Να κι η πρώτη μπόρα…κι η πρώτη μου αγωνία…κι η πρώτη μου φορά που κατάφερα να κοιμηθώ…Και τώρα, τι; Αυτό ήταν; Κοιμάμαι κανονικά, χωρίς ηρεμιστικά σε μορφή σπρέι, χωρίς χάπια, χωρίς εμετούς και χωρίς κουμκουάτ; Και τώρα, τι; Αυτό ήταν; Τελείωσα; Ναι, λοιπόν, τελείωσα. Τελείωσα και δεν έχω τι να κάνω… Και μύρισε το βρεγμένο χώμα, ακόμα και μέσα στο κέντρο της πόλης. Και πόσο λατρεύω ν’ ακούω τις βροντές και να βλέπω τους κεραυνούς και τις αστραπές… Και χθες έκανα την πρώτη μου παρανομία… Δύο για την ακρίβεια… Η πρώτη μου βόλτα με αστικό χωρίς να χτυπήσω εισιτήριο κι ο πρώτος μου καφές χωρίς να τον πληρώσω. Η πρώτη μου γνωριμία με πρεζόνια κι η πρώτη μου τράκα από έναν απ’ αυτούς. Κι ο ουρανός με μιμείται. Όλο απειλές και μουγκρητά είναι, χωρίς να ρίξει ούτε μια σταγόνα… Η πρώτη φορά που αισθάνομαι ελεύθερη… Κι όμως κάτι μ’ εμποδίζει να χαρώ… Κάτι μου στερεί ένα χαμόγελο και μου κόβει την ανάσα… Κάτι, και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι. Κι αυτή η βιβλιοθήκη μου… όλο τα ίδια και τα ίδια είναι. Ούτε ένα βιβλίο δεν μου έμεινε για να μπορέσω να χαθώ για λίγο εκεί μέσα και να ξεχαστώ. Κι είναι η πρώτη φορά που η ψυχή μου μένει τόσο ήρεμη και άσπιλη μπροστά σε μια άλλη που θυμίζει τρώγλη. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως πάλι να το μετανιώσω αργότερα που δεν έβγαλα από μέσα μου ότι έπρεπε να βγει… Κι είναι η πρώτη φορά που ένα όνειρο με βασανίζει συνεχώς αυτές τις μέρες και ξυπνάω με λυγμούς. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει ή γιατί το βλέπω διαρκώς, όμως μου αφήνει έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι και μια πικρή γεύση στα χείλη… Να κι η πρώτη φορά που ονειρεύομαι κάτι άλλο, πέρα απ’ τους εφιάλτες που βλέπω συνήθως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου