Merry Xmas...Ho...Ho...Ho...

Πάλι έκλεισαν τα σχολεία. Αυτή τη φορά όχι λόγω δικαστηρίων, αλλά λόγω Χριστουγέννων. Τώρα το πρόγραμμα λέει 15 μέρες διάβασμα, ανασυγκρότηση δυνάμεων και πάλι στη μάχη. Ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν και ο φόβος μου ολοένα και μεγαλώνει. Γίνεται θηρίο και με καταπίνει από μέρα σε μέρα όλο και πιο πολύ. Δεν έχω ιδέα πώς θα ξεφύγω και πώς θα γιατρέψω την ψυχή μου. Απ’ όπου κι αν περάσω αφήνω κι από ένα κομμάτι της πίσω. Κι αυτό που συνειδητοποιώ κι απελπίζομαι είναι ότι κανείς δεν είναι εκεί για να τα μαζέψει και την κατάλληλη στιγμή να μου τα δώσει πίσω. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά καταφτάνουν όπου να’ ναι και τα Χριστούγεννα. Όχι δεν τα μισώ. Ζηλεύω μόνο. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν πραγματικά να τα χαρούν και ζηλεύω αυτούς που μπορούν να τα περάσουν με τις οικογένειές τους. Ζηλεύω κι εκείνους που τα περνούν μόνοι τους μέσα στην ησυχία του έρημου σπιτιού. Τους ζηλεύω γιατί δεν μπορώ να έχω τίποτα από τα δύο. Ίσως πάλι αν τα είχα να φοβόμουν περισσότερο. Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, σίγουρα θα φοβόμουν περισσότερο.

Σήμερα πάντως τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ’ όσο περίμενα. Πέρασα το βράδυ ξύπνια με τις τύψεις και τις αμφιβολίες να μου τρώνε τα σωθικά και ήξερα πως αν δεν τα έβγαζα από μέσα μου δεν θα ξανακοιμόμουν ήσυχη. Όχι πως τώρα θα κοιμηθώ κανονικά, είπαμε οι αϋπνίες είναι μέρος της καθημερινότητάς μου πλέον, αλλά τουλάχιστον θα’ μαι λίγο πιο ήρεμη. Ήμουν έτοιμη να φύγω. Για την ακρίβεια είχα φύγει και στεκόμουν λίγο πιο πέρα. Έβρισκα πράγματα να κάνω για να καθυστερήσω μέχρι να βρω κουράγιο και να πάω πίσω. Και πράγματι το βρήκα. Γύρισα, λοιπόν, και είπα όλα όσα ήθελα να πω. Δεν παρέλειψα τίποτα. Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, δεν δίστασα να πω όλα όσα σκεφτόμουν. Είναι κι αυτό μία πρόοδος…