Μ’ έχει πιάσει ένα παράπονο σήμερα που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Φταίει μάλλον αυτό το ηλίθιο πλυντήριο, που αντί να μου καθαρίσει τα σεντόνια, τα γέμισε χνούδια! Ναι, αυτό φταίει. Καμία σχέση δεν έχει το γεγονός ότι αποφάσισα να δώσω ένα τέλος οριστικό. Οριστικό κι αμετάκλητο. Αμετάκλητο, γιατί εσύ το διάλεξες. Θυμάσαι πριν από λίγο καιρό που σου είχα πει ότι αν αποφασίσω να εξαφανιστώ θα το καταλάβεις; Να, λοιπόν, που ήρθε η ώρα και σου το δίνω να το καταλάβεις. Βέβαια, φαντάζομαι ότι δεν θα σε νοιάξει και πολύ. Εκείνο που με πονάει περισσότερο απ’ όλα, όμως, είναι που θα πρέπει να κλείσω τα απύθμενα νεράκια μου. Με πονάει γιατί είναι δικά μου, ολόδικά μου και κατάφερες να βάλεις κι εδώ το χεράκι σου. Τώρα θα μου πεις, τι φταις εσύ για τις δικές μου τις αδυναμίες… Έχεις δίκιο. Πάντα είχες δίκιο. Σε κάνει αυτό να αισθάνεσαι καλύτερα; Ελπίζω όχι. Δεν είναι κακία, ούτε μίσος. Δεν μπορώ να σε μισήσω άλλωστε. Απλά θέλω να υποστείς τις συνέπειες της επιλογής σου και να σε πονέσουν αν γίνεται, ακριβώς όπως πονάνε κι εμένα οι συνέπειες της δικής μου επιλογής. Θα μπορούσα να μην πω τίποτα. Θα μπορούσα να συνεχίσω να παίζω το καλοστημένο μου θέατρο κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Απλά ήθελα πριν φύγω, να ξέρεις. Και ήθελα ότι μάθεις, να το μάθεις από μένα, χωρίς ν’ ακούς τρίτους και χωρίς να φαντάζεσαι πράγματα. Ήθελα να μάθεις ακριβώς τι υπάρχει μέσα μου. Και φυσικά δεν περίμενα τίποτε από σένα. Κι αν φαντάστηκες το αντίθετο, κρίμα, γιατί νόμιζα πως κάτι ήξερες για μένα. Ήθελα να σου πω πολλά. Πρώτα απ’ όλα, να σου πω ένα «ευχαριστώ», που ποτέ μου δεν τόλμησα να το ξεστομίσω. Ποτέ μου δεν τόλμησα να ξεστομίσω πολλά πράγματα, μήπως και καταλάβεις. Τα πίεζα όλα μέσα μου κι αυτά όλο και μαζεύονταν, μαζεύονταν κι εγώ όλο και πίεζα για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν λέω άλλα, όμως. Αν ήθελες να μάθεις, θα με συναντούσες και φυσικά δεν μπορώ να σε αναγκάσω να μ’ ακούσεις. Άλλωστε πάντοτε αισθανόμουν ενοχές, που καθόμουν με τις ώρες στη βιβλιοθήκη και σου μιλούσα. Ήξερα πως είχες καλύτερα πράγματα να κάνεις, αλλά να…είναι μερικά πράγματα που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Αλλά εκείνο που με πονάει πιο πολύ, είναι που κλείνω τα «νερά» μου. Ίσως με πονάει γιατί είναι ο τελευταίος τρόπος να επικοινωνήσω μαζί σου, αλλά όχι. Με πονάει γιατί τα αγαπάω. Με πονάει, σου λέω και με πονάει πολύ. Κι αν διαβάσεις αυτό το κείμενο, κι αν καταλάβεις ότι είναι για σένα, κάνε μου μια χάρη… Προσπάθησε, σε παρακαλώ πολύ, να μην σε ξαναδώ ποτέ. Να μην ακούσω ποτέ τίποτα για σένα… Όσο περνάει απ’ το χέρι σου, προσπάθησε, σε παρακαλώ. Πες πως πέθανα… ή καλύτερα πες πως δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε τα «Απύθμενα Νερά» μου. Ορίστε, λοιπόν, το «αντίο» μου. Προσπάθησα να τα χωρέσω όλα εδώ μέσα, αλλά ξέρεις, δεν είμαι πολύ καλή με τους αποχαιρετισμούς. Τους μισώ για την ακρίβεια. Οπότε, θα σου ζητήσω, να δείξεις λίγη επιείκεια, γιατί σήμερα δεν αποχαιρετώ μόνο εσένα, αποχαιρετώ και τα «Απύθμενα Νερά» μου.
Υ.Γ. Επίτρεψε μου τον ενικό για πρώτη και τελευταία φορά.
