Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Glaces Et Autres...



Μόλις έφαγα το πρώτο παγωτάκι της χρονιάς!!! Ouiiiiiii!!!!!!!!! Και ήταν…υπερτέλειο!!! Κρέμα φουντούκι με επικάλυψη σοκολάτας… Ναι, λιώστε τώρα στις οθόνες και τρέξτε στο ψυγείο! :P Διανύω το μισάωρο της ημέρας που είμαι κεφάτη. Άτιμη εφηβεία… Άλλους μας ανεβάζεις κι άλλους μας ρίχνεις στα τάρταρα! Σήμερα, άκουσα και δυο – τρία καλά λόγια. Η Ελενίτσα με κοίταξε με κάτι ματάκια τόσο αθώα και μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και μου λέει: «Αχ, Εβίτα, είσαι πολύ καλή!». Τώρα, τι να πω;! Κράτησα, όπως πάντα, αμυντική στάση. Ένα συγκρατημένο χαμόγελο και συνέχισα να κάνω ανοίγματα. Pretty bitchy, I know… «Είναι εξαιρετικό παιδί…» και μια συνέχεια προβλέψιμη για να μην ξεχνάμε και το χιούμορ μας – η δεύτερη φράση. Εξαιρετικό παιδί δεν είμαι εγώ. Εξαιρετικό παιδί είναι η Β. Εγώ το μόνο που κάνω είναι αυτό που μ’ αρέσει, άσχετα αν αυτό συνεπάγεται ότι βοηθάω κάποιον. Ενώ η Β…. Σκίζεται να κάνει ότι της ζητήσεις κι είναι τόσο ειλικρινές πλάσμα. Θα’ θελα να αφιερώσω μια ανάρτηση μόνο γι’ αυτήν. Δεν ξέρω, όμως, αν θα μου έφτανε… Μου’ χε πει πριν μερικούς μήνες ότι εγώ είμαι η έμπνευσή της, γι’ αυτό που ετοιμάζει/(ουμε). Ούτε και τότε ήξερα τι να πω… Απλά γέλασα και γύρισα το κεφάλι αλλού. Αυτός ο φόβος μου για τους ανθρώπους μου τρώει τα σωθικά ώρες-ώρες. Προχθές πάλι με ξάφνιασε όσο δεν μ’ έχει ξαφνιάσει κανείς. Πώς στο διάολο το κατάλαβε – και μάλιστα εδώ και καιρό – δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι η ικανότητά της να διαβάζει τους ανθρώπους. Και ξέρω ότι τρέμει τον τίτλο «καλλιτέχνης» ή «ζωγράφος», όμως ξέρω ακόμα ότι τον αξίζει. Τον αξίζει πολύ περισσότερο από την Λ. ή τον Α., κι από μένα. Ειδικά από μένα, που δεν θεωρώ τον εαυτό μου «καλλιτέχνη» ή «συγγραφέα», τίτλοι που μου έχουν αποδώσει κατά καιρούς χωρίς να τους αξίζω. Περνά το μισάωρο κι αρχίζει το επόμενο… Άτιμη εφηβεία! Κοιμήθηκα χθες!!! Καλά, εντάξει, κατά τις 2, αλλά κοιμήθηκα!! Καλά, εντάξει, αφού ήπια μονοκοπανιά λίγο (ή μήπως ήταν πολύ;…) κουμκουάτ (αχ κουμκουάτ…Κέρκυρα…), αλλά κοιμήθηκα! Καλά, εντάξει, αφού ξέρασα (λιγάκι…) πιο πριν, αλλά κοιμήθηκα. Καλά, εντάξει, είχα πονοκέφαλο το πρωί, αλλά κοιμήθηκα… Οπότε…όλα καλά…μάλλον. Σήμερα, την τελευταία ώρα, είχα ξαπλώσει πάνω στο θρανίο και με βλέμμα κενό σκάρωνα στιχάκια. Είχα καιρό να το κάνω. Έχει πλάκα. Έβαζα κι έβγαζα λέξεις σαν τρελή μέχρι που βγήκε αυτό που ήθελα. Ζήτησα απ’ το Αννιώ ένα στυλό γρήγορα και το έγραψα στο πρώτο βιβλίο που βρήκα μπροστά μου.

Εσύ με βλέπεις με τα μάτια
Και μ’ ακούς με τ’ αυτιά.
Όμως, εγώ θέλω με τα μάτια
Να μ’ ακούς και
Με τ’ αυτιά να βλέπεις.
Θέλω να σου ψιθυρίζω και
Τη μορφή μου να φαντάζεσαι.
Να με κοιτάς και
Να μαντεύεις τη φωνή μου…

Και για σένα, τι να πω; Έχω πει αρκετά, έχω νιώσει άλλα τόσα κι έχω πονέσει στο διπλάσιο. Μια σελίδα λευκή. Πώς να φτάσω εκεί; Με τι λέξεις; Να’ χα χίλιες φωνές να ακούς, κι όποια θες να διαλέξεις… Δυο σελίδες λευκές, σου’ χω κι άλλες να καις. Είμαι ανήμπορη. Κοίτα, δε σε φτάνει καμιά. Καραβάκι η μια και η άλλη σαΐτα… Καραβάκια και σαΐτες για ταξίδι ξεκινούν. Όσες νίκες, τόσες ήττες, αν αντέξεις, θα σε βρουν… Πάλι άρχισα να παραμιλάω…. Την βαλεριάνα μου γρήγορα!!!

2 σχόλια:

Fleur είπε...

ααχ,τι καλα που εφαγες παγωτοο!!
Εγω το πρωτο παγωτο το τρωω Μαιο.xD
Ποναει ευκολα ο λαιμος μου βλεπεις.:P

Ομορφο στιχακι.;)

Flying.High.Dead.Angel είπε...

My dear Fleur, σου συμπαρίσταμαι!!! Το παγωτό το χειμώνα είναι όνειρο! Είναι κατάρα να έχεις ευαίσθητο λαιμό...Εγώ, ευτυχώς, εκ γεννησιμιού μου είμαι παντελώς αναίσθητο, οπότε δεν είχα ποτέ τέτοια προβλήματα...
Χαίρομαι που σ' άρεσε...Το σκάρωσα σε μια απ' τις πιο νεκρές ώρες του σχολείου, έτοιμη να κοιμηθώ!;)