Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Ηλιαχτίδα


-          Φοβάσαι το σκοτάδι;
-          Ναι, είπε με μια φωνή θαμπή κι ασθενική.
Τύλιξα ένα μαντίλι γύρω απ’ τα μάτια της και το έδεσα σφιχτά.
-          Μίλα πιο δυνατά, ψιθύρισα.
-          Δεν μπορώ.
Το σώμα της τραντάχτηκε. Πήρα μια ταινία και κάλυψα το στόμα της.
-          Φώναξε.
Έκλαψε και πάλι βουβά κι ύστερα κάρφωσα στο μπράτσο της μια βελόνα. Ένας λυγμός με διάρκεια κι έπειτα πάλι σιωπή. Τράβηξα με δύναμη την ταινία κι άφησα το στόμα της ελεύθερο.
-          Τώρα, ούρλιαξε.
-          Δεν μπορώ σου λέω, είπε μέσα στους λυγμούς.
Πήρα ένα μαχαίρι και έσκισα με δύναμη το πόδι της. Ένα σιγανό βογκητό κι ύστερα πάλι κλάματα. Μια μαχαιριά ακόμη στα πόδια, άλλη μία στα χέρια και τελευταία στο στήθος.
-          Ούρλιαξε είπα!
-          ΣΤΑΜΑΤΑ!!!
Έλυσα το μαντίλι, τα μάτια της συνάντησαν το φως και γέμισε ο κόσμος λουλούδια και άνοιξη. Χαμογέλασε και μύρισε επιτέλους καλοκαίρι…


3 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

μετά κόπων και βασάνων, μάλιστα, χμ!

Art. είπε...

Ανατρίχιασα.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Μετά πολλών κόπων και πολλών βασάνων! Καλημέρα...

Art, σ'αγαπώ γι'αυτό που είπες, γιατί είχα πολλές αμφιβολίες σχετικά με το κείμενο! :) Καλημέρα και σε σένα!