Νεφώσεις με αυξημένη πιθανότητα βροχής ή καταιγίδας...

Να κι η πρώτη μπόρα…κι η πρώτη μου αγωνία…κι η πρώτη μου φορά που κατάφερα να κοιμηθώ…Και τώρα, τι; Αυτό ήταν; Κοιμάμαι κανονικά, χωρίς ηρεμιστικά σε μορφή σπρέι, χωρίς χάπια, χωρίς εμετούς και χωρίς κουμκουάτ; Και τώρα, τι; Αυτό ήταν; Τελείωσα; Ναι, λοιπόν, τελείωσα. Τελείωσα και δεν έχω τι να κάνω… Και μύρισε το βρεγμένο χώμα, ακόμα και μέσα στο κέντρο της πόλης. Και πόσο λατρεύω ν’ ακούω τις βροντές και να βλέπω τους κεραυνούς και τις αστραπές… Και χθες έκανα την πρώτη μου παρανομία… Δύο για την ακρίβεια… Η πρώτη μου βόλτα με αστικό χωρίς να χτυπήσω εισιτήριο κι ο πρώτος μου καφές χωρίς να τον πληρώσω. Η πρώτη μου γνωριμία με πρεζόνια κι η πρώτη μου τράκα από έναν απ’ αυτούς. Κι ο ουρανός με μιμείται. Όλο απειλές και μουγκρητά είναι, χωρίς να ρίξει ούτε μια σταγόνα… Η πρώτη φορά που αισθάνομαι ελεύθερη… Κι όμως κάτι μ’ εμποδίζει να χαρώ… Κάτι μου στερεί ένα χαμόγελο και μου κόβει την ανάσα… Κάτι, και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι. Κι αυτή η βιβλιοθήκη μου… όλο τα ίδια και τα ίδια είναι. Ούτε ένα βιβλίο δεν μου έμεινε για να μπορέσω να χαθώ για λίγο εκεί μέσα και να ξεχαστώ. Κι είναι η πρώτη φορά που η ψυχή μου μένει τόσο ήρεμη και άσπιλη μπροστά σε μια άλλη που θυμίζει τρώγλη. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως πάλι να το μετανιώσω αργότερα που δεν έβγαλα από μέσα μου ότι έπρεπε να βγει… Κι είναι η πρώτη φορά που ένα όνειρο με βασανίζει συνεχώς αυτές τις μέρες και ξυπνάω με λυγμούς. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει ή γιατί το βλέπω διαρκώς, όμως μου αφήνει έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι και μια πικρή γεύση στα χείλη… Να κι η πρώτη φορά που ονειρεύομαι κάτι άλλο, πέρα απ’ τους εφιάλτες που βλέπω συνήθως…

...Ανθρώπινη (;) Εξέλιξη...

Εσύ με το διεστραμμένο μυαλό μέσα στο κεφάλι σου και τα βρομισμένα χέρια σου, που κρατούν την εξουσία τόσο σφιχτά, φυλάξου. Εσύ, που δυο λέξεις προσδιορίζουν τον σκοπό της ζωής σου: σεξ και χρήμα, καλύψου. Γλοιώδη φιληδονιστή, φιλοχρήματο γουρούνι και καταχραστή της εξουσίας, η μόνη περίπτωση να το βουλώσω, τώρα, είναι αν είμαι νεκρή. Θα προτάξω τα χέρια μου στις χειροπέδες, όμως θα 'χω ελεύθερο το στόμα μου για να σε φτύνω. Κι όταν μου κλείσεις και το στόμα, θα 'χω ελεύθερα τα πόδια για να σε κλοτσάω. Κι όταν μου δέσεις πια και τα πόδια, θα 'χω ελεύθερο το κεφάλι μου για να σου ρίχνω κουτουλιές. Και το κεφάλι πώς να μου το δέσεις; Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να το κόψεις. Γι' αυτό σου λέω, γελοίο ανθρωπάκι, ο μόνος τρόπος να για να σωπάσω είναι να είμαι νεκρή. Εσύ, που έχεις στριμώξει τον κώλο σου σε μια καρέκλα, μπορεί τώρα να έχεις τη δύναμη να με κάνεις να κλαίω (μην γελάς, καθίκι, δεν τελείωσα την πρότασή μου ακόμα). Μπορεί, λοιπόν, να έχεις τη δύναμη να καταστρέφεις την ψυχολογία μου, όμως δεν θα το ανεχτώ για πολύ. Βάλ' το, λοιπόν, αυτό που θα σου πω, πολύ καλά μέσα στο κεφάλι σου, διαχώρισέ το απ' τα σκατά που έχεις εκεί μέσα, και μην τολμήσεις να το πάρεις σαν προειδοποίηση, γιατί είναι απειλή. Φυλάξου. Φυλάξου, τώρα όσο είναι καιρός, αισχρό ανθρωπάκι...

Άρχισαν οι ευχές...

Το τελευταίο μάθημα χθες... Τα "καλή επιτυχία" πάνε κι έρχονται, αλλά και συμβουλές όπως: Ψυχραιμία. Δεν χρειάζεται άγχος. Εντάξει, θα πας, θα γράψεις ότι ξέρεις και από εκεί και πέρα θα ξέρεις ότι εσύ έκανες ότι μπορούσες. Η απάντησή μου; Όχι, εντάξει. Δεν έχω άγχος. Όλα καλά... Το λέω στους άλλους μήπως το πιστέψω κι εγώ. Πάντως την τελευταία εβδομάδα ένα υπνωτικό σπρέι βρίσκεται μονίμως στο κομοδίνο κι αν ξυπνήσω μέσα στη νύχτα, δεν ανησυχώ. Δυο, τρεις ψεκασμοί και στο επόμενο μισάωρο συνεχίζω να βλέπω εκείνα τα περίεργα όνειρα. Τι άλλο να πω; Δεν ξέρω... Φοβάμαι; Ναι. Έχω άγχος; Πολύ. Όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το στομάχι μου είναι κόμπος και οι ευχές έχουν αρχίσει... Δεν έχω να κάνω, λοιπόν, τίποτα άλλο παρά να ευχηθώ κι εγώ: Καλή μας επιτυχία!