Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Διάφανα Κρίνα





Στεκόμαστε γυμνοί απ΄ όνειρα
κάτω απ΄ τα μαύρα σύννεφα, 
απόγονοι του τίποτα, 
πελάτες της σιωπής.

Έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα, 
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.

Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας, 
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα `χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς.

Θα μ΄ αγαπάς, θα μ΄ αγαπάς
μα δε θα φτάνει, 
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: