Έλεγα πνίγομαι και κοιτάζω την επιφάνεια. Μα τώρα κολυμπάω προς το βυθό. Με κόπο. Το σώμα μου αρνείται να υπακούσει κι εγώ το αναγκάζω. Και φτάνω. Δένω στο πόδι μου μια αλυσίδα και καταπίνω το κλειδί. Να μην μπορείς να με σώσεις. Να μην μπορεί να με σώσει κανείς. Και θα μείνω με κάτι ξέμπαρκες λέξεις, σαν κι αυτές, να ζεσταίνουν πού και πού την ψυχή μου και κάτι απελπισμένα "σ'αγαπώ" να κρέμονται απ'τα χείλη μου κι ύστερα να εγκλωβίζονται στις φυσαλίδες / χρυσαλίδες /. Αναπολώ το παρελθόν συχνά τελευταία. Συχνότερα απ' ότι συνήθως. "Μόνο αυτοί που προσπάθησαν πολύ έχουν δικαίωμα στο παράπονο" λέει ο ποιητής. Δεν υπάρχει χειρότερη ήττα, χειρότερη ντροπή από την παραίτηση. Μένω, λοιπόν, δεμένη στο βυθό και πνίγομαι. Ούτε κλάματα, ούτε ουρλιαχτά, ούτε σπασμοί. Μόνο κατάφερα να χωρέσω σ'ένα δάκρυ όλα τα όνειρα που έκανα και το άφησα να κυλήσει ζεστό στο μάγουλό μου. Έπειτα έφτασε στα χείλη μου - ήταν πιο πικρό απ'ότι συνήθως - κι ύστερα έσταξε στο χώμα. Το φαντάστηκα ν'ακολουθεί την διαδρομή προς τον πυρήνα. Αυτήν που ακολουθούν όλα τα ξεχασμένα όνειρα που έπεσαν στο χώμα και δυναμώνουν την φωτιά στην καρδιά της Γης. Μέχρι μια μέρα να μεγαλώσει τόσο που θα καταπιεί ολάκερη την ανθρωπότητα. Τα αποχαιρέτησα, λοιπόν. Σαν μια σωστή κηδεία, μια σεμνή τελετή αποχωρισμού. Κι ύστερα σώπασα κι επικεντρώθηκα στον πνιγμό μου. Καλή αρχή...
