Τίποτα το καινούριο, τίποτα το αξιοσημείωτο για να σου διηγηθώ...

Χωρίς καμία προειδοποίηση. Έτσι ξαφνικά. Έπεσα κάτω. Δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Το τηλέφωνο ήταν πολύ μακριά για να το φτάσω και το πίσω μέρος του κεφαλιού μου είχε μουδιάσει. Και για λίγα δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα απ’ τα λόγια της Έλενας. Αν  πάθω κάτι, θα κάνουν τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις μέρες να το καταλάβουν. Κάπου εκεί ένιωσα στο πετσί μου πόσο μικρή και λίγη είμαι. Πόσο μόνη είμαι. Το μούδιασμα πέρασε και το διαδέχτηκε ένας φριχτός πόνος. Συνέχιζα να δίνω εντολές στα χέρια και στα πόδια μου να κουνηθούν, αλλά μάταια…Όχι δεν τρόμαξα στην σκέψη ότι κάτι πραγματικά κακό μπορεί να μου ‘χει συμβεί, ίσως…ίσως και να ανακουφίστηκα. Τις τελευταίες μου σκέψεις, λοιπόν, τις αφιέρωσα σε τρεις ή τέσσερις ανθρώπους, το μυαλό μου κόλλησε σε τρεις ή τέσσερις στιγμές και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα δυο μέρες μετά, παγωμένη και ζαλισμένη, χωρίς να ‘χω καταλάβει τι έχει συμβεί. Ακόμα δεν ξέρω τι έγινε, αλλά σταμάτησα να προσπαθώ να καταλάβω. Δεν ξέρω τι ήταν, δεν ξέρω γιατί συνέβη, δεν ξέρω αν θα ξανασυμβεί. Αυτό που εύχομαι είναι, αν είναι να γίνει ας γίνει γρήγορα… Αυτά για σήμερα… Τίποτα το καινούριο, τίποτα το αξιοσημείωτο για να σου διηγηθώ. Ελπίζω μόνο να περνάς καλά.

Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο.Κι αυτό που κάνω ποιος σου το'πε αδυναμία;Που λογιαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία.Να κοιμηθώ στο πάτωμα,να κλείσω και τα μάτια, γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...