Κλείστηκα πάλι στο δωμάτιό μου με το παντζούρι ερμητικά κλειστό, να μην ακουμπήσει ούτε μια ακτίνα ήλιου το δέρμα μου, και καταριέμαι την ώρα που θα πρέπει να βγω και πάλι έξω. Τον σιχάθηκα τον ήλιο σήμερα. Τα είπα στην Βάσω και βγήκαν από μέσα μου, όμως δεν αρκεί. Ο πόνος όσο περνάει ο καιρός μαλακώνει, όμως τη θέση του παίρνουν ένα σωρό τύψεις κι ένα κενό που κάποτε θα με ρουφήξει μέσα του. Καθόταν κι άκουγε η Βάσω, χωρίς να πιστεύει στ’ αυτιά της. Το μόνο που μου είπε είναι να το πω στον…μεγάλο, μήπως μπορεί να με βοηθήσει. «Σίγουρα μπορεί να σε βοηθήσει. Έχετε ένα ιδιαίτερο δέσιμο». Αυτό είπε και συνέχισε να κόβει τα πόδια του Charlie Chaplin. Τι να του πω κι εκείνου; Έχει ακούσει αρκετά. Δεν θέλω να του γίνομαι και βάρος. Δεν είμαι η μοναδική του έννοια. Όχι, δεν είμαι καθόλου έννοια του. Από πού κι ως πού δηλαδή να είμαι; Σήμερα, έγινα ρεζίλι στην πρωινή προσευχή. Ακολούθησαν ένα σωρό υπέρλαμπρα σχόλια για το «εξαιρετικό δείγμα από την κ. Παπαναρέτου». Καλάα… Δεν παραπονιέμαι, όμως. Το αντίθετο. Όλο το σκηνικό μ’ έκανε να γελάσω. Βέβαια ο Χρήστος βρήκε ευκαιρία να με δουλεύει (και δεν σταμάτησε λεπτό), ο Θάνος βρήκε κι αυτός τροφή ν’ αρχίσει το κλασικό του: «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος…» κτλ. κτλ. και ο Ξενοφών μου ζητούσε όλη μέρα ένα αυτόγραφο και δεν σταμάτησε μέχρι που του το έδωσα (σ’ ένα φουξ υπέροχο χαρτάκι). Ο Γιάννης μου είπε ότι δεν κατάλαβε τίποτα απ’ το κείμενό μου. Στην αρχή απόρησα. Ποιο κείμενο; Μετά κατάλαβα. Αυτό πάλι πού το πας;! Μέχρι και η καθηγήτρια των Αγγλικών μου το διάβασε. Και μετά μου έλεγε η κ. Ζ. πως το θέμα δεν θα πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Καλά… Λες και δεν τους ξέρω τι είναι! Πέρασε το δύσκολο κομμάτι αυτής της μέρας… Τώρα αναμένουμε με αγωνία την 25η Μαρτίου. Άντε να δούμε πώς θα περάσει εκείνη η μέρα, που θα μ’ αφήσουν να γιορτάσω τη γιορτή μου μόνη. Να γιορτάσω είπα; Ναι, τρομερή γιορτή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου