιχνίδι οι λέξεις, μα δεν είναι κάτι καινούριο. «Μια απ’ τα ίδια» θα μου πεις, αν σε ρωτήσω, νιώθοντας ίσως λίγη πίκρα μέσα σου που τελικά δεν βγήκες σωστός. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί κι ο ήλιος με τυφλώνει. Άνοιξη λέω. Ανοίγω διάπλατα το παράθυρο κι ένας αέρας κρύος και δυνατός ορμάει μέσα στο δωμάτιο. Με ρίχνει κάτω και πέφτει στα μάτια μου σκιά. Τ’ ανοιγοκλείνω δύο ή τρεις φορές να συνηθίσουν και όλα είναι πια ξεκάθαρα. Κοιτάζω τον ήλιο κατάματα και τον βλέπω να γελάει… Περίεργο παιχνίδι οι λέξεις. Όταν τις θες, δεν βγαίνουν. Είναι ακριβή η λύτρωση. Ακριβή, δυσεύρετη, επίπονη και…Ω θεέ! Ανύπαρκτη μήπως; Κλείνω τα μάτια και βλέπω περίεργα σχήματα. Γκρι και κόκκινα. Όπως εκείνο το φουλάρι που φόρεσε μια νύχτα το άγαλμά μου. Κι αν έχω μάθει κάτι τόσα χρόνια απ’ τις λέξεις είναι να μην προσπαθείς. Να μην προσπαθείς να τις δαμάσεις. Μάταιος κόπος. Κι αν μ’ έχει διδάξει κάτι ο χρόνος είναι η ανία. «Δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που προκαλείται από την πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος…». Έλλειψη ενδιαφέροντος δικού μου για σένα. Έλλειψη ενδιαφέροντος δικού σου για μένα. Έλλειψη ενδιαφέροντος για τα νέα σου. Έλλειψη ενδιαφέροντος για τα νέα μου… Έλλειψη ενδιαφέροντος γενικά. Κι αφού η ανία πια είναι ολοφάνερη κι εσύ δεν εμφανίζεσαι ποτέ και πουθενά, όλο αυτό δεν έχει νόημα… Οι λέξεις δεν έχουν νόημα κι οι προτάσεις που φτιάχνω είναι παντελώς ασήμαντες. Είναι αδιάφορες και κάθε φορά που θα τις κοιτάς από ‘δω και πέρα θα μου λες πάντα πως είναι «μια απ’ τα ίδια»…