Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

"Του χρόνου τέτοια μέρα..."


Και να ‘μαι πάλι εδώ, να σκαλίζω τα παλιά και ν’ αναρωτιέμαι. Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι, όχι επειδή δεν είχα τι να γράψω, αλλά από πείσμα και μόνο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πότε ξεπερνάς τα όρια και μέχρι πότε μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη. Υποθέτω ότι αυτές οι μέρες, που το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι διάχυτο, είναι οι καταλληλότερες. Ίσως να κάνω και λάθος. Δεν θα ‘ναι κι η πρώτη φορά άλλωστε. Χθες Χριστούγεννα κι η διάθεσή μου στα πατώματα. Τριγυρνούσα για ώρες, μέχρι που το ρολόι μου έδειξε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, μ’ ένα χοντρό κασκόλ τυλιγμένο γύρω απ’ το λαιμό μου και σκεφτόμουν όλα αυτά που έχουν γίνει. Κι ύστερα σκεφτόμουν κι όλα αυτά που δεν έχουν γίνει. Κι ύστερα παρατηρούσα τα δέντρα στον αυλόγυρο της εκκλησίας. Ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό. Το πιο ψηλό κλαδί… Της απλώνει το χέρι, προσπαθεί να την σώσει και με το άλλο κρατιέται απ’ το κενό. Κι εκείνη απλώνει το δικό της, μα δεν τον φτάνει. Και μένουν έτσι ακίνητα χρόνια τώρα, μέχρι κάποιος να κόψει τα κλαδιά τους ή ένας δυνατός άνεμος να τα παρασύρει. Δυο φωνές πίσω απ’ την πλάτη μου με προσγειώνουν στην πραγματικότητα κι είμαι πάλι σ’ ένα παγκάκι, να κοιτάζω τα ξεγυμνωμένα δέντρα να μου λένε την ιστορία τους και είναι ακόμα Χριστούγεννα. Κι αναρωτιέμαι, όχι ψέματα… Και φοβάμαι πως έχει θυμώσει, μα δεν τον αδικώ. Και δεν μου μένει πια τίποτα να προσθέσω παρά μόνο μια μικρή λέξη: συγγνώμη. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, σε όλους και δεν σταματώ να ελπίζω ότι ο καινούριος χρόνος θα μας βρει όπως ακριβώς θα ‘πρεπε να είμαστε.

Του χρόνου τέτοια μέρα δεν θα θυμάσαι τίποτα…

Όταν τελειώνουν τ’ αστεία, σκοτεινιάζει το πλάνο, αλεξίπτωτα λόγια δεν με σώζουν εδώ…


4 σχόλια:

Poisonous είπε...

It made me cry. Honestly.
Συγγνώμη.. Έχεις την πεποίθηση ότι ακόμα και να την πείς, να απολογηθείς, να εξιλεωθείς, όλα θα γίνουν όπως πριν. Ψευδαίσθηση. Τίποτα δεν αλλάζει ακόμα και με ένα ειλικρινές συγγνώμη. Μερικές φορές απλά δεν είναι αρκετό. Δεν υπάρχει γυρισμός. Και γυρνάς στα παλιά μόνο και μόνο για να τα σώσεις. Να μην ξεχαστούν. Έως πότε όμως; There is always hope. Κι άμα αυτή η ελπίδα δε εμφανιστεί ποτέ;

"Του χρόνου τέτοια μέρα δεν θα θυμάσαι τίποτα." Του χρόνου τέτοια μέρα ελπίζω να είναι όλα όπως πρίν.

Να ΄σαι καλά.. Όσο μπορείς, όσο μπορούμε.

ΥΓ: Σου σχολίασα στην τελευταία ανάρτησή μου, πήγαινε δες το αν θές. (:

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Τώρα να σου πω ότι χαίρομαι που σ'έκανα να κλάψεις...θα'ναι ψέμα...
Έχεις δίκιο, Poisonous, αλλά νομίζω ότι μια προσπάθεια την αξίζει. Άλλωστε, είναι δικό μου το φταίξιμο, οπότε...
Του χρόνου τέτοια μέρα, Poisonous, ελπίζω κι οι δυο μας να ανεβάσουμε κείμενα που θα λένε πόσο τέλεια περάσαμε τα Χριστούγεννά μας.
Καλές γιορτές σου εύχομαι..."Όσο μπορείς,όσο μπορούμε".
Υ.Γ. Το είδα το σχόλιό σου και το πήρα το mail σου. Σ' έχω ήδη κάνει add στο msn...Οπότε θα τα πούμε αναλυτικότερα εκεί...

Ανώνυμος είπε...

ελπίζω να γράφω και εγώ όμορφα κείμενα....θα τα λέμε και από εδώ. φυσικά.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Να'σαι σίγουρος γι'αυτό φίλε μου.Όποτε θες...Ξέρεις πού θα με βρεις,και ξέρω πια κι εγώ πού θα σε βρω...:)