Το παντζούρι μου είναι ερμητικά κλειστό εδώ και μέρες. Ίσως να θέλω να κρύψω τον κόσμο, ίσως να θέλω να κρυφτώ εγώ απ' τον κόσμο... Καθρέφτης ευθεία μπροστά. Δεν τον βλέπω, αλλά έχω μάθει πλέον τη θέση του.
-Το άκουσες?! Το βρήκα!!! Το βρήκα επιτέλους!!!
-Το ξέρω.
-Άσε με να χαρώ για μερικά δευτερόλεπτα.
-Γιατί να το κάνω; Αφού ούτε κι εσύ μ' αφήνεις.
-Ω, έλα τώρα!!! Άσε τα πείσματα! Σήμερα είμαστε χαρούμενες! Πρέπει να είμαστε οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη!
-Και γιατί τόση χαρά;
-Είπες ότι ξέρεις.
-Ε, ναι, αλλά αν μου μιλάς σαν να ξέρω, δεν βοηθάει την πλοκή...Οπότε λέγε. Γιατί τόση χαρά;
-Σε λατρεύω κάποιες φορές...Ελάχιστες. Μην παίρνουν και τα μυαλά σου αέρα. Λοιπόν, ωραία. Θα σου πω. Το βρήκα, επιτέλους. Βρήκα αυτό που θέλω να κάνω. Μέσα σε λίγα λεπτά, έλαμψε ο κόσμος γύρω μου! Άκου τι ακριβώς συνέβη για να καταλάβεις. Αποφάσισα να μιλήσω στην αγαπητή μας μητέρα για το θέμα της σχολής. Να της πω ότι δεν θέλω να πάω στη σχολή για την οποία με προορίζουν. Θέλω να κάνω κάτι ενδιαφέρον. Θέλω να δημιουργώ. Φυσικά, δεν κατάφερα να της το πω έτσι ακριβώς, αλλά της είπα ότι δεν ήμουν σίγουρη. Καθίσαμε και διαβάσαμε παρέα, προσεκτικά όλες τις σχολές των πεδίων μας και έτσι όπως τις περνούσα, το μάτι μου έπεσε πάνω σ' ένα τμήμα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Τμήμα Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Ενδιαφέρον είπα...Μπήκα, έψαξα, ξετρελάθηκα με το πρόγραμμα σπουδών κι από τότε δεν μπορώ να βγάλω το χαμόγελο απ' τα χείλη μας. Κατάλαβες, τώρα;
-Κινηματογράφου....Καλά, ότι πεις...Άσε το Πολυτεχνείο γι' αυτές τις μπαρούφες...
-Τώρα γιατί γίνεσαι στριμμένη; Αφού κι οι δυο μας ξέρουμε ότι πότε μας δεν θα μπορούσαμε να σνομπάρουμε αυτού του είδους τις σχολές. Τα παιδιά που πάνε εκεί είναι όλα άξια.
-Τότε, εσύ τι πας να κάνεις;
-Είσαι τεράστιο γαϊδούρι! Πάω να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ!!!
-Αν είμαι εγώ γαϊδούρι, εσύ είσαι εγωίστρια. Άντε εμάς δεν μας σκέφτηκες, που θα πας να μας χαραμίσεις εκεί, αλλά τους γονείς μας; Τον μπαμπά μας δεν τον σκέφτηκες; Νομίζεις ότι θα του αρέσει η ιδέα να πάμε να γίνουμε σκηνοθέτες ή σεναριογράφοι;
-Μην με κατηγορείς ότι δεν τους σκέφτομαι, γιατί ακριβώς επειδή τους σκεφτόμουν τόσο καιρό ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Η μαμά είπε ότι δεν έχει πρόβλημα και να κάνω ότι μου αρέσει...
-Φυσικά και σου το είπε!!! Τι περίμενες?! Δεν είναι κανένας Χίτλερ! Επειδή είπε ναι, όμως, νομίζεις ότι της αρέσει κιόλας; Για θυμήσου λίγο πόσες φορές σε ρώτησε: "Και το Πολυτεχνείο δεν θα το δηλώσεις καθόλου;" ή "Αν δηλώσεις πρώτη αυτή που θες και μετά το Πολυτεχνείο, αν αλλάξεις γνώμη μπορείς μετά να πας εκεί;"
-...
-Δεν μιλάς, ε; Τι να πεις; Άντε πάνε διάβασε τώρα, γιατί η πρώτη μας επιλογή στο μηχανογραφικό θα 'ναι η Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ.
