...δεν θυμάμαι να σου διηγηθώ τίποτα…

Ήδη οι πρώτες ευχές έχουν αρχίσει, γιατί όταν το ρολόι έδειξε 12 ακριβώς, έγινα επισήμως 18. 18 ολόκληρα χρόνια σ’ αυτόν τον πλανήτη και δεν θυμάμαι να σου διηγηθώ τίποτα. Κι αυτά που θυμάμαι, δηλαδή, δεν αξίζει να σου τα διηγηθώ, γιατί θυμάμαι κάτι στιγμιότυπα σκόρπια κι ασύνδετα μεταξύ τους. Όπως τότε που κάναμε βουτιές απ’ το ιστιοφόρο, ή την άλλη φορά που παίξαμε μπουγέλο, ή τότε που σκαρφαλώναμε στα βράχια. Θυμάμαι κι έναν θάνατο που με στιγμάτισε, ή μήπως ήταν δύο; Και μια προδοσία θυμάμαι. Όχι, ψέματα. Δεν ήταν μόνο μία, ήταν δύο… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να ήταν και παραπάνω. Θυμάμαι τους στίχους απ’ το αγαπημένο σου τραγούδι. Θυμάμαι πολλούς στίχους από τραγούδια, κι από ποιήματα. Θυμάμαι και κάτι φράσεις απ’ το αγαπημένο μου βιβλίο. Παζλ. Ένα παζλ με σκόρπια κομμάτια, που προσπαθώ να τα ενώσω και πάντα αποτυγχάνω. Κι όταν κάτι καταφέρνω, το κοιτάζω καλά καλά και πάλι δεν βγάζει νόημα. Γι’ αυτό σου λέω… Θα αναρωτιέσαι τι είναι αυτό το κείμενο… Κι αν δεν αναρωτιέσαι εσύ, θα αναρωτιέται κάποιος άλλος… Κι αν δεν αναρωτιέται ούτε αυτός ο άλλος, τότε αναρωτιέμαι εγώ. Ένας ύμνος είναι που εκθειάζει την ζωή μου, που εκθειάζει όλες τις ανάσες που έχω πάρει, κάθε μία ξεχωριστά, τα τελευταία 18 χρόνια. Ένας ύμνος, που η έκτασή του δεν μπορεί να είναι πολύ μεγάλη, γιατί θα χάσει το νόημά του. Οπότε, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να ευχηθώ κι εγώ. Χρόνια μου πολλά, λοιπόν. Πολλά; Είναι μόνο 18 και δεν θυμάμαι τίποτα. Τι θα γίνει στη συνέχεια; … Συγχώρεσέ με, μα δεν θυμάμαι να σου διηγηθώ τίποτα…