Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Χάνοντας τον έλεγχο


Έρωτας. Αγάπη. Άνθρωποι που σε πηγαίνουν πίσω κι άλλοι που σε κρατάνε σταθερό. Σε κρατάνε μακριά απ’ αυτά που θες, σε πηγαίνουν κοντά σ’ αυτά που «πρέπει». Αλλά κυρίως άνθρωποι που σε κρατάνε μακριά απ’ αυτά που «πρέπει» κι όλο ζυγώνεις αυτά που θες… Και κάπου εκεί είναι που χάνεις τον έλεγχο. Ή προσπαθείς να μην τον χάσεις. Ή μερικές φορές προσπαθείς και να τον χάσεις. Έτσι, γιατί θα ‘ναι ωραία. Έτσι, γιατί θα σ’ αρέσει. Και πώς μπορείς ν’ αγαπάς αυτόν που σε πηγαίνει πίσω και να ερωτεύεσαι αυτόν που σου γκρεμίζει όλα τα «πρέπει»; Και πώς είναι δυνατόν να μην θέλεις να σταματήσεις να τον αγαπάς και να μην εύχεσαι να ερωτευόσουν κάποιον άλλον; Άνθρωποι… Περίεργα πλάσματα που είμαστε. Άνθρωποι που σε πηγαίνουν πίσω, λοιπόν, άνθρωποι που σε κρατάνε στάσιμο… Άνθρωποι που σε πηγαίνουν μπροστά; Δεν υπάρχουν. Κι είναι περίεργο, γιατί απ’ τη φύση μας αγαπάμε την ισορροπία… Δυο μάτια, δυο χέρια, δυο πόδια, δυο πνευμόνια… Ακόμα κι οι μονάδες στο σώμα μας εξαρτώνται από κάποιες άλλες δυάδες. Η μύτη, για παράδειγμα, χρειάζεται δυο ρουθούνια για ν’ αναπνεύσει σωστά. Ναι, η μύτη. Μην γελάς. Ακόμα κι η καρδιά σου χτυπάει πιο δυνατά όταν κολλάς άλλη μια πάνω στο στήθος σου. Ισορροπία, λοιπόν. Μια ζωή ισορροπούμε. Απ’ την ώρα που γεννιόμαστε ισορροπούμε. Απ’ την ώρα που γεννήθηκα ισορροπώ. Ανάμεσα στο καλό και το κακό. Στο δίκαιο και το άδικο. Στο ηθικό και το ανήθικο… Με μικρές παρεκκλίσεις, έτσι για να λέμε ότι ξεφεύγουμε λίγο απ’ την ρουτίνα. Κι έχοντας περάσει μια ζωή κάνοντας μικρά βηματάκια για να διατηρώ την ισορροπία μου, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: «Πώς θα ‘ναι αν αρχίσω και τρέχω και ξεφύγω επιτέλους απ’ αυτήν την γραμμή; Πώς θα ‘ναι αν χάσω την ισορροπία;». 


3 σχόλια:

Art. είπε...

Πώς καταφέρνεις και με κάνεις πάντα να ανατριχιάζω...

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Κρατάω τα λόγια σου σαν να 'ναι θησαυρός κι εσύ κράτα ένα τεράστιο και γλυκό φιλί! Και σου εύχομαι κάποια στιγμή στην ζωή σου, για λίγο έστω, να χάσεις τον έλεγχο... ;)

Art. είπε...

;)