Η υγρασία μου τρυπαει το μεδουλι... οι καμπιες ανενόχλητες σουλατσάρουν στα πόδια μου. Κι εγώ μένω ακίνητη και παγωμένη στο βρεγμένο χώμα. Και μόνο οι αργές βαθιές μου ανάσες με διαχωριζουν από τους νεκρούς και κάτι σκιρτήματα που κάνει η καρδιά μου στη σκέψη του προσώπου σου. Μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα του Ελύτη και θέλω να φωνάξω "Μ'ακούς? ". Κι η σκέψη μου ακούγεται πιο δυνατά απ όλες τις φωνές του κόσμου μαζί...Κι όμως σιωπή...Λέω στον εαυτό μου πως φταίει η απόσταση που δεν ανταποκρινεσαι...και συνεχίζω να κείτομαι ακίνητη και παγωμένη, δυο ανάσες πριν τον θάνατο. Δυο ανάσες μακροσυρτες μήπως προλάβεις κι απαντήσεις... "Μ'ακούς? "
3 σχόλια:
Είναι φορές που μια άλλη φωνή απ αυτή που περιμένουμε ανταποκρίνεται στην κραυγή μας και μας βοηθά να ξεπεράσουμε το άνω όριο της έντασής μας Ψυχής μας ώστε ν ακουστούμε από τον Έναν στον οποίο απευθύνεται το ποίημα και η Ζωή μας.
Κι είναι στ αλήθεια ανάσες ζωής αυτές οι "άλλες" φωνές. Μα όταν ακούγεται η φωνή του Ενός, ο χρόνος σταματά και ο κόσμος όλος γίνεται τόσο μικρός που εξαφανίζεται. Κι είναι αυτή η αναμονή του ακούσματος που σε σκοτώνει αργά και ταυτόχρονα σου δίνει αναπνοές...Τις καλημέρες μου
Δημοσίευση σχολίου