Άλλαξε κι η Άνοιξη ευατό.

Πρέπει να ήταν όμορφα. Ναι ήταν όμορφα. Όταν μπορούσα να νιώσω την ανάσα σου. Όταν σ' άκουγα να ψιθυρίζεις ασύνδετες λέξεις μέσα στον ύπνο σου. Όταν μου μιλούσες και κοιτούσα τα χείλη, αντί τα μάτια σου. Μ' άρεσε να τα βλέπω να κουνιούνται και να σχηματίζουν λέξεις κι έπειτα προτάσεις κι ύστερα φράσεις. Κι εσύ δεν μ' έπαιρνες είδηση, κι εγώ τρελαινόμουν. Να 'μαι τώρα εδώ, στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου να κάθομαι σε κάτι βρώμικα καθίσματα με μια περίεργη μυρωδιά να τρυπάει τα ρουθούνια μου, να προσπερνώ πλημμυρισμένα χωράφια, χωρίς ούτε ένα ίχνος άνοιξης να τρυπάει την μαυρίλα. Κι έρχεται μια στιγμή που λέω: δεν μπορεί να είμαι εγώ. Δεν μπορεί να είναι αυτό το σώμα μου. Στέκομαι τότε λίγο πιο μακριά και βλέπω ένα σώμα ν' ακουμπάει παραδομένο στο παράθυρο. Τότε όλα είναι πιο ξεκάθαρα Δεν είμαι εγώ. Είμαι σε λάθος σώμα, σε λάθος μέρος, σε λάθος χρονιά. Μα ούτε κι εγώ ξέρω, αν με ρωτήσεις, πού ανήκω. Κι αυτό το σώμα έχει καταλάβει πως κάτι ξένο φιλοξενεί και πασχίζει να το διώξει. Και θα έφευγα. Αλήθεια, θα έφευγα. Μόνο που δεν ξέρω που πρέπει να πάω. Γι' αυτό κάθε φορά που με ξερνάει με μανία το σώμα από μέσα του, γαντζώνομαι απ' την καρδιά - μερικές φορές κι απ' τα πνευμόνια- κι έτσι, απλά τραντάζομαι με τον ρυθμό. Κι αυτό σταματάει εξουθενωμένο και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μ' αιφνιδιάσει. Μα δεν ξέρει πως εγώ επίτηδες δεν κοιμάμαι τα βράδια. Κι αυτή η Άνοιξη μας ξεγέλασε όλους. Κι αν την είχα εδώ μπροστά μου, θα την χαστούκιζα για την ξεδιαντροπιά της. Όταν ήμουν μικρή την είχα φτιάξει όμορφη στο μυαλό μου, με μεγάλα πράσινα μάτια και πολύχρωμα λουλούδια γύρω απ' τα μαλλιά της. Μου 'χαν πει πως είναι καλή και πως αυτή φέρνει τον ήλιο. Ψέμα κι αυτό. Μόνοι μας φέρνουμε τον ήλιο, μα ακόμη πιο μόνοι φέρνουμε της καταχνιά της βροχής, την ησυχία πριν ξεσπάσει η μεγάλη μπόρα. Μάλλον κι η Άνοιξη, πάει καιρός, ξύπνησε μια πρωταπριλιά σε άλλο σώμα και στην αρχή γέλασε που κάποιος της έκανε μια τόσο καλοστημένη φάρσα. Κι άρχισε να ψάχνει να τον βρει και περνούσαν έτσι τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες και τώρα πια κι αυτή απελπίστηκε και δεν μας κάνει πια χαρές. Στέρεψε η ψυχή της. Καημένη Άνοιξη. Σου θύμωσα πριν μα τώρα, κοίτα, μπορώ και βλέπω τα θολά σου μάτια και τα μαραμένα σου λουλούδια. Μπλεχτήκαν τα μαλλιά της και δένονται σε κόμπους. Καημένη Άνοιξη. Μονάχα κλαίει...

There's a possibility I wouldn't know...

Έγειρα πάνω σου κι ακούμπησα το κεφάλι μου στην καρδιά σου για να νιώθω ότι είσαι ζωντανός. Μου φώναζες, σε κάθε χτύπο όλο και πιο δυνατά, πως μ'αγαπάς. Κι εγώ κοιτούσε πώς έπεφτε γρήγορα ο ήλιος και τον παρακαλούσα να σταθεί για λίγο. Μα φαίνεται πως ήταν πολύ μακριά κι η φωνή μου αδύναμη απ' την τόση ευτυχία, δεν έφτασε ως εκεί. Γρήγορα την θέση του πήραν τ' αστέρια και την δική σου το κενό. Κι είναι η φωνή μου αδύναμη απ' την τόση μοναξιά και δεν μ' ακούς που σου φωνάζω. Δεν είμαι τ' αγρίμι που ήξερες. Δεν είμαι το θηριάκι που αναστάτωνε με τις φωνές και τα παιχνίδια του τον κόσμο. Δεν είναι ότι άλλαξα. Δεν είναι ότι μεγάλωσα. Είναι κάτι σκισμένες σελίδες απ' το τετράδιο, που δεν πολυβγάζουν νόημα, ακριβώς όπως κι αυτή. Είναι κάτι παράξενες ιδέες που κατεβάζει το κεφάλι μου, που δεν μπορεί, θα τις φοβάμαι. Κι είναι κι αυτό...Αν ποτέ σου αποφασίσεις να με ψάξεις, μην κάνεις τον κόπο να πας μέχρι τους αγρούς που παίζαμε μικρά ή την θάλασσά μας. Θα ψάξεις να με βρεις ανάμεσα σε γκρίζα ντουβάρια και λευκά, ή πίσω από κάποιο ξύλινο γραφείο, να δοκιμάζω τις αντοχές μου μ' ένα τηλέφωνο στο χέρι. Κι αν περιμένεις, όταν με βρεις, να ρουφήξεις λίγη ζωντάνια από μέσα μου γιατί μου περισσεύει, άδικος κόπος. Εσύ νεκρός, κρύβεις πιο πολύ ζωή. Και δεν φοβάμαι πια το σκοτάδι, δεν ικετεύω τον ήλιο να σταθεί. Γίναμε φίλοι με την νύχτα και κάθε βράδυ τώρα μου γνωρίζει τα αστέρια της Το φεγγάρι όχι ακόμα, όμως. Λέει ότι είναι νωρίς, αλλά εγώ το περιμένω πώς και πώς, γιατί λαχταράω λίγο φως. Και μην νομίζεις πως άλλαξα μέσα μου πολύ. Κι η θάλασσα μ' αρέσει, και το πράσινο των αγρών το χαίρομαι και τον ήλιο πολλές φορές τον απολαμβάνω. Μα είναι φορές που η θάλασσα κι οι αγροί κι ο ήλιος σου μοιάζουν τόσο, κι εγώ πρέπει να κρυφτώ. Και τότε θυμάμαι πόσο πολύ σιχαινόσουν το σκοτάδι, που λέω δεν μπορεί, θα φοβηθεί να 'ρθει να ψάξει...

There's a possibility all that I had was all I'm gonna get.

There's a possibility all I'm gonna get is gone with your stare.

All I'm gonna get is gone with your stare.

So tell me when you hear my heart stop.

You're the only one that knows.

Tell me when you hear my silence.

There's a possibility I wouldn't know.

.

.

.

.

.

.

.

So tell me when my sorrow's over.

You're the reason why I'm closed.

Tell me when you hear me falling.

There's a possibility it wouldn't show...

Να γελάσεις ή να κλάψεις?

Η Χρυσή Αυγή στην Βουλή...Τι άλλο θ'ακούσουμε? Δεν πρόκειται να πω πόσο εξωφρενικό είναι να μπαίνει στην (υποτιθέμενη) Δημοκρατική Βουλή, ένα κόμμα νεοναζιστών...Το θεωρώ αυτονόητο, οπότε...δεν το λέω. Αντιγράφω, όμως μια "συζήτηση" (όσο πολιτισμένη μπορεί να είναι μία συζήτηση μ'έναν ναζί), η οποία ξεκίνησε από ένα απόσπασμα που ανέβασα στο Facebook ενός κειμένου του Μάνου Χατζηδάκη  
κι αλήθεια σας λέω...δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα?

Ιδού το απόσπασμα: 

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν την βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του..."

Ιδού και η "συζήτηση":

Marios Trigonakis
etsi se eipane na les k etsi les nianiaro
ema8es apo fasismo k su
koita mi se viasei kanenas la8rometanastis k 3upniseis

Εβίτα Παπαναρέτου
1ον δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου μιλάς έτσι. Εγώ δεν σου επιτέθηκα, αλλά θα μου πεις όποιος έχει την μύγα...

2ον όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται, ξέρω από φασισμό. Γιατί είναι φασισμός να θέλω να δουλέψω και να μην μ'αφήνουν. Είναι φασισμός να μετράω τα δεκάλεπτα για να δω αν θα μου φτάσουν για να πάρω να φάω. Και είναι ακόμα μεγαλύτερος φασισμός να μην μπορώ να πω την γνώμη μου, χωρίς κάποιος μαλάκας να με βρίσει και να μου πει ότι δεν ξέρω τι λέω.

3ον αυτό που έγραψα είναι ένα κείμενο του Χατζιδάκη που το είχε γράψει το 1993, πράγμα που αναιρεί την κατηγορία σου ότι όλα αυτά τα γράφει ένα νιάνιαρο.

