Some Jars Of Marmalade

Πάλι κάπως αργά γράφω… Πάλι μαζεύτηκαν ένα σωρό πράγματα που θέλω να πω, ένα σωρό πράγματα που με πνίγουν, αλλά από πού ν’ αρχίσω; Ας ξεκινήσω από την αναμονή… Αυτήν την αναμονή που με σκοτώνει (και ποιον δεν σκοτώνει θα μου πεις;). Μια βδομάδα πέρασε περίπου. Έπρεπε να το’ χω πάρει απόφαση, όμως όχι. Εγώ εκεί, να επιμένω. Χιλιάδες αριστερά κλικ του ποντικιού μου, χιλιάδες «επισκέψεις» κι άλλες τόσες αναγνώσεις. Ξέρω ότι το έλαβες το μήνυμα, όμως, έχει αρχίσει να μην μου είναι αρκετό. Ανάμεσα σ’ αυτές τις άπειρες «επισκέψεις», ήταν αναμενόμενο να διαβάσω κάτι που θα μ’ ενοχλήσει. Κι ύστερα εκείνο το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά κι η πιο γλυκιά καλημέρα που έχω ακούσει, μ’ έκαναν να χαμογελάσω λιγάκι. Ένα χαμόγελο τόσο πλατύ όσο το δικό σου, όμως από μέσα μου, γιατί στα χείλη μου σχηματίστηκε, ξανά, ένα υποτονικό χαμόγελο, που θα έλεγε κανείς ότι το έφτιαξα από ευγένεια και μόνο. Μα δεν είναι έτσι. Ώρες-ώρες θέλω τόσο πολύ να τρέξω και να στο φωνάξω. Να το μάθεις κι εσύ και όλοι. Όμως, είπαμε… Θα τα μάθεις όλα αργότερα.

Πήρα σήμερα την Κάτια τηλέφωνο. Είπα είμαι που είμαι σκατά, τι πειράζει να γίνω λίγο χειρότερα; Φυσικά, η ανόητη δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να κοιμάται, οπότε το σήκωσε η Ελίζα. Άουτς! Αμηχανία. Δεν ήξερα τι να πω. Ούτε γεια δεν κατάφερα να ψελλίσω κι αυτή λες και κατάλαβε ποιος είναι, ένιωθα την ανάσα της όλο και πιο απειλητική. Λες και θα περνούσε το χέρι της απ’ το ακουστικό για να με στραγγαλίσει. Μ’ αυτή τη σκέψη έμεινα για λίγο ακόμα στο ακουστικό κι όταν πια το πήρα απόφαση ότι δεν πρόκειται να δω κανένα χέρι να ξεπετάγεται της ψιθύρισα ένα: «Συγγνώμη» κι έκλεισα. Είχα δύο επιλογές. Να μείνω σπίτι (στο δωμάτιό μου συγκεκριμένα), να χωθώ κάτω απ’ την κουβέρτα (ακόμα κι αν η μάνα μου έχει το καλοριφέρ στους 200 βαθμούς!!!), να πάρω τον αρκούδο μου μια σφιχτή αγκαλιά και, αν μπορώ, να σκάσω απ’ το πολύ το κλάμα. Ή να πάω να χορέψω, βγάζοντας όλη αυτήν την περισσευούμενη οργή, ενώ θα το παίζω χαρούμενη κι ανέμελη. Έκανα το δεύτερο. Σήμερα χόρεψα. Νομίζω ότι από σήμερα μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Ήταν η πρώτη φορά σ’ αυτούς τους 4 μήνες (Ναι, ναι, είμαι επαγγελματίας χορεύτρια! Όχι παίζουμε!), που ένιωσα ότι χόρεψα με την ψυχή μου (κι ας χορέψαμε τον πανάθλιο Ρουβά!:)).

Γύρισα σπίτι, λοιπόν, όμως ένιωθα το στομάχι μου να έχει δεθεί κόμπο. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΩ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ!!!!!! Πήγα μέχρι το ψυγείο (κλασσική κίνηση!:P), κι έβαλα να πιω ένα ποτήρι γάλα. Oh yes! I needed it like sheet! Κι έτσι όπως πήγαινα να κλείσω την πόρτα, ακούω απ’ το επάνω ράφι τη μαρμελάδα να μου μιλάει: «Φάε μεεεεεεεεεεεεεεεε………….. Φάε μεεεεεεεεεεεεεεεεεεε………». Χαλάω εγώ χατίρι στις μαρμελάδες (ειδικά όταν είναι και σπιτικές);! JAMAIS!!! Έτσι κατέληξα στο δωμάτιό μου με δυο βαζάκια μαρμελάδας αγκαλιά κι ότι φρυγανιά, ψωμί και παξιμάδι είχαμε στο σπίτι. Τι διατροφή και ανοησίες… Εδώ μιλάμε για την απόλυτη χαλάρωση!!! Φυσικά, υπήρχαν και απώλειες απ’ αυτή τη μάχη με τα πιρούνια, τα κουτάλια, τα μαχαίρια, τα δάχτυλα (γιατί ως γνωστόν αν δεν φας μαρμελάδα με το δάχτυλο, δεν την απολαμβάνεις!), κι ότι άλλο έβρισκα μπροστά μου! Τρομερές απώλειες! Το πληκτρολόγιο και το ποντίκι κολλάνε καλύτερα κι από κόλλα στιγμής. Pretty disgusting. I know. Δεν βαριέσαι, όμως. Αύριο μέρα είναι… Θα καθαρίσουμε. Αν, βέβαια, δεν τα έχουν φάει τα μυρμήγκια, οι κατσαρίδες και τα λοιπά, γνωστά και πολυαγαπημένα έντομα!, μέχρι τότε!

Finito la musica. Passato la fiesta

Υ.Γ.1 Αισθάνομαι ότι γράφω, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, μόνο για σένα…. Για σένα μόνο, που λέει κι ο φίλος Κορκολής. Τυχαίο; Δεν νομίζω! (Ξέρω, ξέρω. Είμαι θεοπάλαβη. Δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Πραγματικά τίποτα! Όμως είμαι σίγουρη ότι έχεις ένα από εκείνα τα υπέροχα χαμόγελα στα χείλη σου. Δεν πειράζει. Φτάνει που κατάλαβα εγώ. Καληνύχτα σου…)

Υ.Γ.2 Σχετικά με την ταινία («ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν»). Ξέρω είμαι αδικαιολόγητη!!!! Μπορείτε να με βρίσετε όσο θέλετε!!! Να πω για μία ακόμα φορά ότι δεν το ξέχασα!!! Αλήθεια! Απλά δεν θέλω να το βάλω μαζί με κάποια απ’ τις ανόητες εξομολογήσεις μου. Είναι πιο σοβαρό απ’ αυτές και θέλω να έχει τη δέουσα προσοχή κι από σας κι από μένα…. So it’s a promise!!! Μόλις βρω χρόνο, θα την κάνω την ανάρτηση!