Στεκόμαστε
γυμνοί απ΄ όνειρα
κάτω απ΄ τα μαύρα σύννεφα,
απόγονοι
του τίποτα,
πελάτες
της σιωπής.
Έχουμε
τσέπες αδειανές
και στην
καρδιά δυο μνήματα,
μια
άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο
μόνος μας συγγενής.
Κορόνα
γράμματα ποντάρουμε
το
θάνατό μας,
την ίδια
κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας
γκρεμούς
κι όταν
δε θα `χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας
θα μας τσακίσει
και θα
μας κάνει αληθινούς.
Θα μ΄
αγαπάς, θα μ΄ αγαπάς
μα δε θα
φτάνει,
άγονη
βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι
σου
και εγώ
σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα
πεθαίνω στο πλάι σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου