Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Titanic


We’re back to Greece. Dear Greece. Beloved Greece. Σήμερα ο λόγος μου θα είναι απλός. Απλός σε σημείο αηδίας. Ούτε θαυμαστικά, ούτε αποσιωπητικά, ούτε τίποτα. Μόνο μερικές τελείες και κανένα κόμμα για να βγάζουν νόημα οι προτάσεις. Δεν πρόκειται να αναλύσω κάθε λεπτό της εκδρομής και δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Φτάνει όμως τόσος πρόλογος. Ώρα για το κυρίως θέμα.
Η Ιταλία πανέμορφη. Λάτρεψα κάθε γωνιά της. Από την πιο παρατημένη αγροικία λίγο πιο έξω απ’ την Αγκόνα μέχρι την περίφημη εκκλησία του Αγ. Πέτρου στο Βατικανό. Θαύμασα αρχαία και μοντέρνα γλυπτά, την αρχιτεκτονική της Αιώνιας Πόλης και τον πλούτο της Καθολικής Εκκλησίας. Κάτι άλλο πέρα απ’ τα αξιοθέατα δεν έχω να πω. Ούτε και στην εκδρομή (παρά την απεριόριστη κούραση) δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Αναμενόμενο θα μου πείτε. Μόνο το τελευταίο βράδυ μετά από μια γενναία δόση βότκας κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου για κανένα δίωρο. Στο ταξίδι της επιστροφής, έτσι όπως κοιτούσα τη θάλασσα και τη βροχή, μέσα στη ζαλάδα μου, θυμήθηκα δυο λόγια που μου’ πε κάποιος πριν φύγω. «Να πας. Να περάσεις καλά κι όταν γυρίσεις, θέλω να’ σαι άλλος άνθρωπος». Ναι, πράγματι, γύρισα άλλος άνθρωπος. Αυτή τη φορά πιο ψυχρή, πιο γυάλινη και πιο άδεια από κάθε άλλη φορά. Κι ο πόνος στον λαιμό μου από τα Prince σε συνδυασμό με ένα Marlboro και 2-3 Davidoff, δεν λέει να μ’ αφήσει. Κι έτσι όπως άστραφτε ο ουρανός και τρανταζόταν όλο το καράβι απ’ τους κεραυνούς, γελούσα. Γελούσα με τη μικρότητά μας και με την αναλωσιμότητά μας. Πόσο λίγο αναντικατάστατοι είμαστε και πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να καταστρέψει ότι έχεις μέσα σου χωρίς να πει ούτε μια λέξη; Ίσως πάλι να το καταστρέφει ακριβώς επειδή δεν έχει πει ούτε μια λέξη. Γελούσα μ’ εμάς τους ίδιους. Σε πόσο εγωπαθέστατα και γλοιώδη όντα μπορούσε να μετατραπούμε; Και πέντε μέρες τώρα δεν μ’ αγκάλιασε κανείς, ούτε κι εγώ αγκάλιασα κανέναν. Μου ‘λειψε ο αρκούδος μου, η αίσθηση απ’ το τρίχωμά του που ακουμπάει το μάγουλό μου, η ζεστούλα του κι η μικροσκοπική του αγκαλιά. Και πόσο τραγικό είναι να περνάει κανείς την γιορτή του στο κατάστρωμα ενός πλοίου φωνάζοντας στον εαυτό του χρόνια πολλά; Πάλι καλά ήταν ο Μάριος λίγο πιο κει και έπαιζε κιθάρα.
- Ρε βλαμμένη! Τι κάνεις εκεί; Έλα εδώ!
- Δεν πηδάω ρε.
Αλήθεια δεν θα πηδούσα. Ήθελα μόνο να με χτυπήσει λίγο ο αέρας κι έτσι όπως στεκόμουν όρθια, τόσο άκρη που δεν έβλεπα το πάτωμα, με μόνο στήριγμα τα πόδια μου, ένιωθα ότι ίσως και να μπορώ να πετάξω. Όμως, το σώμα μου αρνούνταν να με υπακούσει. Τουρτούριζε απ’ το κρύο και το μυαλό μου με διέταζε να μπω μέσα στη ζέστη και την ασφάλεια της καμπίνας. Έτσι, κάποια στιγμή υπάκουσα. Γελούσα, λοιπόν, με την ηλιθιότητα μας. Γελούσα και γελάω ακόμα.

Τώρα πρέπει να φύγω. Έχω δουλειά. Βυθιζόμαστε. Καληνύχτα. 


6 σχόλια:

Poisonous είπε...

Ανάμεικτα συναισθήματα βλέπω..
Είχα την ευκαιρία να πάω πέρσι Ιταλία, αλλά δεν πήγα τελικά. Έχω ακούσει ότι είναι πολύ ωραία..

Βυθιζόσαστε; Βρες μία ξύλινη σανίδα και στάσου πάνω μέχρι να έρθει κάποιος να σε σώσει. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει.

Καλό βράδυ, οι εκδρομές πάντα μας αλλάζουν. :)
Καλά να περνάς, φιλιά!

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Πράγματι Poisonous. Ανάμεικτα συναισθήματα...
Είναι πολύ όμορφη. Αν σου δοθεί η ευκαιρία να πας ξανά, μην την χάσεις. Δεν θα το μετανιώσεις.

Να το παίξω Rose, ε, όπως στον Τιτανικό... Ναι, αλλά πόσοι Jack θα χαθούν στον πάτο της θάλασσας μέχρι να με σώσουν;

Καλό βράδυ και σε σένα. Όσο γι' αυτό...δεν έχω καμία αμφιβολία!
Πολλά φιλιά!:)

Blood είπε...

ειναι τυχαιο που βουρκωνω καθε φορα που σε διαβαζω? πες μου.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

τυχαίο;δεν νομίζω!:P
Τελικά, αν συγκατοικήσουμε εμείς, εκτός από τεκές...το σπίτι θα πρέπει να' χει προειδοποιητική ταμπέλα: "Προσοχή! Κίνδυνος μανιοκατάθλιψης [που λέει και η κ.Ζ. ;)]"
:P:P:P

Blood είπε...

indeed! πωπω.. τρομακτικη εμπειρια μου ακουγεται. γι αυτο ειπαμε.. ΠΑΝΤΑ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!!!

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Πρωί, μεσημέρι και βράδυ...Θα χτυπάνε κάρτα!!!:P