Here we are...

Here we are… Ήρθε το 2011 και ξεκίνησε επεισοδιακότατα. Η αλλαγή του χρόνου με βρήκε στο μικρό μπάνιο της κρεβατοκάμαρας να προσπαθώ να βάψω το αριστερό μου μάτι όπως έβαψα και το δεξί. Αξιοθρήνητο, έτσι; Τι να κάνω, όμως; Πήρα την απόφαση να βγω μετά την αλλαγή του χρόνου να γιορτάσω, ούτε κι εγώ ξέρω τι. Απ’ την αρχή είχα μια νευρικότητα και όχι άδικα, όπως αποδείχτηκε. Στην αρχή ήταν καλά. Μετά ήρθε το ποτό μου. Βότκα λεμόνι-δεν μου έκανε ένα ωραίο κρασάκι, ήθελα βότκα. Καλά να πάθω. Ήταν απαίσιο. Μετά το μαγαζί άρχισε να γεμίζει και μέσα σε λίγη ώρα δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Τα πόδια μου πονούσαν αφόρητα από τις 12ποντες γόβες που επέλεξα να βάλω, γιατί αυτές ταίριαζαν με το φόρεμα, του οποίου οι τιράντες έφευγαν συνεχώς απ’ τη θέση τους. Η μουσική ήταν απίστευτα δυνατή και εξίσου απαίσια και φυσικά δεν μπορούσαμε να αρθρώσουμε λέξη. Έφυγα πολύ νωρίτερα απ’ όσο είχα υπολογίσει, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Στο σπίτι έκανα το δικό μου πάρτι, ακούγοντας Ζερβουδάκη, Παυλίδη και Πασχαλίδη στο κρεβάτι, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν πολύ πιο επιτυχημένο.

Χθες ήρθαν κάτι θείοι μας από Φλώρινα με τα δυο τους παιδιά. Ok. Στην αρχή ήταν ωραία. Ήπιαμε μπύρες, φάγαμε και λίγη πίτσα-χάρισμά μας, γιορτές είναι-, ήρθε και ο παππούς μου και το νινί μου, η Φρειδερίκη, περάσαμε ωραία. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε η ώρα του ύπνου. Έβραζα μέσα μου κι αισθανόμουν ότι έγραφε με φωτεινή επιγραφή στο μέτωπό μου: ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ!!!! ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ!!!! Όμως, φαινόταν ότι δεν τη διάβαζε κανείς. Όχι δεν μου πήρε το κρεβάτι, ούτε και τον υπολογιστή, ούτε πείραζε τα πράγματά μου. Ήταν πολύ διακριτική. Μόνο που εγώ ήθελα να διαβάσω κανένα κείμενο στο internet, να πω και καμιά ανοησία στο Facebook  με την Άννα, γιατί ως συνήθως με είχαν πιάσει τα downιάσματά μου-προχθές με ρώτησε: «Ήθελα να’ ξερα, σ’ αφήνουν ποτέ;»- κι όταν αισθανθώ ότι δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο, να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να πάρω αγκαλιά το αρκουδάκι μου-το οποίο προχθές σκίστηκε και τώρα κρέμεται από μια κλωστή. Και το χειρότερο είναι ότι το έσκισα εγώ κατά λάθος στον ύπνο μου, οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν και να ξεσπάσω πάνω του. Σε ποιόν να ξεσπάσω; Πάλι σ’ εμένα;

Σήμερα κάθισα να κάνω επανάληψη το ΑΟΔΕΥ (υπερκαταπληκτικό μάθημα κατεύθυνσης… Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και Υπηρεσιών κι ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς τίποτα. Μόνο που ακούς τον τίτλο ολόκληρο βαριέσαι.) Στην αρχή είχε ησυχία και τα κεφάλαια έβγαιναν το ένα μετά το άλλο. Αργότερα, όμως… Άκουγα τον αδερφό μου να αγορεύει για τις δεξιότητες του αριστερού ποδιού του Lionel Messi (ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι), άκουγα τις ειδήσεις στη ΝΕΤ από τον κάτω όροφο (ο παππούς μου είναι λίγο...πώς να το πω; Κουφάλογο.), άκουγα και το κινητό μου να χτυπάει με μανία μέσα από κάποιο παλτό μου, αλλά το αγνοούσα πεισματικά. Κι έτσι όπως ήταν ανοιχτό το βιβλίο μπροστά μου, έτοιμο να με καταπιεί, ευχόμουν πραγματικά να το κάνει. Τώρα θα μου πείτε, το βιβλίο του ΑΟΔΕΥ θέλεις να σε καταπιεί; Η αλήθεια είναι ότι στη βιβλιοθήκη μου στέκεται και κοντεύει να πιάσει αράχνες, ο Κλιματισμένος Εφιάλτης του Μίλλερ, και θα’ θελα πάρα πολύ να με καταπιεί εκείνο το βιβλίο, όμως πού καιρός και διάθεση για να τ’ ανοίξω; Κάτι μου λέει ότι επιστρέφω πίσω στις μέρες που Το Πρόγραμμα Δεν Αποκρίνεται και τρέμω...

Η Βασιλική σήμερα μου έστειλε μια ταινία-ντοκιμαντέρ για μια ψυχιατρική κλινική στην Κρήτη. Τώρα γι’ αυτό τι να πω και τι να γράψω, που νιώθω σαν άγαλμα στη μέση μιας πλατείας; Θα υπάρξει ξεχωριστή ανάρτηση μόνο γι’ αυτό, απλά ήθελα να το αναφέρω κι εδώ. Μερικά λόγια, μερικών «τρελών», των οποίων οι «παραφροσύνες» είναι οι μεγαλύτερες αλήθειες…

«Είναι τρελοί αυτοί απ’ έξω παρά εδώ μέσα. Εδώ μέσα είναι λογικοί. Εδώ μέσα τους βλέπεις όλους…τους λένε να φαν το φαγητό τους, να ξαπλώσουν να κοιμηθούνε, να ξεκουραστούνε, αλλά οι άλλοι έξω…Ο ένας σκάβει το λάκκο του άλλου. Εγώ βγαίνω κι έξω και ξέρω. Πιο πολύ κατανόηση βρίσκω εδώ μέσα, στο νοσοκομείο, παρά απ’ έξω. Εγώ απ’ έξω δεν έχω να καπνίσω, γιατί δεν εργάζομαι και ζητάω ένα τσιγάρο από έναν χωριανό μου και μου κατεβάζει τα μούτρα. Εδώ μέσα, όμως, σ’ όποιον κι αν ζητήσω, μου δίνουνε.»

«Εδώ μέσα σ’ αυτό το μέρος είναι η ανυπαρξία. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα τσιγάρο που καίει κι ένας καφές. Το πιο εύκολο εκεί έξω είναι το πιο δύσκολο εδώ μέσα…Εγώ την τρέλα μου τη γουστάρω. Μπορεί να παίρνω φάρμακα, αλλά δεν έχασα τίποτα μέσα απ’ το μυαλό μου. Κι αυτοί που μας κλείσαν χάσαν τη δική τους αξιοπρέπεια κι εμείς σταλιά.»

«…Εκεί το βουνό είναι από πέτρα κι όχι από σίδερο, όπως ο πύργος του Άιφελ ή οι ουρανοξύστες της Ν. Υόρκης. Η πέτρα, η Γη είναι πέτρα. Δεν είναι ούτε όπλο, ούτε πυρήνας ατόμου, ούτε τίποτα άλλο. Οι πρώτοι άνθρωποι πολεμήσανε με πέτρες μεταξύ τους. Οι τελευταίοι, ο 3^ος, ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει πάλι με πέτρες…»

«Είμαι η στοργή.

Είμαι το δάκρυ απ’ το βλέφαρο.

Είμαι ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν.

Είμαστε εμείς.

Μια σταγόνα νερό στον ωκεανό

Είναι πιο μεγάλη από της Γης το σύμπαν.

Και βοηθούμε το δειλινό, το δειλινό…

Το δειλινό το βοηθούμε.

Θεέ μου ομορφιά,

Θεέ μου ζωή…»