Και 4ον με μαθηματική απόδειξη, οι πιθανότητες να με βιάσει, να με κλέψει ή να με δολοφονήσει ένας αλλοδαπός και οι πιθανότητες να μου τα κάνει όλα αυτά ένας Έλληνας είναι ίδιες...Αλλά μάλλον δεν σκαμπάζουμε και πολλά από μαθηματικά...Και κάτι τελευταίο, χωρίς να θέλω να σε προσβάλω. Το αντίθετο μάλιστα. Το λέω και το εννοώ μέσα απ'την καρδιά μου...Σ'αυτούς τους δύσκολους καιρούς, καλά θα κάνουμε να είμαστε περισσότερο άνθρωποι παρά κτήνοι...Και σου ξαναλέω ειλικρινά ότι δεν το λέω για να σε βρίσω ή να σε προκαλέσω...Οι Πακιστανοί κι οι Αλβανοί και όποιος άλλος λαός θέλεις...είναι ακριβώς το ίδιο με σένα και με μένα...Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε δυο χέρια, δυο πόδια, δυο μάτια κ.ο.κ.

Μπορείς φυσικά να έχεις τις απόψεις σου...Πρόβλημά σου, αλλά μην τολμήσεις να μου ξαναπείς τι να πιστέψω...

Marios Trigonakis
ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΤΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΣΟΙ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ δε φτανει π ακουτε τις προπαγανδες των μεγαλων καναλιων κ καποιων ασχετων.. τισ δημοσιευεται κιολας..σε δικαιολογω ομως γτ εισαι μικρη..καποια στιγμη ισως μαθεις γτ μερικα πραγματα θα τα δεις μπροστα σου.. και παλι νιανιαρο

Εβίτα Παπαναρέτου
συνεχίζεις να με βρίζεις και δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη να σε αντικρούσω, γιατί ξέρω ότι όλοι εσείς οι νεοναζιστές τρέφεστε απ'το μίσος και την αντιπαράθεση και δεν έχετε ουσιαστικά επιχειρήματα για να αντικρούσετε τις αντίθετες απόψεις. Δεν πειράζει, όμως... Ο Θεός στον οποίο πιστεύεις, (που παρεμπιπτόντως διαλαλεί ότι όλοι είμαστε ίσοι) κάποια στιγμή θα σου δώσει ότι σου αξίζει. Σε σένα και στους ομοϊδεάτες σου. Κι αλήθεια, σου εύχομαι μ' όλη μου την καρδιά κάποια στιγμή να βρεθείς στη θέση των ανθρώπων που τόσο μίσος τρέφεις τώρα γι'αυτούς και να θυμηθείς τότε αυτά τα λόγια που σου είπε το νιάνιαρο... Καλή συνέχεια στην ζωή σου, σου εύχομαι...με όσο το δυνατόν λιγότερο μίσος...

Να γελάσεις ή να κλάψεις?

Lane Fire

Το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα σήμερα και το πρώτο κάψιμο στην πλάτη...Κι εγώ κάθομαι τώρα κι ακούω Παπακωνσταντίνου με το Ξανθιππάκη να λούζεται στο μπάνιο. Το τασάκι πάνω στις κλειστές κούτες, που είναι δίπλα στις ανοιχτές και μια πανέμορφη σκέψη να με βασανίζει. Ναι... Χαίρομαι που θα λείψω σε κάποιον τώρα που θα φύγω...

Λοιπόν...Πάγωσε στα χείλια ο καφές...Και δεν σου λείπω...

Ηλιαχτίδα

-          Φοβάσαι το σκοτάδι;

-          Ναι, είπε με μια φωνή θαμπή κι ασθενική.

Τύλιξα ένα μαντίλι γύρω απ’ τα μάτια της και το έδεσα σφιχτά.

-          Μίλα πιο δυνατά, ψιθύρισα.

-          Δεν μπορώ.

Το σώμα της τραντάχτηκε. Πήρα μια ταινία και κάλυψα το στόμα της.

-          Φώναξε.

Έκλαψε και πάλι βουβά κι ύστερα κάρφωσα στο μπράτσο της μια βελόνα. Ένας λυγμός με διάρκεια κι έπειτα πάλι σιωπή. Τράβηξα με δύναμη την ταινία κι άφησα το στόμα της ελεύθερο.

-          Τώρα, ούρλιαξε.

-          Δεν μπορώ σου λέω, είπε μέσα στους λυγμούς.

Πήρα ένα μαχαίρι και έσκισα με δύναμη το πόδι της. Ένα σιγανό βογκητό κι ύστερα πάλι κλάματα. Μια μαχαιριά ακόμη στα πόδια, άλλη μία στα χέρια και τελευταία στο στήθος.

-          Ούρλιαξε είπα!

-          ΣΤΑΜΑΤΑ!!!

Έλυσα το μαντίλι, τα μάτια της συνάντησαν το φως και γέμισε ο κόσμος λουλούδια και άνοιξη. Χαμογέλασε και μύρισε επιτέλους καλοκαίρι…