"Τίποτα πια δεν με σοκάρει",είπα κι ανοίξαν οι ουρανοί. Κι εσύ βουβός, ο διάολος να σε πάρει, σαν δέντρο που κοιτάει ένα παιδί. Πνίγομαι στο βάθος σε κάτι βρώμικα νερά, θολά κι ορμητικά. Κι απ' όλους τους σωτήρες εσύ είσαι ο πιο λάθος, που είσαι πεύκο στην ακρογιαλιά. Είσαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά. Είσαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά. Στο δρόμο ένα ακορντεόν να παίζει, χόρεψα μονάχη στη βροχή. Χόρεψε,τα χρόνια να θυμάσαι όταν οι ρίζες δεν σε κάρφωναν στη Γη. Θα' ρθω να ξεκουραστώ στα κλαδιά σου. Θα φορέσω τα μαύρα μου γυαλιά, να μην μπορώ να δω την ερημιά σου, που είσαι πεύκο στην ακρογιαλιά. Είσαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά. Είσαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά.
Τι παραμύθι να σου πω; Ποια ιστορία; Να κοιμηθείς και να' χεις όνειρα γλυκά. Όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία, που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά. Σ' αυτόν τον κόσμο όλα έχουν παλιώσει και αυτό το σπίτι, οχυρό χωρίς κλειδιά. Παγόνια στήσαν στον μπαλκόνι του λημέρι και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά. Πάψε να κλαις για ότι πέρασε σωστά. κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά. Πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά. Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά. Τι παραμύθι να σου πω; Ποια ιστορία; Άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιές. Κι εγώ το θαύμα περιμένω μες στα κρύα, απ' τους αλήτες, τα παιδιά, τους ποιητές.
Θα μου ετοιμάσεις τσάι γιασεμί και στη βαθιά θα κάτσω πολυθρόνα. Τις κεφαλές θα μου χαρίσεις τους Ερμή - της Πολυδούρη ένα χειρόγραφο- κι ακόμα ότι με νύχια γράφτηκε στο χώμα και πάνω στο δικό σου το κορμί. Θα κλείσεις τα παντζούρια και θ' ανάψεις το φως. Παράσταση θα δώσεις μια θυσία. Θα τυλιχτείς σ' ένα σεντόνι μοναχός, να υποδυθείς σ' ένα φιλί την προδοσία. Δυο χρόνια βρέχει κι έχει υγρασία. Τρελάθηκε σου φαίνεται ο καιρός. Θα βρέχει, θα χιονίζει, θα φυσά. Κι εμείς εδώ καλά προφυλαγμένοι. Θα' μαστε δυο ανυπεράσπιστα νησιά κι από το χάρτη της Ελλάδας πια σβησμένοι. Δεν θα με πείσεις. Ξέρεις τι συμβαίνει. Σκοινί δεν έχω, μήτε σκαλωσιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου