Χαμένες Ψυχές

Απ’ το σαλόνι ως το δωμάτιο,

πάντα η ίδια διαδρομή,

μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι,

μια βότκα στο τραπέζι ανοιχτή

και κάτι γυαλιά στο πάτωμα

από ένα ποτήρι που έσπασε πιο πριν.

Καλοπιάνω το τηλέφωνο,

μήπως και χτυπήσει,

μήπως κάποιος με γυρέψει,

μήπως δω κάποιον γνώριμο αριθμό.

Όμως, σιωπή.

Και να με καλούσες, ποια η διαφορά;

Αφού, απ’ τις εισερχόμενες,

τ’ όνομά σου θα σβηστεί.

Κοιτάζω το ταβάνι,

έπειτα δεξιά και λίγο αριστερά,

μα όλα είναι ίδια, ασάλευτα και βαρετά.

Κάθομαι στην πόρτα με τα πόδια λυγισμένα

και ψιθυρίζω προσευχές,

μήπως και σε δω να μπαίνεις.

Όμως, κανείς.

Και να ερχόσουν, ποια η διαφορά;

Αφού, έτσι κι αλλιώς, μας χωρίζουν

ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα.

Αυτή τη σιωπή δεν την αντέχω,

με καταστρέφει.

Φωνάζω, ν’ ακουστώ,

για να την σπάσω.

Όμως, δεν έχω πια φωνή.

Και να μου’ χε μείνει λίγη, ποια η διαφορά;

Αφού δεν είναι κανείς να την ακούσει.

Και βλέπω τη ζωή σαν υποχρέωση,

σαν μια εκκρεμότητα,

που πρέπει επιτέλους να τελειώνει.

Και παίρνω ένα τηλέφωνο,

μια κλήση χωρίς χρέωση,

ν’ ακούσω μια φωνή να μου μιλά.

«Παρακαλώ περιμένετε» μου λέει

και κλείνω βιαστικά.

Και να’ χα μείνει στη γραμμή, τι θα’ χε γίνει;

Αφού, έτσι κι αλλιώς, η σιωπή θα μ’ έπνιγε μετά...