"Ημερολόγιο"

Τίποτα σπουδαίο δεν έγινε πάλι. Τίποτα σημαντικό δεν έχω να πω. Μόνο κάτι στιγμιότυπα που μάζεψα δεξιά κι αριστερά… Λίγο πριν φύγω για τον χορό η κορυφαία ατάκα της μαμάς μου: «Σήμερα, δεν σου έδωσα πολύ σημασία βρε παιδί μου. Ήθελες τίποτα;»… Τα τελευταία 6 χρόνια δεν μου δίνεις σημασία κι ήθελα πολλά…Γιατί να με πειράξει τώρα; Πήγα στην σχολή κι έκατσα στο πάτωμα ακουμπώντας με την πλάτη στον τοίχο και περίμενα εκεί αμίλητη κι ανέκφραστη να ξεκινήσουμε… Περίμενα και κοιτούσα. Κοιτούσα την Βασιλικούλα που έτρεχε δεξιά κι αριστερά κι έλεγε σε όλες: «Κοίτα τι μπορώ να κάνω!». Έκανε έναν τροχό και μετά έπεφτε σε σπαγκάτο. Ύστερα σηκωνόταν κι άρχιζε τις βόλτες γύρω γύρω στη σχολή. Έτρεχε, φώναζε, έπεφτε πάνω μας και έκανε τον τροχονόμο. Έδινε ζωή στην σχολή… Η Δέσποινα είπε ότι την Κυριακή χορέψαμε πολύ ωραία! Μετά από μία ώρα στο μάθημα συζητήσαμε τόσα πολλά… Θα μπορούσε να είναι κάπου στο εξωτερικό, ζάπλουτος, να απολαμβάνει μόνο, χωρίς να σκέφτεται συνέπειες. Όμως, είχε πει όχι τότε σ’ εκείνη την πρόταση που του έκαναν. Δεν τόλμησα να ρωτήσω το γιατί… Πόσες σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό μου… Αλλά κυρίως μία βρίσκεται συνεχώς στο μυαλό μου και δεν μ’ εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ. Πώς;! Πώς θα τ’ αφήσω όλα πίσω και θα φύγω; Και πού θα πάω; Και τι θα κάνω; Και τι θα καταφέρω; Και τελικά θα τα καταφέρω; Κι αν ναι για πόσο; Χτύπησε το κινητό μου στην τάξη προχθές… (πίκρα). Ευτυχώς είχαμε λογικό άνθρωπο και απλά μου δήλωσε πως δεν άκουσε τίποτα! Και φυσικά το κινητό μου δεν θα μπορούσε να χτυπάει με τίποτα άλλο παρά με Μιλτιάδη!!! Η κ. Ζ. δεν τον ήξερε… Πώς κι έτσι σκέφτηκα. Την τελευταία εβδομάδα τρώω σαν γουρούνι… Τόσο πολύ που έχω σιχαθεί τον εαυτό μου! Όμως, βρήκα μία λύση… Προσωρινή βέβαια γιατί είναι αδύνατο να συνεχιστεί για πολύ… Ούτε που κατάλαβα πως μου ήρθε… Πρέπει να ήταν το Σάββατο το βράδυ που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και είχα κατασκηνώσει στην τουαλέτα…. Ναι, τότε νομίζω πως ήταν. Τρώω όποτε μου καπνίσει κι ότι βρω στο ψυγείο (ευτυχώς δεν έχουμε και πολλά) και μόλις νιώσω ότι δεν πάει άλλο κι ότι θα σκάσω, ξερνάω και μετά πάλι απ’ την αρχή… Ξέρω, πρέπει να το σταματήσω. Πολλά πρέπει να σταματήσω… Μερικές φορές που σκέφτομαι την 15^η Ιουνίου, νομίζω πως θα αλυσοδεθώ κάπου σε μια κολόνα του σχολείου και πως θα με τραβάνε για να φύγω, όμως εγώ εκεί… Δεν θα κουνιέμαι! Άντε να δω πως θα κάνουμε καινούρια αρχή… That’s all for today… Αυτά είναι όλα για σήμερα, αλλά και για πολλές μέρες ακόμα… Θα αποσυρθώ (για λίγο θα’ ναι, για πολύ θα’ ναι…δεν έχω ιδέα.) από την blogοσφαίρα, μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω, γιατί πραγματικά ΠΡΕΠΕΙ να ηρεμήσω… Ο καιρός περνάει και το άγχος θεριεύει, μέρα με τη μέρα… Κι όσο τα γράφω εδώ, τόσο τα σκέφτομαι και τα ξαναδιαβάζω, κι όσο τα σκέφτομαι και τα ξαναδιαβάζω, τόσο μου σαλεύει… Α! Παραλίγο να το ξεχάσω… 14 Φεβρουαρίου σήμερα… Δεν πρόκειται να αναπτύξω καμιά «θεωρία» σχετικά με την ολοκληρωτική αχρηστία της συγκεκριμένης γιορτής, διότι τα νεύρα μου δεν είναι καλά και δεν θέλω να γίνουν χειρότερα… Απλά «έπρεπε» ν’ αναφερθεί…

Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ, για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό. Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται στην αγχόνη τ’ ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι, αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου. Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου, τα λόγια μου πετάει, πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο, στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου. Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό. Κι ας ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί. Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης, τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου, που λένε είναι οι κορφές του παραδείσου. Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια, δεν υπάρχει αυτή η στεριά, μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε, γι’ αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου… (άσχετο, αλλά…θα μου πεις τι σκατά είναι σχετικό εδώ μέσα;!)

Σας χαιρετώ, λοιπόν, μικρά (και μεγάλα ενίοτε) σωσιβιάκια μου… Τα λέμε…δεν ξέρω πότε. Και τότε θα’ μαι… δεν έχω ιδέα πως θα’ μαι. Και θα σας πω…δεν ξέρω τι θα σας λέω. Και ίσως μέχρι τότε να κοιμάμαι…