Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Αγγελία

Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που θα ήθελα να μιλήσω τώρα...(καλά ίσως να υπάρχει άλλος ένας)






Βάσωωω!!! Δεν βρίσκω το τηλέφωνό σου ρε!!!



Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Εις Το Επανιδείν

Αρχικά προσπαθούσα να βάλω internet, να μην αποκοπώ απ' τον κόσμο, να γράφω πού και πού, να σου μιλάω ακόμα πιο σπάνια. Όταν το κατάφερα, έφερα τα πάνω κάτω για να μην μπορώ να επικοινωνήσω διαδικτυακά με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο μόνος κόσμος που μ' ενδιέφερε ήταν αυτός που ζούσα, και ήταν μια απ' τις λίγες φορές που μου άρεσε. Ναι, είχε τα στραβά του, δεν λέω... αλλά μου άρεσε, κι ακόμα μου αρέσει. Ύστερα πάλευα με τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον επαναφέρω στην τάξη, μήπως και διαβάσω κανένα βιβλίο... Ξεκίνησα ένα, όμως το άφησα, ξεκίνησα δεύτερο, αλλά είχε την ίδια τύχη. Φέρνω ως δικαιολογία ότι μετά τις εξετάσεις βρίσκομαι σε κατάσταση απόλυτης αδράνειας, αλλά αυτό στους άλλους, γιατί εγώ ανησυχώ. Τι έχω πάθει; Ύστερα έρχεται στο προσκήνιο άλλη μια μεγάλη μάχη... Να κάνω ή να μην κάνω τατουάζ; Φυσικά η...μητέρα ούτε να το ακούει δεν θέλει, αλλά νομίζω ότι τελικά αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που θέλω να κάνω. Τελικά αποφάσισα να κάνω ένα μικρό και διακριτικό στο χέρι για αρχή. Φυσικά δεν πρόκειται να είναι τίποτα που να θυμίζει νεράιδες, ξωτικά, αστέρια, πεταλούδες ή καρδούλες... Θα είναι κάτι που σημαίνει πολλά για μένα. Κι αφού αποφάσισα να σε βγάλω απ' την ζωή μου, ένα πράγμα μου μένει... Η ποίηση... "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί". φυσικά δεν πρόκειται να το γράψω στα Ελληνικά. Όχι βέβαια! Δεν πρόκειται να προσφέρω απλόχερα εύκολη πρόσβαση σε ένα τέτοιο ποίημα, με ένα τόσο δυσπρόσιτο νόημα, στα ποζέρια που θα το κοιτάνε περίεργα. Άλλη μάχη... Νομίζω ότι όμοιά της δεν έχω συναντήσει ξανά στη ζωή μου. Φυσικά, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να λείπεις εσύ από ένα τέτοιο φαντασμαγορικό γεγονός (ή καλύτερα γεγονότο όπως συνηθίζω να το λέω τις τελευταίες μέρες). Να σ' αφήσω στην ησυχία σου και να εύχομαι να φύγω στα Χανιά, ή ν' αναζητήσω την συντροφιά σου κι όσα μπορείς να μου προσφέρεις και να παρακαλάω να φύγω Θεσσαλονίκη; Σήμερα ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με το φαινόμενο που ονομάζεται "ανεργία". Και σήμερα μόνο κατάλαβα πόσο τραγικό και αξιολύπητο είναι να γυρνάς μία ολόκληρη πόλη και να παρακαλάς για δουλειά και να σου λένε όχι. Όχι τι;! Όχι δεν σου επιτρέπουμε να δουλέψεις;! Όχι τι;! Σε καταδικάζουμε στην απραγία;! Όχι σε τι ακριβώς; Τελικά, ίσως να κατάφερα να βρω κάτι, όμως δεν είναι σίγουρο ακόμη. Ο τύπος φάνηκε πολύ εντάξει. Με ρώτησε αν είμαι καλή με τα παιδιά... Μου ήρθε να βάλω τα γέλια! Με δουλεύεις;! Βέβαια, πού να ξέρεις κι εσύ... Κατάφερα να πείσω το 4χρονο ξάδερφό μου ν' αφήσει ήσυχη την αδερφή του και τα υπόλοιπα ξαδέρφια και να 'ρθει μαζί μου στην εξωτερική ντουζιέρα για να "πιτσιλιθούμε". Τον πήγα βόλτα στο χωριό, του αγόρασα βάφλα και παγωτό κι ένα καλαμπόκι...Α! και μία sprite. Κι αν δεν τον σταματούσα θα συνέχιζε να ζητάει. Κάθε βράδυ ξαπλώνει δίπλα μου, πίνει το γάλα του και λέμε παραμύθια. Φυσικά, εγώ σιχαίνομαι και την Χιονάτη και την Κοκκινοσκουφίτσα και όλα τα λοιπά. Του λέω παραμύθια που έχουν φαντασία και νόημα. Παραμύθια που δεν φτιάχτηκαν για να αναγκάζουν τα παιδιά να τρώνε όλο τους το φαγητό, αλλά για να τα ταξιδεύουν... Λατρεύει τον Καπελά και την Αλίκη και επίσης αγαπάει τον Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας (έκανα το λάθος, ένα βράδυ που είχα στερέψει από ιδέες, να του το διηγηθώ. Από τότε έχει γίνει το αγαπημένο του και δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει μέρα που να μην το πούμε). Χθες τρέχαμε πάνω-κάτω στην αυλή και κάναμε τα αεροπλάνα και σήμερα έφτιαξα ένα καράβι από χαρτόκουτα. Μπήκαμε μέσα και ταξιδεύαμε περίπου ένα μισάωρο, μέχρι δηλαδή να 'ρθει η ώρα να πάει για ύπνο. Όταν ανακοίνωσα στον μπαμπά του ότι θέλω να πιάσω δουλειά, αστειευόμενος φυσικά, μου απάντησε: "Και τον Γιώργο ποιος θα τον προσέχει;!". Γέλασα αλλά σκέφτηκα ότι πράγματι έτσι είναι. Τις μέρες που λείπει...να δεις πώς το είπε η Στέλλα... Α, ναι! "Είσαι η δεύτερη μαμά του Γιώργου". Ξέρεις, θα 'θελα πολύ να είμαι η πρώτη μαμά ενός τέτοιου πλάσματος... Τώρα, θα μου πεις... Εντάξει μικρή είσαι ακόμα. Έχεις καιρό μπροστά σου... Φυσικά, δεν αντιλέγω, αλλά να...είναι που... Αυτά για απόψε, μικρέ (κι ενίοτε μεγάλε) μου αναγνώστη... Τώρα, ανανεώνουμε το ραντεβού μας για...κάποια ημερομηνία, που όμως δεν ξέρω ποια θα είναι. Πάντως, να ξέρεις, εδώ είμαι. Δεν χάνομαι. Αν τελικά αποφασίσω να χαθώ, θα σε προειδοποιήσω πρώτα. Θα σου πω ένα μεγάλο αντίο, να 'σαι σίγουρος. Εις το επανιδείν λοιπόν.