Κι αφήνω το μανίκι να πέσει κι ο ένας ώμος μου γυμνός, όπως τότε που με γέννησε η μάνα μου. Κουράζομαι μετά από λίγο κι όλα επανέρχονται στην αρχική τους θέση. Το πρωί εσύ θα’ σαι πάλι εσύ, κι εγώ θα γίνω πάλι ο εαυτός μου. Στο σαλόνι ακόμα καίνε δυο κεριά κι ένα τρίτο μόλις έσβησε. Ακολουθώ με τα μάτια μου για λίγο τον καπνό και ζαλίζομαι. Κι έτσι όπως έσκαβα μέσα στα χαρτιά μου, κάτι έπεσε και βγήκε από μέσα εκείνο το τριαντάφυλλο που σου ‘λεγα. Το μάζεψα με προσοχή και φρόντισα να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Κι εκείνα τα λίγα πέταλα που έμειναν πίσω, τα κοίταξα και θυμήθηκα πόσο κόκκινα ήταν, κι ύστερα τα μάζεψα. Τα κράτησα σφιχτά κι έκλαψα για το πεθαμένο τριαντάφυλλο. Κι έπαψα πια να ελπίζω… Όχι στο μέλλον, ούτε στον ήλιο και το φως, ούτε σε σένα. Και το πρωί που θα ‘σαι πάλι εσύ, κι εγώ θα ‘μαι πάλι ο εαυτός μου, έστω για ένα δευτερόλεπτο, καθώς θα προσπερνάς ένα παράθυρο, θυμήσου με. Θυμήσου με, γιατί αύριο τα κεριά θα ‘χουνε σβήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου