Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Πεθαμένες...Καλημέρες



So, here I am again… Να’ μαι πάλι… Επέστρεψα. 10 μέρες, τόσο άντεξα. Τόσο άντεξα να’ μαι μακριά απ’ την μικρή αποθηκούλα μου. Μπορεί να ήμουν μακριά από blogs, αναρτήσεις  και σχόλια, όμως δεν έπαψα να γράφω. Έχω ετοιμάσει κάτι καινούριο. Κάτι εντελώς καινούριο. Συνήθως ο λόγος μου είναι απλός, όμως αυτή τη φορά μόνο λιτός δεν είναι. Θα το αναρτήσω σε καμιά – δυο μέρες. Αυτές τις μέρες κατάλαβα πολλά… Κατάλαβα πως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, γιατί έχει αρχίσει να κλονίζεται και η υγεία μου. Κατάλαβα πως δεν μου φτάνει πια να γράφω μόνο για τον εαυτό μου. Χρειάζομαι ανθρώπους να «με διαβάζουν». Δεν με νοιάζει ποιοι θα’ ναι. Γνωστοί, φίλοι, άγνωστοι, εχθροί, άσχετοι, σχετικοί… Δεν με νοιάζει. Βέβαια, μ’ αρέσει πολύ όταν βλέπω το «όνομά» σου στις «Πηγές Επισκεψιμότητας» (κι ας συμβαίνει σπάνια…). Κατάλαβα, επίσης, ότι η ρετσίνα βοηθάει σε πολλά πράγματα. Βοηθάει τη γλώσσα μου να τρέχει ροδάνι, βοηθάει εμένα να σε πρήζω και το σημαντικότερο όλων…βοηθάει στον ύπνο. Οπότε ή θα γίνω εξαρτημένη από χάπια ή αλκοολική… Κατάλαβα, ακόμα, ότι είμαι πολύ κοντά στο να κατακτήσω τον τίτλο της «Απόλυτης Ξενέρωτης Έφηβης». Όχι ότι με πειράζει, αλλά να…καμιά φορά σκέφτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ήμουν κι εγώ «φυσιολογική» (με ή χωρίς εισαγωγικά). Ίσως να μην έγραφα, ίσως να μ’ άρεζε να στριμώχνομαι στα clubs, ν’ ακούω beats και να πίνω βότκα λεμόνι. Ίσως να μ’ άρεζαν και τα Χριστούγεννα, ίσως και να ήθελα να φύγω και σίγουρα δεν θα είχα γίνει θαμώνας της βιβλιοθήκης. Όμως, μ’ αρέσει που δεν στριμώχνομαι στα clubs και που δεν ακούω beats και που πίνω ρετσίνα (ενίοτε και τσίπουρο), αντί για βότκα λεμόνι. Και μ’ αρέσει που δεν γίνομαι χαζοχαρούμενη με τα στολίδια και τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, και μ’ αρέσει που είμαι εδώ, και μ’ αρέσει που απολαμβάνω τις ώρες στη βιβλιοθήκη… Αλλά, να…καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως και να κοιμόμουν κι αναρωτιέμαι αν μερικές ώρες καλού ύπνου, αξίζουν μια τέτοια θυσία. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είμαι και τόσο «διαφορετική», αφού υπάρχουν ένα σωρό «διαφορετικοί» σαν κι εμένα. Κι ύστερα πάλι σκέφτομαι πως, χωρίς το μελάνι του στυλό μου να γεμίζει τη ζωή μου, χωρίς κάποιο τραγούδι του Μιλτιάδη για ήχο κλήσης, χωρίς τα βιβλία που δεν χωράνε πια στη βιβλιοθήκη μου, χωρίς τους στίχους της Νατάσσας γραμμένους δεξιά κι αριστερά στα βιβλία και στα τετράδια, η ζωή μου θα ήταν άδεια, το κινητό μου ένα απλό, χαζό κινητό, η βιβλιοθήκη μου σκονισμένη και παρατημένη, και τα τετράδιά μου απλά τετράδια γεμάτα με εξισώσεις και τύπους… Τελικά, κατέληξα… Δεν θα άλλαζα για κανέναν αυτό που είμαι τώρα. Ακόμα κι αν σιχαίνομαι τεράστια κομμάτια του εαυτού μου, δεν θα άλλαζα. Η μοναδική περίπτωση που θα μπορούσα να το κάνω είναι αν μου το ζητούσες εσύ… Αν ήξερες τι δύναμη έχεις πάνω μου, ίσως να μπορούσες να με βοηθήσεις πιο πολύ. Δεν πειράζει, όμως. Εμένα μου φτάνει κι αυτό…

Και που λες, σ’ αγαπώ μιας και θες να σου πω τι με τρώει…
Είδα στις μικρές αγγελίες άτομα να ψάχνουν φιλίες. Κι έτσι όπως ένιωθα μόνη, για πλάκα – πήρα ένα χοντρό μαρκαδόρο κι έκανα στην πλήξη μου δώρο κάποιο αριθμό τηλεφώνου…Μιλούσε. Κάποιος μάλλον τον απασχολούσε. Κάποιος άλλος μόνος τον καλούσε. Είδα λίγο πιο παραπέρα άτομα να κάνουν καριέρα τη μοναξιά των ανθρώπων. Για σκέψου – άρχισα να τους σημειώνω, μήπως βρω έναν άνθρωπο μόνο για μια απλή γνωριμία. Ίσως ξεχαστώ. Κι άμα υπάρχει χημεία, να παραδοθώ, κάπου να χωθώ σαν τρικυμία. Καλούσε. Κι ούτε μια ψυχή δεν απαντούσε. Κάποιος μάλλον βρήκε τι ζητούσε. Η μοναξιά του ίσως αρκούσε. Να’ ταν μια ψυχή και ν’ απαντούσε…


Καλώς σας βρήκα, λοιπόν, και πάλι…

5 σχόλια:

The exiled Hussar είπε...

Αυτό το τελευταίο δικό σου είναι;

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Όχι είναι δυο τραγούδια...Το 1ο ένας στίχος μόνο (Νατάσσα Μποφίλιου-Πες ότι θες) και το 2ο ολόκληρο το τραγούδι (Νατάσσα Μποφίλιου-Μικρές Αγγελίες)...Θα'θελα πολύ να γράφω έτσι, αλλά...

The exiled Hussar είπε...

Πολύ δυνατά λόγια, βέβαια θα χαιρόμουν περισσότερο αν τα είχες γράψει εσύ.

Poisonous είπε...

Καλώς σε βρήκαμε! :)
Παρόλα αυτά όταν θέλεις να κάνεις κάτι που το κάνουν οι άλλοι αλλά εσύ δεν το έχεις συνηθίσει, μπορείς χωρίς απαραίτητα να "χάσεις" τον εαυτό σου. Αρκεί να υπάρχουν ισορροπίες! Είναι το πιό ιδανικό πιστεύω.
Καλό βράδυ!

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Ναι, πράγματι. Απ' τα πιο δυνατά κομμάτια της...
Poisonous, μου έλειψες βρέ!:)
Δεν είναι ότι δεν έχω συνηθίσει...Είναι ότι δεν μου αρέσει. Απλά, ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αν δεν ήμουν έτσι, και ήμουν πιο..."φυσιολογική" (ας πούμε), θα μπορούσα να κοιμάμαι το βράδυ και θα νοιαζόμουν μόνο για τα ρούχα που θα βάλω το Σάββατο... Όμως, όσο τα σκέφτομαι αυτά, ευγνωμονώ τις καταστάσεις που με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι. Βέβαια την επόμενη μέρα αναρωτιέμαι και πάλι για τα ίδια πράγματα, αλλά δεν βαριέσαι...