Βάρκα Από Χάρτινο Καμβά

Φτιάχνω μια βάρκα από χαρτί

και παίρνω για κουπί την πένα.

Παίρνω την ανάσα σου και φτιάχνω αέρα

Και το χρώμα από τα μάτια σου και φτιάχνω ουρανό.

Μ’ αυτή τη βάρκα από χαρτί κι αυτόν τον ξέπνοο αέρα,

Ταξιδεύω για να φτάσω στ’ άπειρο κι από κει πάλι σε σένα.

Ζωγράφισα 2-3 πουλιά στον ουρανό και μερικά σύννεφα, να παίζουνε κρυφτό.

Κι έτσι όπως πήγαινα να ζωγραφίσω κι εσένα,

Πέφτει μια σταγόνα από μελάνι.

Τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν

Και τα πουλιά ψάχνουνε μέρος να κρυφτούν.

Μα δεν ζωγράφισα δέντρα και λουλούδια,

Μονάχα κρύα και υγρά κλουβιά.

Και κάτι παιδιά που παίζανε πιο πέρα,

Τρέχουν κι αυτά για να κρυφτούν.

Μα δεν ζωγράφισα σπίτια και περιβόλια,

Μονάχα κάτι γκρίζα και νεκρά μπετά.

Κι έτσι όπως πέφτει η βροχή σαν καταρράκτης,

Πάνω στο χαρτένιο μου βαρκάκι, βουλιάζει.

Μα δεν ζωγράφισα βυθό, ούτε δελφίνια να με βγάλουν στη στεριά.

Μόνο σκοτεινά κι απύθμενα νερά.

Φωνάζω ν’ ακουστώ.

Μα δεν ζωγράφισα εσένα,

Μονάχα κάτι κουφούς ζητιάνους στην πλατεία.

Με το δεξί μου χέρι πιάνομαι από ένα χαρτί

Και στο αριστερό κρατώ σφιχτά την πένα.

Στο πάνω μέρος του χαρτιού γράφω μια λέξη

Και κάτω σχεδιάζω μια μορφή ολόιδια με σένα.

Σηκώνεις το κεφάλι και διαβάζεις,

Νομίζω μου ψιθύρισες: «Συγγνώμη.»

Μα δεν ζωγράφισα φωνή,

Μονάχα στόματα που χάσκουν.

Η λέξη που σου έγραψα νομίζω ήτανε: «Βοήθεια»

Τη διάβασα και φωναχτά,

Μα το νερό, τα μάτια μου θολώνει και

Το νου μου ζαλίζει

Δεν τη θυμάμαι.

Έτσι, τώρα, χωρίς βάρκα και χωρίς αέρα,

Ταξιδεύω, για να φτάσω στ’ άπειρο κι από κει πάλι σε σένα…