Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

An ocean of memories


Κοίτα να δεις τι μπορεί να προκαλέσει μια διακοπή ρεύματος… Μου ήρθαν στο μυαλό δυο – τρεις αναμνήσεις κι αποφάσισα ν’ αφήσω τον εαυτό μου να χαθεί λιγάκι στα παλιά…



Η ράμπα, που χρησιμεύει στην αλλαγή λαδιών των φορτηγών, ήταν το ποτάμι μας. Εκεί πίναμε νερό, γεμίζαμε τα παγούρια μας και ξαποσταίναμε λίγο. Εκεί δίνονταν οι πιο επικές μάχες μας με τον Ricky να κοιτάζει σαστισμένος μια τον έναν και μια τον άλλον. Ύστερα τρέχαμε μ’ όλη μας τη δύναμη για να φτάσουμε στην βυσσινιά και κάπου εκεί ο Ricky τρελαινόταν! Χρησιμοποιούσαμε τις μπλούζες μας σαν καλάθια και βάζαμε εκεί όσα βύσσινα μπορούσαν να χωρέσουν. Συχνά τραγουδούσαμε ένα τραγούδι, που το είχαμε ακούσει σε μια θεατρική παράσταση. «Βύσσινα, βύσσινα, ωραία βύσσινα». Πηγαίναμε ύστερα μέχρι την βρύση, τα ξεπλέναμε καλά – καλά και καθόμασταν κάτω απ’ την βυσσινιά, με τον Ricky άλλοτε να γλείφει τα ζουμιά κι άλλοτε να ξαπλώνει στα πόδια μας. Όταν τελείωναν πια τα βύσσινα, ήταν ώρα για το φορτηγάκι μας. Ένα μικρό φορτηγό, παρατημένο ανάμεσα στα χόρτα. Μπαίναμε μέσα, κλείναμε τις πόρτες κι ακούγαμε τον Ricky να γαυγίζει αφηνιασμένος, ακούγοντας τις σπαρακτικές εκκλήσεις μας για βοήθεια, αφού μας είχαν απαγάγει! Κάπου εκεί άρχιζε να νυχτώνει κι έπρεπε να δέσουμε τον Ricky στο σπιτάκι του, δίπλα απ’ την βυσσινιά (πράγμα που απαιτούσε πολύ κόπο και χρόνο) και να πάμε μέσα. Δεν παραπονιόμασταν, όμως! Τα πράγματα ήταν εξίσου ενδιαφέροντα και μέσα. Πηγαίναμε στις αποθήκες και σκαρφαλώναμε στα κιβώτια, τα δεντρόσπιτά μας. Το ποδήλατό μου ήταν μια μηχανή ανωμάλου δρόμου, την οποία καβαλούσε ο Γιάννης και πήγαινε να μας φέρει προμήθειες από το χωριό, όσο η Καλλιρρόη μάζευε βότανα κι εγώ καθάριζα το σπίτι. Αφού γυρνούσε ο Γιάννης απ’ τα ψώνια, σκοτώναμε δυο – τρία θηρία, παλεύαμε με άλλους τόσους λαθροκυνηγούς και μετά το παιχνίδι σταματούσε να έχει τόσο ενδιαφέρον. Κάπου σ’ αυτό το σημείο πιάναμε στα χέρια τα «ψεκαστήρια», όπως τα λέγαμε, και κυνηγιόμασταν σ’ ολόκληρο το εργοστάσιο, προσπαθώντας να καταβρέξουμε ο ένας τον άλλον. Ύστερα ερχόταν η θεία μου και μόλις την βλέπαμε αρχίζαμε τα παράπονα. «Όχι ακόμα! Έλα, σε παρακαλούμε! Σε λίγο! Σε πέντε λεπτάκια!!!». Φυσικά, το αίτημά μας ποτέ δεν εισακούστηκε. Έτσι, χαιρετούσαμε τον Ricky και διαλυμένα απ’ την κούραση γυρνούσαμε σπίτια μας, δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα, όπου ξανάρχιζε το παιχνίδι απ’ την αρχή.

Πίσω στο παρόν, όμως, τώρα. Και στο παρόν, συμβαίνουν τα εξής…
Ανυπομονώ να ‘ρθει η επόμενη εβδομάδα…
Προβλέπονται πολλές αλλαγές. Πρώτη και καλύτερη: φεύγω Χαλκιδική!
Ανυπομονώ για τις συζητήσεις που μου επιφυλάσσει ήδη από την αρχή της.
Χρόνια πολλά μπαμπάκα μου! Χρονιά πολλά, αλλά το κυριότερο…χρόνια καλά!

3 σχόλια:

Blood είπε...

φρεσκαδουρα το κειμενακι λεμε! κ γω μπηκα για να τσεκαρω ενα τραγουδι κ εντελως αναπαντεχα επεσα πανω του:P

ειναι πραγματι ομορφο να μπορεις να ανατρεξεις σε ευχαριστες αναμννησεις του παρελθοντος.. ειδικα οταν σε απογοητευει το παρον κ το μελλον φανταζει δυσοιωνο. ΥΓ. επιτελους μια νοτα αισιοδοξιας στο κατα τα αλλα μες τη μαυρη μαυριλα μπλογκ σου:-) φιλια.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Ναι, παιδί μου! Τώρα πρόσφατα συνέβησαν όλα!!! Αφού ξέρεις ότι με πιάνει πολύ συχνά παλιμπαιδισμός!
Ωραίες είναι οι αναμνήσεις, αλλά δεν πρέπει να ζούμε σ' αυτές ή ακόμη χειρότερα να ζούμε μέσα απ' αυτές...

Η αλήθεια είναι ότι η αισιοδοξία είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό που με διακρίνει... Likewise!:)

Blood είπε...

φρεσκαδουρα ως προς την αναρτηση μαρι. οχι ως προς τα γεγονοτα, μρς "αισιοδοξη"!