δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα

Πριν 2 χρόνια στις 11 Μαρτίου πέθανε ένας φίλος… Όχι, ψέματα. Κάτι παραπάνω από φίλος. Ο άνθρωπός μου. Οι μέρες κοντοζυγώνουν και οι τύψεις δίνουν και παίρνουν. Φυσικά, τα τελευταία δύο χρόνια δεν μ’ έχουν αφήσει σε ησυχία, όμως αυτές τις μέρες τρυπώνουν στο μυαλό μου αδιάκοπα. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω, να κοιμηθώ, να γυρίσω σπίτι ή να φύγω απ’ το σπίτι, να χορέψω, να ξυπνήσω, ούτε να γράψω καλά – καλά. Αυτό είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να αισθανθώ λιγάκι καλύτερα. Τους τελευταίους μήνες παρασύρθηκα. Ξεχάστηκα και αφέθηκα. Δέθηκα και αγάπησα βαθειά – τολμώ να πω – χωρίς να σκεφτώ το «μετά», μα ούτε και το «πριν». Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι θέλω μόνο να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ», όμως είμαι ένα αχάριστο κωλόπαιδο και δεν μπορώ… Δεν μου βγαίνει. Όμως, θα απομακρυνθώ. Όπως και να’ χει θα απομακρυνθώ. Ελπίζω μόνο να μην με παρεξηγήσει. Μόνο να…είναι που θα μου λείψουνε κάτι ιδιόμορφα 20λεπτα σε κάτι νεκρές ώρες και που δεν θα μιλάω πια και κάτι όμορφα λόγια που μου δίνουν λίγη ζωή παραπάνω. Ύστερα, σκέφτομαι πότε πέρασαν δυο χρόνια και, το κυριότερο, πώς πέρασαν αυτά τα δυο χρόνια; Και αποφασίζω πως αυτή τη φορά πρέπει να προστατέψω την ψυχή μου. Πρέπει να την προστατέψω από μένα, που τα παίρνω όλα τόσο σοβαρά, που δέθηκα, που παρασύρθηκα και πίστεψα ότι μπορώ να βρω έναν κλώνο – υποκατάστατο και να’ ναι όλα όπως πριν. Για να την προστατέψω, λοιπόν, θα πρέπει να φύγω μακριά, να τρέξω. Αυτή πρέπει να’ ναι η σωστή λύση, γιατί λένε πως ο δυσκολότερος δρόμος είναι και ο πιο σωστός. Μόνο να…είναι που θα μου λείψει…

Μη μου αγχώνεσαι, απλά επιβιβάζομαι κι εγώ στη μονιμότητα. Μπορώ και συμβιβάζομαι και βλέπω τώρα την ουσία...Κι από άνθρωπός σου σταρερός, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνομαι εκκρεμότητα...