-Όχι, δεν θα 'ναι! Δεν θέλω σου λέω!!! Θέλω να δημιουργώ! Εκεί, για πες μου λίγο, πώς ακριβώς θα δημιουργώ;
-Θα φτιάχνεις προγράμματα.
-Τρομερή δημιουργία....Μετά την έκθεση ζωγραφικής, να φτιάξουμε και μία έκθεση προγραμμάτων!
-Μην με ειρωνεύεσαι!
-Το τραβάει ο οργανισμός σου!
-Αφού στο τέλος θα κάνεις ότι λέω εγώ, γιατί παιδεύεσαι;
-Πάψε πια!!! Όχι δεν θα κάνω ότι θες εσύ! Θα πάω στην Καλών Τεχνών κι αν δεν σ' αρέσει μπορείς να φύγεις. Να' σαι σίγουρη ότι δεν θα λυπηθώ καθόλου.
-Έτσι λες τώρα...Όταν, όμως, θα με χρειαστείς ξανά, θα ξαναπάς στον καθρέφτη σου και θα με πλάσεις πάλι απ' την αρχή. Δεν έχεις τη δύναμη να ζήσεις χωρίς εμένα...Αμφιβάλλω αν έχεις την δύναμη να με διώξεις.
-Τελικά δεν με ξέρεις καθόλου.
-Αυτό ξέρεις δεν είναι και πολύ καλό, ούτε για σένα, ούτε για μένα.
-Θα εκπλαγείς από το πόσα πολλά μπορώ να κάνω, αρκεί να απαλλαγώ από σένα. Αλήθεια πώς σε δημιούργησα θυμάσαι;
-Τώρα αυτό τι είναι;
-Κάτι σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Λίγη ακόμη συζήτηση πριν πάψεις να μου μιλάς μια για πάντα.
-Τι θα κάνεις; Θα μας σκοτώσεις;
-Όχι...Μην αποφεύγεις την ερώτηση. Πώς σε δημιούργησα θυμάσαι;
-Θυμάμαι...
-Λιγομίλητη είσαι σήμερα. Γιατί έτσι;
-Με τρομάζεις. Δεν σ' έχω ξαναδεί έτσι.
-Μην ανησυχείς. Δεν θα με ξαναδείς ποτέ ξανά έτσι.
-Ωραία...
-Για πες μου, λοιπόν...
-Πριν δυο χρόνια. Είχες μείνει μόνη, στα πρόθυρα της τρέλας και χρειαζόσουν κάποιον να μιλάς και να σου μιλάει.
-Αν δεν κάνω λάθος...τα είχα ξεπεράσει τα όρια της τρέλας.
-Ίσως. Πάντως ότι είσαι σήμερα το οφείλεις σε μένα. Πρέπει κάποια στιγμή να μου πεις ένα ευχαριστώ.
-Ευχαριστώ; Μα φυσικά. Αμέσως! Ευχαριστώ που είμαι μια καταθλιπτική, όχι μια μανιοκαταθλιπτική (όπως είπε η κ.Ζ.), ευχαριστώ που δεν εμπιστεύομαι κανένα, που δεν γελάω, που μας μισώ και που έχω κλειστά παντζούρια και παράθυρα...
-Εντάξει, φτάνει! Κι εγώ που νόμιζα...
-Κακώς νόμιζες! Λοιπόν, αρκετά μιλήσαμε...
-Για σήμερα...
-...
-Άντε πάνε τώρα να χορέψεις και μέχρι να τελειώσεις το μάθημα θα 'χεις αλλάξει πάλι γνώμη για την σχολή.
-Ξέρεις, ίσως να μπορούσα και να σε συμπαθήσω αν δεν ήσουν τόσο σκύλα... Ίσως να μπορούσα να σ' αγαπήσω κιόλας.
-Τώρα τι σ' έπιασε πάλι;
-Τίποτα...Απλά σου λέω την αλήθεια...Λοιπόν, καλέ μου (ή μάλλον κακέ μου) εαυτούλη, ως εδώ ήταν. Όσο μου μίλησες, μου μίλησες κι όσο με τρέλανες, με τρέλανες. Ώρα τα ιπτάμενα έντομα που βλέπω αραιά και πού να εξαφανιστούν, τα κοψίματα στα χέρια μου να πάψουν και το κυριότερο...το παράθυρο στο δωμάτιό μου ν' ανοίξει. Να μπει οξυγόνο. Να μπει καθαρός αέρας. Να μπει λίγη ζωή μέσα.
-Δεν τα εννοείς αυτά που λες...,έτσι δεν είναι;
-Διακρίνω φόβο στο βλέμμα σου; Μικρή μου σκυλίτσα, ξέρεις τι πρόκειται να γίνει, γι' αυτό δεν μιλάς...Είναι όμως συγκλονιστικό. Όπως οι πραγματικοί άνθρωποι, έτσι κι εσύ, μπροστά στο τέλος σου λυγίζεις. Επιτέλους έδειξες και την ανθρώπινη πλευρά σου.
-Τι πας να κάνεις εκεί;
-Ο καθρέφτης φεύγει απ' το δωμάτιο...Κι εσύ...ακόμα δεν το κατάλαβες; Εσύ φεύγεις απ' τη ζωή μου. Σε χαιρετώ, λοιπόν...Όχι, σε αποχαιρετώ, λοιπόν κι εύχομαι να πεθάνεις και να μην εμφανιστείς ποτέ ξανά.
-......Τελικά, ίσως να σε συμπαθούσα πιο πολύ απ' όσο έδειχνα. Έχεις κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα ν' αποκτήσω... Ξέρεις. Ίσως αν είχα ζωή να έκλαιγα κιόλας...Κλάψε λίγο εσύ για μένα. Μια τελευταία φορά. Έτσι, για το "αντίο"...Όμως, να' ναι η τελευταία φορά, γιατί...αφού δεν θα 'μαι εδώ εγώ για να σε κάνω να κλαις, τότε κανείς άλλος δεν πρέπει να τα καταφέρει. Δώσε, λοιπόν, μια τελευταία υπόσχεση και κράτα από μένα αυτήν την ευχή...Καλή φοιτιτική ζωή και καλή καριέρα ως σκηνοθέτης, μικρή σκυλίτσα.
-Στο υπόσχομαι...
Το φως έσβησε πια...Δεν χρειάζεται. Το παντζούρι άνοιξε και τα μαλλιά μου είναι ήδη πιασμένα για τον χορό. Μόλις σκούπισα τα μάτια μου, απ' αυτό το αντίο και γελάω. Γελάω γιατί το παντζούρι άνοιξε...
-Το άκουσες?! Το βρήκα!!! Το βρήκα επιτέλους!!!
-Το ξέρω.
-Άσε με να χαρώ για μερικά δευτερόλεπτα.
-Γιατί να το κάνω; Αφού ούτε κι εσύ μ' αφήνεις.
-Ω, έλα τώρα!!! Άσε τα πείσματα! Σήμερα είμαστε χαρούμενες! Πρέπει να είμαστε οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη!
-Και γιατί τόση χαρά;
-Είπες ότι ξέρεις.
-Ε, ναι, αλλά αν μου μιλάς σαν να ξέρω, δεν βοηθάει την πλοκή...Οπότε λέγε. Γιατί τόση χαρά;
-Σε λατρεύω κάποιες φορές...Ελάχιστες. Μην παίρνουν και τα μυαλά σου αέρα. Λοιπόν, ωραία. Θα σου πω. Το βρήκα, επιτέλους. Βρήκα αυτό που θέλω να κάνω. Μέσα σε λίγα λεπτά, έλαμψε ο κόσμος γύρω μου! Άκου τι ακριβώς συνέβη για να καταλάβεις. Αποφάσισα να μιλήσω στην αγαπητή μας μητέρα για το θέμα της σχολής. Να της πω ότι δεν θέλω να πάω στη σχολή για την οποία με προορίζουν. Θέλω να κάνω κάτι ενδιαφέρον. Θέλω να δημιουργώ. Φυσικά, δεν κατάφερα να της το πω έτσι ακριβώς, αλλά της είπα ότι δεν ήμουν σίγουρη. Καθίσαμε και διαβάσαμε παρέα, προσεκτικά όλες τις σχολές των πεδίων μας και έτσι όπως τις περνούσα, το μάτι μου έπεσε πάνω σ' ένα τμήμα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Τμήμα Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης! Ενδιαφέρον είπα...Μπήκα, έψαξα, ξετρελάθηκα με το πρόγραμμα σπουδών κι από τότε δεν μπορώ να βγάλω το χαμόγελο απ' τα χείλη μας. Κατάλαβες, τώρα;
-Κινηματογράφου....Καλά, ότι πεις...Άσε το Πολυτεχνείο γι' αυτές τις μπαρούφες...
-Τώρα γιατί γίνεσαι στριμμένη; Αφού κι οι δυο μας ξέρουμε ότι πότε μας δεν θα μπορούσαμε να σνομπάρουμε αυτού του είδους τις σχολές. Τα παιδιά που πάνε εκεί είναι όλα άξια.
-Τότε, εσύ τι πας να κάνεις;
-Είσαι τεράστιο γαϊδούρι! Πάω να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ!!!
-Αν είμαι εγώ γαϊδούρι, εσύ είσαι εγωίστρια. Άντε εμάς δεν μας σκέφτηκες, που θα πας να μας χαραμίσεις εκεί, αλλά τους γονείς μας; Τον μπαμπά μας δεν τον σκέφτηκες; Νομίζεις ότι θα του αρέσει η ιδέα να πάμε να γίνουμε σκηνοθέτες ή σεναριογράφοι;
-Μην με κατηγορείς ότι δεν τους σκέφτομαι, γιατί ακριβώς επειδή τους σκεφτόμουν τόσο καιρό ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Η μαμά είπε ότι δεν έχει πρόβλημα και να κάνω ότι μου αρέσει...
-Φυσικά και σου το είπε!!! Τι περίμενες?! Δεν είναι κανένας Χίτλερ! Επειδή είπε ναι, όμως, νομίζεις ότι της αρέσει κιόλας; Για θυμήσου λίγο πόσες φορές σε ρώτησε: "Και το Πολυτεχνείο δεν θα το δηλώσεις καθόλου;" ή "Αν δηλώσεις πρώτη αυτή που θες και μετά το Πολυτεχνείο, αν αλλάξεις γνώμη μπορείς μετά να πας εκεί;"
-...
-Δεν μιλάς, ε; Τι να πεις; Άντε πάνε διάβασε τώρα, γιατί η πρώτη μας επιλογή στο μηχανογραφικό θα 'ναι η Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ.
-Όχι, δεν θα 'ναι! Δεν θέλω σου λέω!!! Θέλω να δημιουργώ! Εκεί, για πες μου λίγο, πώς ακριβώς θα δημιουργώ;
-Θα φτιάχνεις προγράμματα.
-Τρομερή δημιουργία....Μετά την έκθεση ζωγραφικής, να φτιάξουμε και μία έκθεση προγραμμάτων!
-Μην με ειρωνεύεσαι!
-Το τραβάει ο οργανισμός σου!
-Αφού στο τέλος θα κάνεις ότι λέω εγώ, γιατί παιδεύεσαι;
-Πάψε πια!!! Όχι δεν θα κάνω ότι θες εσύ! Θα πάω στην Καλών Τεχνών κι αν δεν σ' αρέσει μπορείς να φύγεις. Να' σαι σίγουρη ότι δεν θα λυπηθώ καθόλου.
-Έτσι λες τώρα...Όταν, όμως, θα με χρειαστείς ξανά, θα ξαναπάς στον καθρέφτη σου και θα με πλάσεις πάλι απ' την αρχή. Δεν έχεις τη δύναμη να ζήσεις χωρίς εμένα...Αμφιβάλλω αν έχεις την δύναμη να με διώξεις.
-Τελικά δεν με ξέρεις καθόλου.
-Αυτό ξέρεις δεν είναι και πολύ καλό, ούτε για σένα, ούτε για μένα.
-Θα εκπλαγείς από το πόσα πολλά μπορώ να κάνω, αρκεί να απαλλαγώ από σένα. Αλήθεια πώς σε δημιούργησα θυμάσαι;
-Τώρα αυτό τι είναι;
-Κάτι σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Λίγη ακόμη συζήτηση πριν πάψεις να μου μιλάς μια για πάντα.
-Τι θα κάνεις; Θα μας σκοτώσεις;
-Όχι...Μην αποφεύγεις την ερώτηση. Πώς σε δημιούργησα θυμάσαι;
-Θυμάμαι...
-Λιγομίλητη είσαι σήμερα. Γιατί έτσι;
-Με τρομάζεις. Δεν σ' έχω ξαναδεί έτσι.
-Μην ανησυχείς. Δεν θα με ξαναδείς ποτέ ξανά έτσι.
-Ωραία...
-Για πες μου, λοιπόν...
-Πριν δυο χρόνια. Είχες μείνει μόνη, στα πρόθυρα της τρέλας και χρειαζόσουν κάποιον να μιλάς και να σου μιλάει.
-Αν δεν κάνω λάθος...τα είχα ξεπεράσει τα όρια της τρέλας.
-Ίσως. Πάντως ότι είσαι σήμερα το οφείλεις σε μένα. Πρέπει κάποια στιγμή να μου πεις ένα ευχαριστώ.
-Ευχαριστώ; Μα φυσικά. Αμέσως! Ευχαριστώ που είμαι μια καταθλιπτική, όχι μια μανιοκαταθλιπτική (όπως είπε η κ.Ζ.), ευχαριστώ που δεν εμπιστεύομαι κανένα, που δεν γελάω, που μας μισώ και που έχω κλειστά παντζούρια και παράθυρα...
-Εντάξει, φτάνει! Κι εγώ που νόμιζα...
-Κακώς νόμιζες! Λοιπόν, αρκετά μιλήσαμε...
-Για σήμερα...
-...
-Άντε πάνε τώρα να χορέψεις και μέχρι να τελειώσεις το μάθημα θα 'χεις αλλάξει πάλι γνώμη για την σχολή.
-Ξέρεις, ίσως να μπορούσα και να σε συμπαθήσω αν δεν ήσουν τόσο σκύλα... Ίσως να μπορούσα να σ' αγαπήσω κιόλας.
-Τώρα τι σ' έπιασε πάλι;
-Τίποτα...Απλά σου λέω την αλήθεια...Λοιπόν, καλέ μου (ή μάλλον κακέ μου) εαυτούλη, ως εδώ ήταν. Όσο μου μίλησες, μου μίλησες κι όσο με τρέλανες, με τρέλανες. Ώρα τα ιπτάμενα έντομα που βλέπω αραιά και πού να εξαφανιστούν, τα κοψίματα στα χέρια μου να πάψουν και το κυριότερο...το παράθυρο στο δωμάτιό μου ν' ανοίξει. Να μπει οξυγόνο. Να μπει καθαρός αέρας. Να μπει λίγη ζωή μέσα.
-Δεν τα εννοείς αυτά που λες...,έτσι δεν είναι;
-Διακρίνω φόβο στο βλέμμα σου; Μικρή μου σκυλίτσα, ξέρεις τι πρόκειται να γίνει, γι' αυτό δεν μιλάς...Είναι όμως συγκλονιστικό. Όπως οι πραγματικοί άνθρωποι, έτσι κι εσύ, μπροστά στο τέλος σου λυγίζεις. Επιτέλους έδειξες και την ανθρώπινη πλευρά σου.
-Τι πας να κάνεις εκεί;
-Ο καθρέφτης φεύγει απ' το δωμάτιο...Κι εσύ...ακόμα δεν το κατάλαβες; Εσύ φεύγεις απ' τη ζωή μου. Σε χαιρετώ, λοιπόν...Όχι, σε αποχαιρετώ, λοιπόν κι εύχομαι να πεθάνεις και να μην εμφανιστείς ποτέ ξανά.
-......Τελικά, ίσως να σε συμπαθούσα πιο πολύ απ' όσο έδειχνα. Έχεις κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα ν' αποκτήσω... Ξέρεις. Ίσως αν είχα ζωή να έκλαιγα κιόλας...Κλάψε λίγο εσύ για μένα. Μια τελευταία φορά. Έτσι, για το "αντίο"...Όμως, να' ναι η τελευταία φορά, γιατί...αφού δεν θα 'μαι εδώ εγώ για να σε κάνω να κλαις, τότε κανείς άλλος δεν πρέπει να τα καταφέρει. Δώσε, λοιπόν, μια τελευταία υπόσχεση και κράτα από μένα αυτήν την ευχή...Καλή φοιτιτική ζωή και καλή καριέρα ως σκηνοθέτης, μικρή σκυλίτσα.
-Στο υπόσχομαι...
Το φως έσβησε πια...Δεν χρειάζεται. Το παντζούρι άνοιξε και τα μαλλιά μου είναι ήδη πιασμένα για τον χορό. Μόλις σκούπισα τα μάτια μου, απ' αυτό το αντίο και γελάω. Γελάω γιατί το παντζούρι άνοιξε...
2 σχόλια:
...(:
Πάει ο συνομιλητής μου, Art...Τον σκότωσα (ή τον εξαφάνισα για λίγο. Δεν ξέρω ακόμα. Θα δείξει). Τέλος οι διάλογοι. Σειρά σου τώρα. Η αγαλλίαση που θα νιώσεις μετά, δεν θα' χει προηγούμενο...
Δημοσίευση σχολίου