Η ευτυχία είναι στιγμές...

Η ευτυχία είναι στιγμές, λένε… Το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού, το τέλος της αγαπημένης σου ταινίας, ένα συνωμοτικό βλέμμα με τους φίλους σου, το χέρι του μέσα στο δικό σου. Κι έρχεται ένα βράδυ που παίρνεις χαρτί και μολύβι, να μετρήσεις. Γυρνάς τόσο πίσω όσο σου επιτρέπει η μνήμη σου κι αρχίζεις… Κι όταν συνειδητοποιήσεις πως οι ευτυχισμένες σου στιγμές είναι τόσο λίγες ή τόσο ασήμαντες σε σχέση με τις άλλες, αρχίζεις και τα βάζεις με τους άλλους. Έφταιγε η μάνα μου που με παράτησε. Κι ύστερα έφταιγε κι η λατρεμένη μου που πέθανε κι ο Λάζαρος που με πλήγωσε. Κι η Γωγώ, κι η Βούλα, κι ο Γιώργος, κι ο Ανδρέας, κι η Χρύσα…Και μετά πέθανε κι ο Γιάννης. Κι όταν δεν βλέπει κανείς, αφήνω την αλήθεια μου ελεύθερη και τ’ ομολογώ – ψιθυριστά πάντα – στον εαυτό μου. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μήπως καταλήξω μόνη μου. Μήπως μ’ αφήσουν κι αυτοί που απέμειναν να μ’ αγαπάνε. Γι’ αυτό άλλες φορές τους διώχνω όλους μακριά για να ‘ναι μετά λιγότερος ο πόνος, ή κάποιες άλλες πιέζομαι για να ‘μαι τέλεια, όπως θα με ήθελαν. Κι έρχονται στιγμές που κλαίω κι αναρωτιέμαι: Πώς την έκανα έτσι την ζωή μου;