"Η τέχνη δεν βοηθά τους ανθρώπους...Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους"

Πώς να τα χαρακτηρίσω τα πράγματα αυτές τις μέρες; Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε ένα δίωρο διαγώνισμα στην Έκθεση. Ωραία σκέφτηκα… Θα ξεχαστώ λιγάκι. Λες και μ’ άκουσε κάποιος, γέλασε μαζί μου και πήρε από μέσα μου όλα αυτά που ήθελα να γράψω. Τα έκλεισε σ’ ένα κουτάκι κι εγώ έμεινα μετέωρη να κοιτάζω το θέμα: «Γράψτε την άποψή σας για τον προορισμό και τον σκοπό της τέχνης». Ξεκίνησα απ’ την περίληψη, όμως δεν μου έβγαινε. Έσβησα το κεφαλαίο Α και τη θέση του πήρε το Γ. Προσπάθησα να γράψω την έκθεση. Δεν μου έβγαιναν οι ρουφιάνες οι λέξεις, ή καλύτερα, μου έβγαιναν αλλά όχι όπως «πρέπει» να μου βγουν σε μια έκθεση. Σε κάθε πρόταση που έγραφα, λες και με πονούσαν τόσο πολύ, τόσο βαθιά οι λέξεις, έβγαζα κι από ένα δάκρυ. Έκανα υπεράνθρωπη προσπάθεια να συγκρατηθώ, να βγάλω τον σκασμό, για μια φορά στη ζωή μου, και να γράψω μια συνηθισμένη έκθεση, όπως όλοι. Προχωρούσα, λοιπόν, στην επόμενη πρόταση κι έπειτα στην άλλη, ώσπου κατάφερα να γράψω την πρώτη παράγραφο. Την διάβασα. Δεν την θυμάμαι τώρα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήταν τόσο ψυχρή κι απρόσωπη. Δεν μπορώ σκέφτηκα. Όχι, σήμερα. Όχι, τώρα. Η τέχνη είναι πάθος, έμπνευση, είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Δεν γίνεται να την παρουσιάζω με κρύα και απρόσιτα λόγια. Δεν μπορώ… Ζωγράφισα ένα κλουβί και έγραψα κάτι στίχους από κάτω. Μετά πασάλειψα τα χέρια μου με μελάνι. «Δεν μπορεί ένα παιδί που γράφει γενικότερα, να δυσανασχετεί να γράψει έκθεση και μάλιστα σ’ ένα θέμα όπως η τέχνη. Σκέψου εσένα, την Βάσω, τον Γιωτούλη, εμένα…Γράψε για την τέχνη». Αχ, κ. Ζ. Καλή μου, κ. Ζ. Τι καλά να σας γνώριζα σε μια περίοδο που να ήμουν ήρεμη. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Ακολούθησα, λοιπόν, την συμβουλή της, αν και το γεγονός ότι με είχε κατατάξει στους καλλιτέχνες παρέα μ' έναν συγγραφέα, μια ζωγράφο και την ίδια (που αναμφισβήτητα είναι πετυχημένος άνθρωπος), μ' ενοχλούσε σαν σκουπιδάκι μέσα στο μάτι. Κατάπια την επιθυμία μου να φωνάξω πως δεν είμαι καλλιτέχνης κι έγραψα για την τέχνη, πέρα από φραγμούς και διαρθρωτικές λέξεις, δηλώσεις και συνυποδηλώσεις, παραγωγικούς και επαγωγικούς τρόπους. Έγραψα με την ψυχή μου, όπως αρμόζει να συμπεριφερθεί κανείς στην τέχνη. Η ώρα τέλειωσε και τελικά είχα καταφέρει να γράψω 2 ασκήσεις. Την «έκθεση» την έσκισα και την περίληψη ούτε που την ακούμπησα. Πράγμα που σημαίνει: ζήτημα αν έπιασα 35/100. Έξω απ’ την τάξη μου μίλησε η κ. Ζ. Με ρώτησε τι έπαθα και γιατί ήμουν κλαμένη το πρωί; Το πρόσεξε, ε; Κι εγώ που νόμιζα πως κρυβόμουν. Τώρα τι να της πω; Αν της έλεγα αυτά που σκεφτόμουν, αν πω σε οποιονδήποτε αυτά που σκέφτομαι, θα με περνούσε για τρελή (άδικα ή όχι…δεν ξέρω ακόμα). Της είπα ότι πιέζομαι, ότι φοβάμαι κι ότι δεν θέλω να φύγω. Δεν της είπα τίποτα για τις τύψεις, τις αϋπνίες, τους εφιάλτες (όταν καταφέρνω να κοιμηθώ), τα χάπια και το κουμκουάτ. Της είπα μόνο αυτά κι έφυγα με έναν περίεργο κόμπο στο στομάχι, που τις τελευταίες μέρες δεν λέει να μ’ αφήσει. Νομίζω πως τώρα μπορώ να πω ότι τα πράγματα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο…