Bon Voyage

Ίσως θα πρέπει για αρχή να γράψω: καλώς σας βρήκα, μιας κι έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι. Όμως νομίζω πως δεν έφυγα ποτέ, οπότε δεν έχει χαιρετούρες.

Νομίζω πως έχω αρχίσει να «αναρρώνω». Νομίζω πως νιώθω υγιής. Δεν κόβω πια τα δάχτυλά μου, αν και έχουν μείνει κάποιες διακριτικές ουλές, και τα βράδια πλέον κοιμάμαι. Πέρασα στο Πολυτεχνείο Κρήτης, στα Χανιά. Εντάξει, δεν είναι αυτό που ήθελα, αλλά… δεν με πειράζει και πολύ. Άλλωστε έχω σκοπό μόλις τελειώσω να πάω και στην Καλών Τεχνών. Γενικά αυτές τις μέρες με διακατέχει μια αισιοδοξία πρωτόγνωρη. Επιφυλάσσομαι για την διάρκειά της. Νομίζω ότι είμαι χαρούμενη που πέρασα εκεί. Τελικά, όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Βέβαια, δεν ξέρω αν χαίρομαι πιο πολύ γιατί πέρασα ή γιατί θα ανέβω σε αεροπλάνο. Όπως και να’ χει όμως, χαίρομαι κι αυτό έχει σημασία. Βέβαια ο φόβος συνεχίζει να υπάρχει, αλλά μεταξύ μας ποιος δεν φοβάται να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή; Αν και νομίζω ότι άλλο είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Η μέρα των γενεθλίων μου. Θα είμαι σε μια ξένη πόλη, που απέχει εκατοντάδες χιλιόμετρα απ’ το σπίτι μου, και θα πρέπει να περάσω την πιο δύσκολη μέρα του χρόνου μόνη μου. Δύσκολη, ναι. Κάποιοι άνθρωποι χαίρονται με τα γενέθλιά τους, άλλοι τα ξεχνάνε κι άλλοι δεν τους δίνουν σημασία. Εγώ τα φοβάμαι και τα μισώ. Συνήθως καταφέρνω και τα ξεχνάω, όμως πάντα μου τα θυμίζουν μ’ ένα πάρτι «έκπληξη». Τώρα, λοιπόν, πώς θα τα ξεχάσω; Κι αν τα ξεχάσω, ποιος θα μου τα θυμίσει; Ας είναι, όμως… Μέχρι τότε έχει ο καιρός γυρίσματα…ελπίζω. Ευχάριστα, δυσάρεστα, καλά, κακά νέα, δάκρυα χαράς και λύπης, όλα μαζί τα συναντάω κι όλα μαζί τα παθαίνω. Αλλά, κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι δεν λένε; Καλή αρχή, λοιπόν, γιατί την Παρασκευή πετάω. Πετάω και είναι οριστικό…