Βρέχει αστέρια... Κι εμείς...

Μήνυμα χωρίς χρέωση: 14844 ώρα Ελλάδος από τον ΟΤΕ. Η χρέωση είναι 0,30€ από σταθερό και 0,50€ από κινητό ανά κλήση…Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 24 και 20 δευτερόλεπτα… Σήμερα βρήκα ένα καταπληκτικό σπίτι στην Θεσσαλονίκη. Φυσικά πρέπει να πάω να το δω και να διευκρινίσω αν είναι και τα κοινόχρηστα στην τιμή. Και, βέβαια, πρέπει πρώτα να βγουν οι βάσεις για να σιγουρευτώ ότι πέρασα εκεί.  Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 24 και 30 δευτερόλεπτα… Αύριο η τελευταία μέρα στην δουλειά μου. Α, ναι! Ξέχασα… Βρήκα δουλειά! Κάτι σαν γραμματέας, κάτι σαν λογίστρια… Η τελευταία μέρα, λοιπόν, που βλέπω τον Νίκο. Κρίμα… Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 24 και 40 δευτερόλεπτα… Χτύπησα το τατουάζ που σου έλεγα! Ω, ναι. Όχι, δεν πόνεσε πολύ. Μπορώ να πω πως δεν πόνεσε καθόλου. Είναι πολύ ωραίο. Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 24 και 50 δευτερόλεπτα… Αύριο, λοιπόν, επιστρέφω στην Νικήτη. Και δεν πρόλαβα να σου πω ούτε καν ένα γεια. Δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω τι κάνεις, πώς περνάς και τι πρόοδο έχεις κάνει. Δεν πρόλαβα ούτε καν να αποφασίσω τι θα κάνω μαζί σου τελικά κι ο καιρός όλο και πλησιάζει, ο χρόνος όλο και λιγοστεύει. Δεν με πιστεύεις; Να άκου… Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 25 ακριβώς… Και που λες σήμερα, θα βρέξει αστέρια. Ναι, αστέρια! Δεν το ήξερες; Στήθηκα, λοιπόν κι εγώ μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας, αγνοώντας επιδεικτικά την στοίβα με τα πιάτα που με περίμενε υπομονετικά στον νεροχύτη, για να δω αυτό το υπερθέαμα. Σκοτείνιασε, λοιπόν, κι εγώ ακόμη περιμένω… Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 25 και 10 δευτερόλεπτα… Κοιτάζω τον ουρανό, όμως, δεν βλέπω τίποτα. Ψάχνω παντού για να δω ένα αστέρι, όχι να πέφτει. Όχι, δεν ζητάω τόσο πολλά. Θέλω μόνο να βρω ένα που να λάμπει ακόμα… Μα πού στο καλό εξαφανίστηκαν όλα τ’ αστέρια; Δεν βρίσκω ούτε ένα. Βλέπω μόνο τα φώτα της απέναντι καφετέριας και το τσιμέντο από την τράπεζα απέναντί μου, που κάθε φορά που προσπαθώ ν’ αγγίξω λίγο ουρανό με το βλέμμα μου, με κρατάει εγκλωβισμένη, με πνίγει. Και προσπαθώ ν’ ακούσω τουλάχιστον τον ήχο από τ’ αστέρια που πέφτουν, όμως ούτε κι αυτό είμαι ικανή ν’ ακούσω. Μπορώ μόνο ν’ ακούσω το καινούριο hit της Lady Gaga από την ίδια καφετέρια, κάτι μεθυσμένους πιο εκεί να βρίζουν και τον συναγερμό της τράπεζας. Βρέχει αστέρια! Ακούς; Βρέχει αστέρια… Κι εμείς… Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 25 και 20 δευτερόλεπτα… Κι ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Σου το είπα; Κι εγώ δεν το αντέχω. Δεν το πιστεύω! Γι’ αυτό παίρνω κάθε λίγο και λιγάκι κι ακούω την ώρα. Μήπως και έχω κάνει κανένα λάθος στο μέτρημα των λεπτών, των δευτερολέπτων ή και των ωρών και τελικά τα χρόνια δεν έχουν περάσει τόσο γρήγορα. Όμως, αυτή η φωνή είναι τόσο ανελέητη! Δεν με λυπάται ποτέ! Όσες φορές και να πάρω πάντα μου υπενθυμίζει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Κι εγώ την αφήνω να μου μιλάει, μέχρι να κουραστεί, να κλείσει η γραμμή και μετά μένω μέσα στο δωμάτιο ν’ ακούω τον μονότονο ήχο που κάνει το τηλέφωνο, όταν κλείνει η γραμμή. Κι αν δεν με πιστεύεις άκου κι αυτό…

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 22 και 25 και…