30 Δεκεμβρίου σήμερα… Σε 26 περίπου ώρες θα έρθει το 2011. Τώρα να πω καλοδεχούμενο; Δεν θα’ ναι. Με τα χίλια ζόρια προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να δεχτεί ότι έρχεται, αλλά μάταια. Δεν τα καταφέρνω. Απ’ τη μια εκλιπαρώ να τελειώσουν οι αναθεματισμένες οι γιορτές κι όλη η υποκρισία και η πλαστικούρα που τις συνοδεύει, τα φωτάκια και τα δέντρα, οι μπάλες και οι τάρανδοι. Απ’ την άλλη πάλι σκέφτομαι ότι όταν τελειώσουν θα’ χει φύγει άλλος ένας χρόνος. Αυτές, λοιπόν, οι μέρες των «γιορτών» κυλούν άλλοτε βασανιστικά αργά κι άλλοτε τόσο μα τόσο γρήγορα. Πώς τον φαντάζεστε τον χρόνο; Εγώ τον φαντάζομαι έτσι. Σαν κεράκια που στις 12 κάθε 1ης Ιανουαρίου σβήνουν κι αφήνουν πίσω τους για λίγο μια περίεργη μυρωδιά κι αυτόν τον καπνό. Αυτόν τον καπνό, που σου υποδεικνύει ότι το φάντασμα του χρόνου θα μένει εδώ τριγύρω και θα κάνει παρέα με τα φαντάσματα των προηγούμενων χρόνων, περιμένοντας την άφιξη των φαντασμάτων των επόμενων χρόνων. Μόνο που αυτή η αναμονή τους φαντάζει λίγο αβέβαιη, γιατί δεν ξέρουν πόσα κεράκια έχουν μείνει ακόμα...
Πάντως δεν πρέπει να’ χω παράπονο. Ο Αϊ-Βασίλης δεν με ξέχασε φέτος. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Ήμουν πολύ καλό παιδί. Και τον μπαμπά μου τον άκουγα, όποτε ήταν σπίτι, και τη μαμά μου δεν την στενοχωρούσα, όποτε άνοιγα το στόμα μου να της μιλήσω, και με τον αδερφό μου δεν μάλωνα, όποτε δεν ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Μόνο, να, το δωμάτιό μου είναι λίγο ακατάστατο, αλλά κι αυτό όχι επειδή βαριέμαι να το συμμαζέψω. Απλά έτσι με βολεύει. Ξέρω πού θα βρω αυτό που ψάχνω και το βρίσκω κατ’ ευθείαν. Κι ύστερα ταιριάζω το χάος που επικρατεί στο δωμάτιο με το αντίστοιχο μέσα μου. Υπάρχει ένας χώρος, που να μου θυμίζει τι μου συμβαίνει και πολλές φορές, σκαλίζοντας τα χαρτιά μου και τα παλιά μου ημερολόγια, γιατί μου συμβαίνει.
Έλεγα, όμως, για το υπερκαταπληκτικό δώρο του Αϊ-Βασίλη. Μου έφερε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ναι, ναι, ηλεκτρονικό παιχνίδι, γιατί κι ο Άγιος εκσυγχρονίζεται! Κάθομαι, λοιπόν, τα βράδια και φτιάχνω στο παιχνίδι ολόκληρους κόσμους και τους γκρεμίζω, αν δεν μ’ αρέσουν, μ’ ένα και μόνο κουμπί. Φτιάχνω πρώτα μια γυναίκα με μακριά μαλλιά και γαλάζια μάτια, καλοσχηματισμένα χείλη και γυμνασμένο σώμα. Μετά ακολουθεί ο σύζυγός της με τα επίσης πλούσια μαλλιά και πράσινα μάτια, τα ωραία χείλη και το αθλητικό κορμί. Αγοράζω ένα οικόπεδο πατάω Crtl, Shift και C, πληκτρολογώ τη λέξη: “motherlode” και την ίδια στιγμή έχουν προστεθεί στον οικογενειακό λογαριασμό 50.000$. Φτιάχνω τότε ένα τετραώροφο σπίτι, πλήρως εξοπλισμένο, με κήπο και μια λιμνούλα. Αγοράζω δύο αμάξια, ένα για τον κάθε ένα, και τέλος οργανώνω το παιδικό δωμάτιο και μια παιδική χαρά για το επερχόμενο μέλος της οικογένειας. Η κοπέλα είναι συγγραφέας και μόλις στα 18 της χρόνια έχει γράψει 6 βιβλία. 2 δραματικά μυθιστορήματα, 2 χιουμοριστικά, 1 λογοτεχνικό και μια νουβέλα. Ήθελα να γράψει περισσότερες νουβέλες, για να καταφέρει να πάρει ένα αστεράκι και τον τίτλο του ειδικού, αλλά αρνείται πεισματικά. Ο άντρας είναι διάσημος χειρούργος με τεράστιο ταλέντο στη ζωγραφική και στην κιθάρα. Για την καθαριότητα του τετραώροφου σπιτιού φροντίζει μία οικιακή βοηθός, η οποία αμείβεται με 125$ την μέρα και το μωρό της οικογένειας το προσέχει μία νταντά, η οποία αμείβεται με 24$ την ώρα. Όμως τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα. Μπορώ να έχω όσα θέλω κάνοντας 4 μόλις κινήσεις.
Ξύνει τις πληγές μου φέτος ο Άγιος, φέρνοντάς μου αυτό το παιχνίδι που με δυο κουμπιά φτιάχνεις τον κόσμο όπως εσύ τον ονειρεύτηκες, μ’ ένα τον γκρεμίζεις αν τελικά δεν είναι αυτό ήθελες και μ’ άλλα δύο φτιάχνεις άλλον. Ως πότε, όμως; Ώσπου να καεί η κάρτα γραφικών ή η οθόνη ή μέχρι να μην «διαβάζει» τα CD ο υπολογιστής ή μέχρι το ίδιο το CD να καταστραφεί. Και μετά; Ε, μετά παίρνεις άλλο. Ύστερα κι άλλο κι άλλο… Και φτιάχνεις κόσμους ακατάπαυστα, μέχρι ο πραγματικός κόσμος να ακουμπήσει έστω και λίγο αυτό που εσύ ονειρεύτηκες. Μέχρι να νοιαστεί έστω και λίγο γι’ αυτά που εσύ χρειάζεσαι… μέχρι…
