Το κείμενο το έχει γράψει ένας φίλος και μου ζήτησε να το αναρτήσω. Φυσικά, δεν μπορώ να μην σχολιάσω. Εντάξει, μην τρομάζετε. Τα περισσότερα του τα είπα κατ' ιδίαν οπότε, δεν θα πω πολλά. Θα πω μόνο ότι είναι η πρώτη φορά που γράφει, γι' αυτό επιβάλλεται να είμαστε επιεικείς (μίλησε η μεγάλη συγγραφέας τώρα...:P). Νομίζω ότι δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αυτό μόνο...Οπότε, καλή ανάγνωση...
Ο κόσμος μοιάζει χαμένος. Άγχος, βιασύνη, ανασφάλεια… Όλα συντελούν σε μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη. Λίγο η οικονομία, λίγο οι θεσμοί και οι άξιες που διέρχονται περίοδο κρίσης. Και εμείς , η νέα γενιά, να μην μπορούμε να αντιδράσουμε ή να επαναστατήσουμε. Όχι γιατί δεν μπορούμε, ούτε γιατί θέλουμε να δείξουμε το << καλό >> μας πρόσωπο απέναντι στην κοινωνία. Απλά έτσι μας φτιάξανε… Φτάσαμε στο σημείο από το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας μας να ανησυχούμε και να αποφασίζουμε για μια ζωή. Δεύτερη ευκαιρία δεν δίνεται… Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει. Κατά την λαϊκή ρήση : « Ο έξυπνος και ο εργατικός προκόβει». Όποιος θέλει κυνηγά το όνειρο του. Εμπόδια πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά και ούτε και με αγκάθια. Θα υπάρξουν και εύκολες και δύσκολες στιγμές. Στην ζωή θα φανείς αν αντέχεις, αν έχεις φτιαχτεί με γερή καρδιά και στομάχι. Για να αντέξεις τις <<γροθιές>> και τις συγκινήσεις της ζωής. Γιατί στην ζωή μετράνε οι στιγμές που σου κόβεται η ανάσα και όχι αυτές που απλά ανασαίνεις. Σιγά-σιγά εξαλείφεται η παιδικότητα από τα πρόσωπα μας και τα κορμιά μας, μα πάντα στις καρδιές και στις ψυχές μας θα υπάρχει χαραγμένη η ανεμελιά και η ξενοιασιά. Γιατί όσος καιρός και αν περάσει, έτσι πιστεύω δηλαδή, πάντα στην ψυχή μας θα υπάρχει η ξενοιασιά. Με το χαμόγελο και με την αγάπη γυρίζει η Γη. Ούτε με τα χρήματα, ούτε με τα υλικά αγαθά γυρίζει. Μόνο με την αγάπη και την ευτυχία. Χάσαμε την ηλικία μας από το άγχος για το μετά. Βεβαία δεν λείπουν και φαινόμενα ανευθυνότητας αλλά όχι και έτσι. Όλοι θα τελειώσουμε μια σχολή είτε αυτή είναι της πρώτης μας επιλογής, είτε παραπλήσια από αυτό που θέσαμε ως αρχικό στόχο, είτε απλά έτσι για να γίνεις φοιτητής. Η τελευταία κατηγορία βεβαία νομίζει ότι ανήκει σε διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση, μη ανησυχώντας για το μέλλον, παρά μόνον για την στιγμή, και με έτοιμα χρήματα από τους γονείς. Καταλαβαίνω πως η σκέψη μου είναι μπερδεμένη, ακριβώς όπως μπερδεμένος είμαι και εγώ. Και από αυτούς που πραγματοποίησαν εν μέρη ή όλο το όνειρο τους ποιος σκέφτεται να πορευτεί στον ιδιωτικό τομέα, όχι σαν υπάλληλος μα να ιδρύσει την δική του εταιρία. Παλαιοτέρα υπήρχαν περιθώρια για λάθη. Τώρα όμως οι κινήσεις και οι πράξεις μας είναι προκαθορισμένες. Στην ζωή θα χρειαστεί πολλές φορές να δοκιμαστείς, να έχεις υψηλό ρίσκο, και όμως να το παίρνεις. Να ποντάρεις εναντία στην προκατάληψη και στην ιδεολογία της ζωής και με στόχο την απολυτή νίκη. Και αν χάσεις, θα λάβεις σημαντικά μαθήματα για την ζωή. Γιατί, εξίσου σημαντικό είναι να τελειώσεις και το σχολειό της ζωής. Η εκπαίδευση είναι εξίσου σπουδαία, μα ακόμη περισσότερο η αξιοποίηση της. Οι πρόγονοί μας έλεγαν : « Βαλτέ όσο πιο πολλά ‘βραχιόλια’ μπορείτε στα χεριά σας». Ζούμε σε έναν κόσμο που προσπαθεί να έχει στην κατοχή του όσα περισσότερα γίνονται, αγνοώντας την ποιότητα αυτών. Ολοένα και περισσότερο επικρατεί το ‘έχειν’ έναντι του ‘είναι’. Ο υλικός ευδαιμονισμός και ο υπερκαταναλωτισμός βρίσκονται στο απόγειο τους. Η ποσότητα επικρατεί έναντι της ποιότητας. Η ψυχή είναι αυτή που μένει και το πνεύμα αυτό που καθορίζει τον άνθρωπο. Δουλεύουμε και ξεχάσαμε να ζούμε. Παραμελούμε το πνεύμα για να εργαστούμε με υπερωρίες με σκοπό την αύξηση των απολαβών μας. Και το πνεύμα? Τώρα είναι καιρός, λοιπόν, να αφυπνιστούμε, να μην χαθούμε στις ψεύτικες άξιες της ζωής. Αφού, λοιπόν, η κοινωνία μας προάγει σε αυτήν την ηλικία που βρισκόμαστε να διαβάζουμε μηχανικά, αφομοιώνοντας τεράστιες ποσότητες γνώσεων, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ως μέσο επανάστασης. Γιατί η επανάσταση της γενιάς μας δεν θα είναι μόνο οι πορείες κατά της κοινωνίας και της τροπής που έχουνε πάρει τα πράγματα. Πρέπει να γυρίσουμε τα ‘μάτια προς τα μέσα’ και να δούμε τα γαμώτο μας τα ελαττώματα μας, τις δυνάμεις μας. Δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, φταίμε και εμείς για κάποια πράγματα. Είμαστε μπερδεμένοι, εγκλωβισμένοι στους φόβους μας, ταμπουρωμένοι στον κόσμο μας. Ένα μεγάλο μέρος των συμμαθητών μου, μέσα σε αυτούς και εγώ, σκέφτονται να σπουδάσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό. Λες και εκεί μας περιμένουν με ανοιχτές τις αγκαλιές. Η φαντασία μας καλπάζει, μα πρέπει που και που να γειωνόμαστε. Το χαρτί και το στυλό η δύναμη μας και η σκέψη και η θέληση η υπομονή. Έτσι θα κάνουμε την επανάσταση μας. Ζούμε στο έπακρο, ακόμη και αν αυτά τα όρια έχουν τεθεί από άλλους για εμάς, την ζωή μας, με τον έρωτα την χαρά την αγάπη, την ευτυχία. Συναισθήματα για τα όποια έχουν γράφει ύμνοι. Αυτό προσπαθούμε να πρεσβεύσουμε, όμως κάτι μας καθηλώνει. Διάβασμα, σχολειό, φροντιστήριο και τούμπαλιν. Περιμένουμε το τέλος αυτού του μαρτυρίου. Προτιμούμε όμως να προετοιμαστούμε για αυτήν την μάχη για να επιβιώσουμε από αυτήν. Όμως στους δύσκολους καιρούς μαθαίνει ο άνθρωπος να εκτιμά. Γιατί εξασκεί την κριτική του ικανότητα. Κι όμως, βυθίζεται και πάλι στο εγώ του, αποξενώνεται. Πνίγεται, μα και οι παρούσες καταστάσεις τον βουλιάζουν περισσότερο, με τα χεριά τους τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό του, πιέζοντας τον. Πρέπει να ξεφύγεις, μπορείς. Ανάλαβε δράση, πάρε την ζωή στα χεριά σου. Η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι σκάκι. Πρέπει να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό σε κάθε παρτίδα, ακόμα και αν ξέρεις πως είναι χαμένη. Πάλεψε μέχρι το τέλος. Η ζωή στο τέλος σε κερδίζει, όμως δεν μετρά το αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Η διαδικασία είναι σημαντική, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Μάριος Πετρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου