Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Πάει ο παλιός ο χρόνος...


Διάβασα σήμερα το blog μου απ’ την αρχή κι αναρωτιόμουν: πόσο φυσιολογικό είναι να διαβάζεις την ζωή σου σ’ ένα βράδυ; Πόσο απογοητευτικό είναι μέσα σ’ έναν ολόκληρο χρόνο, να μην έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα; Και πόσο μεγάλη δικαίωση μπορείς να αισθανθείς γιατί ήξερες από τότε την συνέχεια; Έτσι, λοιπόν, με τους ίδιους φόβους που «υποδέχθηκα» το 2011 το αποχαιρετώ, και με την ίδια ακριβώς αντίδραση «υποδέχομαι» και το 2012… Άλλος ένας χρόνος, λοιπόν, φεύγει οσονούπω. Άλλος ένας αναθεματισμένος χρόνος στις πλάτες μας, αυτή τη φορά με τους περισσότερους φόβους να ‘χουν εκπληρωθεί. Κατά τα άλλα τα ίδια… Μέχρι και το δώρο του περίφημου Αγίου ήταν το ίδιο. Δεν είναι εποχές για πειράματα τώρα… Και πολύ φοβάμαι ότι θα περάσω όλα τα βράδια που μου απομένουν να περάσω στην «πατρίδα», ξύπνια γιατί έτσι ο χρόνος δεν περνάει τόσο γρήγορα. Καλά κατάλαβες. Δεν θέλω να φύγω. Όχι μόνο γιατί είμαι στην άλλη άκρη της Ελλάδας και μου λείπουν οι άνθρωποί μου, αλλά και γιατί δεν με γεμίζει αυτό που κάνω. Δεν μου αρέσει αυτό που κάνω και δεν το κάνω καλά… Και πίστεψέ με, δεν είναι καλύτερα, έτσι… Όμως, τι να κάνω; Συμβιβάζομαι κι εγώ, όπως κάνουν όλοι, όπως μου λένε όλοι ότι πρέπει να κάνω. Σςςς ησυχία… Μια χαρά είσαι και μην μιλάς καθόλου. Αυτό κάνω, λοιπόν κι εγώ. Δεν μιλάω καθόλου. Κι ας βασανίζομαι τα βράδια, κι ας πλαντάζω κάθε φορά που σκέφτομαι τι κάνω – ή καλύτερα τι δεν κάνω. Τις μέρες που είμαι εδώ…όλη μέρα – κυρίως βράδυ – με τα κορίτσια. Και μ’ αρέσει. Το απολαμβάνω, κι ας με σέρνουν στα clubs και στα μπουζούκια (ναι άλλο κι αυτό…την πρωτοχρονιά θα πάω μπουζούκια…τρέμε νύχτα! έρχομαι!). Μου έλειψαν, νομίζω, περισσότερο απ’ όλους κι απ’ όλα κι όσο κι αν ψάχνω δεν βρίσκω τίποτα αντάξιό τους εκεί κάτω. Ας μην επεκτείνομαι, όμως… Ένας απολογισμός του 2011, νομίζω ότι είναι ο καταλληλότερος επίλογος… Υπήρξε δύσκολη χρονιά… Πολύ δύσκολη. Όμως, ταυτόχρονα, ήταν και όμορφη χρονιά, γιατί είχα τους ανθρώπους μου δίπλα μου. Είχα τα κορίτσια να μου συμπαραστέκονται, τον Μάριο να λέει κρύα αστεία και να μας κάνει να γελάμε με την βλακεία του, είχα την λατρεμένη Blood να συμμερίζεται τα συναισθήματα και τους φόβους μου, είχα το Μαράκι να με συμβουλεύει για να μην τα κάνω πιο σκατά απ’ ότι τα είχα ήδη κάνει και… είχα όμορφα και ενθαρρυντικά λόγια ακριβώς τις στιγμές που τα χρειαζόμουν. Πράγματα, που δεν τα ‘χω πια. Άλλα γιατί δεν το επιτρέπει η απόσταση κι οι υποχρεώσεις κι άλλα, γιατί δεν συμβουλεύτηκα την Μαρία και δεν μπόρεσα να περιορίσω τον εγωισμό μου. Αυτά, λοιπόν, για το 2011 κι απ’ ότι φαίνεται η ευχή μου για τον νέο χρόνο, δυστυχώς, δεν έπιασε… Εδώ θα ‘μαι, όμως, και θα συνεχίσω να κάνω ευχές, μέχρι την στιγμή που δεν θα μου το επιτρέπουν οι καιροί, αλλά κυρίως, μέχρι την στιγμή που δεν θα μου το επιτρέπει ο εαυτός μου… Ευτυχισμένο το 2012, λοιπόν…


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ξερεις μονο τι θα κρατησω απο ολο αυτο.....τις ετικετες σου

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

ετσι νιωθω και για αυτον το χρονο....

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ....ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΚΟΜΑ

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Κράτα γερά, ρε Γιάννη...
Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί...
http://www.youtube.com/watch?v=Trzb1eQEQI8

Ανώνυμος είπε...

ανατριχιασα! γραφεις ομορφα κ 'χαιρομαι' να σε διαβαζω...

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Να'σαι καλά,Ανώνυμε...