Μια χίμαιρα υποθέσεων με καίει. Τα "αν", τα "πως" και τα "γιατί", φλεγόμενοι κομήτες, φτιάχνουν κρατήρες στην ψυχή μου. Ανοιχτές πληγές που στάζουν θύμηση. Πάλι περί αστεριών ο λόγος. /Τρεμάμενο, αλλά αστέρι/ Κι είναι απ'τα πράγματα που δεν ξεχνάς ποτέ σου. Κι αν το ξεχάσω, όταν κοιτάξω τ'αστέρια, θα θυμηθώ. Θα θυμηθώ εσένα. Ίσως γι'αυτό να τ'αγαπώ τόσο πολύ. Τ'αστέρια όμως, μάτια μου, είναι παρελθόν. Μήπως η δήλωσή σου αυτή, άθελά σου ή και ηθελημένα - ποιος να ξέρει; και ίσως να μην μάθει ποτέ κανείς - ήταν προφητική; Τ'αστέρια είναι αυτόφωτα, περνούν την ζωή τους μόνα κι όταν το φως τους στερέψει, πέφτουν. Τα περισσότερα απ'αυτά που βλέπεις έσβησαν πριν πολλά χρόνια. Είναι παρελθόν. Τ'αστέρια είναι μόνα και πέφτουν...
Εγώ εκεί, εσύ εδώ κι όμως πάντα σε κουβαλάω μαζί μου. Κι είναι το βάρος στους ώμους μου ελαφρύ κι ευχάριστο. Μα η ψυχή μου βαραίνει και βουλιάζει. Κι εκείνες οι μισοβουλιαγμένες βάρκες, που με είχαν αναστατώσει τόσο, δεν υπάρχουν. Ίσως να τις ρούφηξε ο χρόνος, τα άδεια βλέμματα των περαστικών ή η θάλασσα. Ίσως πάλι να ήταν μια απάτη του μυαλού μου. Άραγε υπήρξαν ποτέ...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου