Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Συνονθύλευμα Σκέψεων

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου σήμερα… Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία φορά που  έγραψα. Μαζεύονταν, μαζεύονταν όλο και περισσότερες πληροφορίες. Κι ύστερα κι άλλες κι άλλες κι ακόμα πιο πολλές. Πώς να τις βάλω σε σειρά; Δεν μπαίνουν. Θα πετάω έτσι ιδέες και φράσεις ασύνδετες μεταξύ τους. Όχι τόσο γιατί το’ χω ανάγκη-κάτι μου λέει ότι δεν θα υπάρξει διαφορά αυτή τη φορά-αλλά έτσι…για να πω πως έγραψα κάτι και πως δεν το’ χω εντελώς παρατημένο το καινούριο μου blog. Την μικρή μου, καινούρια αποθηκούλα, που κρύβω μέσα της ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους…
Σήμερα, γιορτάζουν οι Κατερίνες. Πήρα τηλέφωνο την Κάτια. Αισθάνθηκα απαίσια. Είχα να την πάρω τηλέφωνο κάτι μήνες. Μάθαινα νέα της, αλλά δεν είχε ακούσει τη φωνή μου, πράγμα που ξέρω πόσο πολύ λαχταράει. Την πήρα, λοιπόν, τηλέφωνο για να της πω… Τι να της πω; Να της πω «χρόνια πολλά»; Να της πω «να ζήσεις»; Να της πω «να σε χαιρόμαστε»; Να της πω «ότι επιθυμείς»; Τι να της πω, που οι γιατροί της δίνουν διορία τρεις μήνες το πολύ. Τι να της πω που κάθε φορά που τη βλέπω ή την ακούω σπαράζει η καρδιά μου; Τι να της πω; Τι; Έτσι άκουσα τη φωνή της στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου και προς στιγμήν έμεινα σιωπηλή κι άκουγα μόνο την ανάσα της. Έφτασαν μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως είχε χειροτερέψει. Δεν μπορούσα, όμως, να μείνω σιωπηλή περισσότερο. Έτσι μάζεψα ότι δυνάμεις είχα και δεν είχα και είπα τις καθιερωμένες ευχές. «Χρόνια σου πολλά, Κάτια μου. Να χαίρεσαι το όνομά σου. Ότι επιθυμείς σου εύχομαι, μέσα απ’ την καρδιά μου…» κι είπα κι άλλα πολλά στην προσπάθειά μου να της δώσω να καταλάβει ότι θα’ θελα πάρα πολύ να τα εννοώ όλα. Έφτανε μια της μόνο λέξη για να με κάνει να σωπάσω και ν’ αλλάξω θέμα. «Ευχαριστώ πολύ, Εβίτα μου». Ήταν οι πιο αληθινές λέξεις που έχω ακούσει στη ζωή μου και το όνομά μου στο στόμα της ηχούσε τόσο ωραίο, ενώ συνήθως σιχαίνομαι να τ’ ακούω, να το διαβάζω και να το προφέρω. Τη ρώτησα τι κάνει…Μου μίλησε για λίγο. Πολύ λίγο. Είπε δυο προτάσεις κι αφού έδωσε τη μάχη της με την αρρώστια, παραδέχτηκε την ήττα της και μου είπε ότι δεν μπορεί να μου μιλήσει άλλο. Κουράστηκε… Τι να της πω; Έσκυψα το κεφάλι, δάκρυσα και οι λέξεις βγήκαν λες κι από μόνες τους. «Θα έρθω να σε δω μέσα στο Δεκέμβρη. Στο υπόσχομαι. Αμέσως μόλις βρω χρόνο θα’ ρθω». Χρόνο και κουράγιο παρέλειψα να συμπληρώσω. Όμως, πρέπει να το κάνω. Θέλω να το κάνω. Νιώθω ότι η ζωή φεύγει από μέσα της με κάθε λέξη που προφέρει. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει ξεγλιστράει και μια σταγόνα ζωής, μέχρις ότου να στραγγίξει από αποθέματα κι από ανάσες. Και νιώθω ότι αυτή η ώρα είναι κοντά…κι όλο πλησιάζει. Μόλις άκουσε την ανακοίνωσή μου, βρήκε κουράγιο και μου είπε ακόμα μία πρόταση. «Αχ, ναι, Εβίτα μου. Ναι! Θα χαρώ τόσο μα τόσο πολύ να σε δω». Και πάλι εννοούσε κάθε συλλαβή, κάθε γράμμα και κάθε τόνο που πρόφερε. Είπαμε ένα γρήγορο αντίο με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα κι κλείσαμε. Η Κάτια δεν ξέρω τι έκανε στην άλλη άκρη της γραμμής. Μάλλον έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε πως χαϊδεύει ξανά τα πλήκτρα του πιάνου και πως δίνει ένα από τα περίφημα κονσέρτα της. Τι όμορφα που παίζει…ε, που έπαιζε ήθελα να πω. Εγώ έμεινα μετέωρη ανάμεσα στον θυμό και την θλίψη. Δεν ήξερα προς τα πού να πάω… Έτσι αποφάσισα πως δεν έπρεπε να διαλέξω μόνο το ένα… Πέταξα το κινητό μου όσο πιο μακριά μπορούσα με όση δύναμη μπορούσα να βρω, εξάλλου δεν το θέλω, δεν το χρειάζομαι. Το μισώ. Δεν μου’ χει πει ποτέ τίποτα καλό. Όλο για θανάτους, κηδείες, αρρώστιες και αυτοκτονίες μου μιλά. Πώς να τ’ αγαπήσω;
