Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Για να πεις κι εσύ ότι το χρέος σου το έκανες...



Τυχαία. Εντελώς τυχαία, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, σε θυμήθηκα πάλι. Διάβασα εκείνα τα ωραία λόγια που είχες πει για μένα. Θυμήθηκα εκείνη την ημέρα που με κατέταξες στους «φίλους» σου. Και τώρα… Δεν ξέρω γιατί… Δεν ξέρω τι φοβήθηκες και κάτι μου λέει ότι δεν θα μάθω ποτέ. Δεν θα μάθω ποτέ και θλίβομαι γι’ αυτό. Αν ρωτάς για μένα, που συνήθως το κάνεις, αλλά τώρα τελευταία αμφιβάλλω αν το εννοείς, είμαι καλά. Τα Χανιά είναι απίθανα, οι άνθρωποι επίσης, τα μέρη εδώ είναι καταπληκτικά, αλλά… Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα «αλλά» και να τα χαλάει όλα, έτσι δεν είναι; Αλλιώς πώς; Πώς θα έχω αυτή την ελαφριά μελαγχολία; Πώς θα γράφω; Πώς θα ζήσω; Και είχα πει δεν θα ξαναμιλήσω για σένα, δεν θα ασχοληθώ μαζί σου ξανά, ούτε καν θα σε ξανασκεφτώ. Περίεργα παιχνίδια παίζει, όμως, η ζωή και να που πάλι για σένα γράφω. Κι έχω ένα σωρό ερωτηματικά που με βασανίζουν. Άραγε νοιάστηκες ποτέ πραγματικά; Αλλά ας μην παραλογίζομαι… Άλλωστε είναι κι εκείνο που είχες πει στην Βάσω. Μα δεν σε κατηγορώ που τρόμαξες. Κι εγώ φοβάμαι, άλλωστε. Όμως μερικά πράγματα δεν τα ελέγχεις. Ή μπορεί να τα ελέγχεις για κάποιο διάστημα, όμως έρχεται η στιγμή που ξεχειλίζουν και δεν μπορείς να τα κρατήσεις άλλο μέσα σου και πνίγεσαι. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ… Πνιγόμουν. Κι εσύ… Εσύ, αντί να με βοηθήσεις να σωθώ, με βοήθησες να βυθιστώ λίγο ακόμα πιο βαθιά και τώρα συνεχίζω να πνίγομαι. Ένας πνιγμός αέναος και ανελέητος. Ναι, ξέρω τι θα μου πεις… Θυμάμαι, δηλαδή, τι μου είχες πει. Σου φαίνεται παράξενο, ε; Κι όμως. Θυμάμαι και την πιο μικρή λεξούλα που έχεις πει. Εσύ μάλλον όχι, αλλά πότε δεν με πείραξε που δεν έδινες σημασία στις λεπτομέρειες. Όχι, δεν είμαι θυμωμένη, αν αναρωτιέσαι. Αυτό που αισθάνομαι δεν είναι θυμός. Μια βαθιά απογοήτευση είναι, γιατί έπεσαν σιγά-σιγά οι μάσκες, αλλάξανε οι αντιδράσεις, τα συναισθήματα κι οι σχέσεις, οι «θεοί» μου απομυθοποιήθηκαν κι ένα «συγχαρητήρια» δεν άκουσα απ’ το στόμα σου. Ένα τυπικό, έστω, «μπράβο», έτσι για τα μάτια του κόσμου. Για να πεις κι εσύ ότι το χρέος σου το έκανες… 

"Μερικές φορές δεν μπορείς να σώσεις του ανρθώπους. Μπορείς μόνο να τους αγαπάς κι αυτό είναι αρκετό!"



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραιό κείμενο! Το νιώθω απίστευτα!
Δε χορταίνω να το διαβάζω! :)

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Να'σαι καλά. Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, ανώνυμε. :)