Στον άγνωστο γνωστό μου

 Η φωτογραφία είναι από την Dimitra Car's Photography...

Απόψε γράφω για σένα. Ούτε για μένα, ούτε για κανέναν άλλο. Μόνο για σένα. Απόψε γράφω έχοντας αποκτήσει, προσωρινά πάντα, μια ικανότητα να προβλέπω το μέλλον. Ναι, το μέλλον. Όχι, δεν διάβασες λάθος, ούτε αποφάσισα να γίνω μέντιουμ, ούτε τρελάθηκα (ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω). Δεν έγινε, λοιπόν, τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό που έγινε είναι ότι έσπαγα το κεφάλι μου να βρω έναν τρόπο για να νιώσω λίγο καλύτερα, αλλά χωρίς να σε βαρύνω περισσότερο. Ειδικά τώρα, που περνάς δύσκολα κι είμαι μεν στο πλάι σου, αλλά χωρίς να με χρειάζεσαι.

Θα με ρωτήσεις πάλι την επόμενη φορά που θα με δεις (και θα είναι σύντομα, ευτυχώς) : «Τι έχεις;». Κι εγώ θα σου απαντήσω μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη: «Τίποτα». Θα με κοιτάξεις στα μάτια και θα καταλάβω ότι δεν έχεις πειστεί. Κάθε φορά που θα με ρωτάς, η απάντηση θα είναι η ίδια: «τίποτα». Αυτό που εύχομαι είναι να με ρωτάς για πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμα, κι ας είναι ίδια η απάντηση. Κάποτε θα μάθεις. Λίγο πριν το τέλος, θα σου τα πω όλα. Κι αν τα πράγματα δεν γίνουν έτσι και χαθούμε, (δηλαδή εγώ θα χαθώ, θα εξαφανιστώ, χωρίς να δίνω σημεία ζωής) μην νοιάζεσαι. Δεν θα ξέρεις πού είμαι, όμως, θα μπορείς να με βρεις πανεύκολα. Ξέρεις πού; Δεν σου πάει το μυαλό, ε; Εδώ μέσα, βρε χαζέ! Στα Απύθμενα Νερά μου (τώρα αισθάνομαι ότι μπορώ να χρησιμοποιώ την κτητική αντωνυμία: «μου»). Κι όταν θα μ’ έχεις πια ξεγράψεις (ίσως να μ’ έχεις ξεχάσει κιόλας, γιατί τι είμαι κι εγώ; Άλλη μία «διαφορετική», όπως με χαρακτήρισες πέρυσι, ανάμεσα στους τόσους διαφορετικούς), θα έρθω να σε βρω. Θα έχεις και παιδιά, ίσως δύο κοριτσάκια. Θα εκπλαγείς, στην αρχή δεν θα με γνωρίσεις, αλλά μετά θα χαρείς που θα με δεις. Θα καθίσουμε στο σαλόνι και θα με ρωτήσεις για τη ζωή μου. Θα σε παρατηρώ προσεκτικά, και θα διαπιστώσω ότι δεν άλλαξες καθόλου και θα σε ερωτευτώ ξανά απ’ την αρχή, για τελευταία φορά. Θα με ξαναρωτήσεις για τη ζωή μου, κι ενώ περιμένεις τη συνηθισμένη απάντηση: «τίποτα», θα σε ξαφνιάσω και θα σου τα πω όλα απ’ την αρχή. Ίσως και να κλάψω. Ναι, σίγουρα θα κλάψω. Μαζί σου αισθάνομαι ο εαυτός μου και αφήνομαι ελεύθερη. Τότε, θα σου δώσω ένα φιλί, και είμαι σίγουρη ότι θα είναι το ωραιότερο φιλί που θα έχω πάρει ποτέ, και θα φύγω, ενώ εσύ θα έχεις μείνει εμβρόντητος.

Ύστερα θα εξαφανιστώ ξανά, απολαμβάνοντας τη γεύση που θα έχει το φιλί σου σε συνδυασμό με τα δάκρυα. Κι όταν πια στερέψω, λίγο πριν φύγει η γεύση από τα χείλη μου, θα δώσω ένα τέλος σ’ όλο αυτό. Εσύ μάλλον δεν θα το μάθεις σύντομα. Θα σου έχω ήδη ταχυδρομήσει το βιβλίο που θα’ χω γράψει με μια αφιέρωση (την οποία ποτέ δεν τόλμησα να ζητήσω), που θα λέει:

«Σου αφήνω την ζωή μου,

τα κομμάτια της ψυχής μου,

ή τουλάχιστον ότι απέμεινε απ’ αυτά.

Φύλαξέ τα κάπου υγρά και ήσυχα

για να είμαι σίγουρη ότι βρίσκομαι

στα Απύθμενα Νερά μου κι

ότι κανείς δεν θ’ ακούσει τις Σιωπηλές Κραυγές μου,

παρά μόνον εσύ…»

Θα χαμογελάσεις, μάλλον και θα το βάλεις στην άκρη για να το διαβάσεις όταν μπορέσεις. Όταν θα’ ρθει εκείνη η ώρα, θα το διαβάζεις, ενώ παράλληλα θα σημειώνεις ορισμένες παρατηρήσεις και θα διορθώνεις τις ανορθογραφίες μου. Κι όταν πια το τελειώσεις θα σε περιμένει ένα μικρό χαρτάκι, όπου θα σου υπενθυμίζω πόσο πολύ σ’ αγαπάω, θα σου ζητάω να μου συγχωρέσεις τόσο τις ασάφειες, όσο και τα τυχόν εκφραστικά λάθη, τονίζοντας πως καμιά ψυχή δεν είναι τέλεια. Τέλος, θα σε ενημερώνω ότι το τέλος που σου έλεγα έχει ήδη έρθει. Ίσως πριν από κάποιους μήνες ή και χρόνια, δεν ξέρω. Όμως, θα σου πω ότι δεν θέλω να χύσεις ούτε μια σταγόνα δάκρυ για μένα, γιατί έζησα μια ζωή γεμάτη. Ίσως όχι όπως θα την ήθελα, αλλά γεμάτη. Γεμάτη από ωραία βιβλία, ωραία ξενύχτια, ωραία μεθύσια, ωραία χαρτιά που γέμιζαν με την πάροδο του χρόνου, ωραία ποτά, ωραίες αναμνήσεις κι ωραία όνειρα με τ’ άπιαστο είδωλό σου. Θα λυπηθείς, ίσως και να τα βάλεις με τον εαυτό σου που δεν κατάλαβες τίποτα, όμως θα σου περάσει και θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Κι εγώ… Εγώ θα σε βλέπω από ψηλά και θα σ’ ονειρεύομαι. Θα συνεχίσω να σ’ ονειρεύομαι, όχι για πολύ, μόνο για μια αιωνιότητα…

Υ.Γ.1 Συγχώρα με που σου γράφω με τέτοια οικειότητα, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Υ.Γ.2 Είμαι λιγουλάκι μεθυσμένη, οπότε συγχώρα και τα εκφραστικά λάθη.

Υ.Γ.3 Άσχετο, αλλά είχα υποσχεθεί μια ανάρτηση για την ταινία: «Ο Άνθρωπος Που Ενόχλησε Το Σύμπαν». Θα κάνω. Δεν το ξέχασα, απλά προέκυψαν άλλα…