Έχει λίγο καιρό που ο αδερφός μου προσπαθεί ν’ ανοίξει δρόμους επικοινωνίας. Προσπαθεί, αλλά μάταια. Δεν τα καταφέρνει. Κι εγώ προσπαθώ. Καλά, εντάξει, όχι και τόσο, αλλά προσπαθώ. Όμως πόσο να προσπαθήσω; Με ρωτούσε για κάτι χαρτάκια Yu-Gi-oh και για κάτι ξόρκια και μαγείες και για Αιγύπτιους θεούς. Πού να ξέρω να του απαντήσω; Πού να θυμάμαι; Φυσικά, δεν θα μπορούσε να ρωτήσει τίποτα άλλο ένα 9χρονο και δεν τον κατηγορώ. Τις δικές μου τις ευθύνες προσπαθώ να ελαφρύνω. Κι εγώ αυτόν προσπαθώ να προστατεύσω. Γιατί τι να βρει να πει ένα παιδάκι ζωηρό, που σφύζει από ζωή με μια 17χρονη, γερασμένη πρόωρα, με υπαρξιακές ανησυχίες, που θεωρεί το ποδόσφαιρο ανόητο και πρώην αυτοκτονική; (Πρώην; Έτσι θέλω να ελπίζω, τουλάχιστον). Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Κι εδώ που τα λέμε, το περίεργο και το ανησυχητικό θα ήταν αν υπήρχε κάτι να πούμε. Ευτυχώς, όμως δεν υπάρχει…
Μας μίλησε τις προάλλες κάποιος για ένα παιδί που ήρθε απ’ τη ζούγκλα κι ήταν αγρίμι (σαν τον Ταρζάν ένα πράγμα). Μόλις το βρήκαν, το παρέδωσαν στις αρχές. Από εκεί το ανέλαβαν επιστήμονες για να το κάνουν «άνθρωπο». Κάτω από την πίεση αυτή το παιδάκι πέθανε. Δεν το κατηγορώ… Δύσκολο να γίνεσαι άνθρωπος. Ειδικά όταν έχεις συνηθίσει στις ανυπέρβλητες αξίες της φύσης, είναι πολύ δύσκολο για γίνεσαι τόσο…μικρός.
Έχει λίγες μέρες που αισθάνομαι ότι όλα αλλάζουν κι όμως όλα είναι στατικά. Έχει λίγες μέρες που συνεχώς μου γκρεμίζουν τα όνειρα. Παρ’ όλα αυτά, δεν λέω τίποτα. Κι η κατάσταση είναι όπως και πριν, με μοναδική διαφορά μερικά θρύψαλα απ’ τα όνειρά μου ξεχασμένα στο χώμα. Έρχεται με μια σιγουριά στο βλέμμα πως ότι κι αν κάνει, θα τη συγχωρήσω ξανά και ξανά και ξανά… Και πράγματι αυτό κάνω. Έρχεται, λοιπόν, και πάνω που βγαίνει τ’ όνειρο απ’ το στόμα μου και αιωρείται, βγάζει ένα σφυρί, κλείνει τα μάτια και το κοπανάει ξανά και ξανά και ξανά…μέχρι να μείνουν μόνο εκείνα τα ξεχασμένα θρύψαλα στο χώμα, που λέγαμε. Ύστερα, μ’ αρπάζει απ’ το χέρι και μου δείχνει τα καλοσχηματισμένα όνειρά της που βρίσκονται ακόμα ψηλά. Μερικές φορές βγάζω κι εγώ ένα σφυρί και πάνω που έχω εντοπίσει την καρδιά κι είμαι έτοιμη, όχι απλώς να τη σπάσω, αλλά να την ξεριζώσω, πετάω κάτω το σφυρί και συνεχίζω αμίλητη την ξενάγηση στα όνειρά της. Βλέπεις, ξέρω πόσο πολύ πονάει…


4 σχόλια:

Art. είπε...

Καλησπέρα.

Ό,τι άλλο και να πω θα είναι προσποιητό ή αναληθές.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Καλησπέρα και σε σένα,Art.
Να'σαι καλά. Σ'ευχαριστώ.
Κι εγώ ότι κι αν προσθέσω θα'ναι περιττό.
Σ'ευχαριστώ μόνο και μόνο που πέρασες και διάβασες κάτι...

Amélie Melon είπε...

Μία καλησπέρα κι από μένα... Δύσκολα τα πράγματα.

Σταματάω εδώ.

Flying.High.Dead.Angel είπε...

Καλησπέρα,Amelie.
Δύσκολα,όντως...Αλλά δεν νομίζω ποτέ η ζωή να ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα...