The Finest Line

Τελικά μια λεπτή γραμμή χωρίζει τα πάντα. Αυτά που ευχόμαστε, απ’ αυτά που απευχόμαστε κι αυτά που θέλουμε, απ’ αυτά που δεν θέλουμε. Και κανείς, τελικά, δεν μας ρωτάει. Απλά αποφασίζει για μας. Κι αυτός ο «κάποιος» ή ο «κανείς», είναι για άλλους ο Θεός, γι’ άλλους η μοίρα και γι’ άλλους απλά κάποιος γνωστός ή και άγνωστος. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει το φως απ’ το σκοτάδι, τη Γη σε Βορρά και Νότο. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει στο τετράδιο το περιθώριο απ’ τον επιτρεπτό χώρο, όπου μπορείς να γράφεις. Και τι άλλο μπορώ να πω εγώ, που είμαι τόσο μικρή, για τον κόσμο και για τις λεπτές γραμμές του, για – ή με – τα Βασίλεια Των Χρόνων και για τα παιδιά με – ή χωρίς – τα μπαλόνια; Ακόμα κι αν βρω λόγια να μιλήσω, ποια θα είναι αυτά, ώστε να εξηγήσουν όλα αυτά για τα οποία προορίζονται και πώς να συναγωνιστούν άλλα; Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την λογική απ’ την παράνοια. Όχι, τώρα δεν μιλάω για μένα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε. Σωστά; Τώρα μιλάω γι’ αυτούς που κάνουν κακό στους εαυτούς τους, γι’ αυτούς που κάνουν κακό και σε άλλους, γι’ αυτούς που έχουν παραισθήσεις, γι’ αυτούς που παίρνουν 2-3 χάπια για να ηρεμήσουν. Μιλάω για τους άλλους, τους τρελούς, όχι για μένα. Κι είναι, αυτές τις μέρες, λες και κάποιος από δαύτους μου «βούτηξε» την πένα και ξεκίνησε να γράφει. Μόλυνε την αποθηκούλα μου, την μικρή μου αποθηκούλα, το μυαλό μου, το φτωχό μου μυαλό και την ψυχή μου. Γι’ αυτό καλύτερα να πάψετε να διαβάζετε όσο είναι καιρός. Όχι, τώρα που το σκέφτομαι είναι καλύτερα να μπαίνετε πού και πού και να διαβάζετε. Όχι, όχι! Να μην διαβάζετε. Απλά να μπαίνετε. Να χτυπάτε μ’ ένα κλικ του ποντικιού σας τη σελίδα και να μοιάζει σαν να’ χω παρέα. Ναι, αυτό να κάνετε. Ν’ αυξάνονται τα νούμερα στις «Προβολές Σελίδων Σήμερα» και να χαμογελάω. Μετά, όπως κάθε βράδυ, θα παίρνω τηλέφωνο να μάθω για το υπόλοιπο του χρόνου ομιλίας μου, 5 ή 6 φορές σε μια ώρα και για κανένα μισάωρο περίπου θ’ ακούω μια άλλη φωνή να μου λέει την ώρα: «Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 3 και 45 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα…Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 3 και 46 ακριβώς…» Όμως, αυτά, δεν τα κάνω εγώ. Τα κάνουν οι άλλοι, οι τρελοί… Σωστά;