Ένα ζευγάρι αμύγδαλα με κοιτούσαν έντονα και φοβισμένα. «Είναι επειδή δεν φοράς τα γυαλιά σου… Για δες τώρα. Καλύτερα;». Φόβος πάλι. Μια σιωπή βαριά ξεγύμνωσε τα σεντόνια και σαν τις ψυχές που φεύγουν μανιασμένες απ’ τον Άδη, ο πόνος ξετυλίχτηκε μπροστά μου. Και κράτησα το χέρι σου για να μην τρομάξεις, όμως τον είδες να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και δάκρυσες. Κι αντί να βγάλω με τα δάχτυλα τα μάτια μου, έκλαψα και είδες πιο καθαρά. Κι ύστερα έκλαψες κι εσύ και πέθανες, μα δεν το κατάλαβα. Κι έσκαβα μανιασμένα τους τάφους να σε σώσω, μα δεν σ’ έβρισκα πουθενά. Και τότε κατάλαβα πως τους ξεγλίστρησες και το ‘σκασες και καθησύχασα τον εαυτό μου, γιατί έτσι πρέπει. Γι’ αυτόν δεν γίνονται όλα, άλλωστε; Τώρα και για πάντα… ή αν σ’ αρέσει πιο πολύ αλλιώς: Always and forever…
I was a fool to believe...
A fool to believe
It all ends today.
Yes, it all ends today.
Today's a day,when dreaming ends...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου